Μαύρος Σεπτέμβρης

Λέξεις: Μανόλης Τιφόξιλος

Σεπτέμβριος 2025…

Πάει ένας μήνας που ο πόλεμος στη Μέση Ανατολή έχει κοπάσει..

Η Γάζα είναι πια μια περιοχή φάντασμα.

Μόνο πεινασμένα αγριόσκυλα κυκλοφορούν στα ερείπια ψάχνοντας κάτι για να φάνε..

Όσοι Παλαιστίνιοι επέζησαν βρίσκονται ντανιασμένοι σε πρόχειρα στρατόπεδα του Νοτίου Ισραήλ..

Φανερά υποσιτισμένοι και κουρελήδες περιμένουν στωικά τη μεταφορά τους σε μια έρημο της Σομαλίας που έχουν “νοικιάσει” Τραμπ και Νετανιάχου γι’αυτό το σκοπό.

Ο τελευταίος, παρά την παγκόσμια κατακραυγή έχει περιορίσει τη διανομή τροφίμων και φαρμάκων και οι ελάχιστοι γιατροί δεν προλαβαίνουν να υπογράφουν πιστοποιητικά θανάτου κυρίως μικρών παιδιών..

Το Ιράν, μετά από ένα λυσσαλέο αγώνα επιβίωσης έχει καταρρεύσει…

Παρ΄ ότι επισήμως υπάρχει ανακωχή μετά από μεσολάβηση του Πούτιν (!!!!) το Ισραήλ εξαπολύει κάθε βράδυ επιθέσεις κύριως με με Drones σε κατοικημένες περιοχές με το πρόσχημα των εκκαθαρίσεων..

Στην Τεχεράνη και τις μεγάλες πόλεις επικρατεί αναρχία και πλιάτσικο , καθώς ο ηγέτης της χώρας Αγιατολάχ Χαμενεΐ δολοφονήθηκε με ” “έξυπνο” πύραυλο την 1η Αυγούστου, παραμονή της έναρξης του ραμαζανιού.

Μάταια οι εναπομείναντες Φρουροί της επανάστασης προσπαθούν να επιβάλουν την τάξη ανάμεσα σε ένοπλες φατρίες που διεκδικούν την εξουσία…

Δολοφονίες , συλλήψεις, εκτελέσεις και εκρήξεις είναι η καθημερινότητα την οποία σκίζουν συνέχεια οι σειρήνες των ασθενοφόρων της Ερυθράς ημισελήνου..

Στρατός κατοχής δεν υπάρχει μια και απορρίφθηκαν από τον Τραμπ τα σχέδια του Νετανιάχου για κατάληψη της Τεχεράνης με αλεξιπτωτιστές και αεραγήματα…

Τρόφιμα και φάρμακα υπάρχουν ακόμα αλλά το νερό είναι πλέον δυσεύρετο ..

Και σαν να μην έφταναν αυτά μια επιδημία αγνώστου ιού θερίζει τα παιδιά που είναι κάτω των 15…

Στην Ελλάδα τα σχολεία ετοιμάζονται να ανοίξουν σε μια βδομάδα και ο Μητσοτάκης οργανώνει μεγάλη φιέστα στα εγκαίνια της ΔΕΘ σε μια απελπισμένη προσπάθεια να ανακόψει τον δημοσκοπικό του κατήφορο..

Είναι Παρασκευή πρωί, 5 Σεπτεμβρίου και ο κύριος Δημήτρης, απόστρατος ναύαρχος, ετοιμάζεται να πάει με την αγαπημένη του εγγονή στα JUMBO για να ψωνίσουν σχολικά..

Είχε προσπαθήσει να την μεταπείσει και να πάνε σε κάποιο κατάστημα στο κέντρο αλλά η μικρή ήταν ανένδοτη… Δύσκολα να αντισταθεί παιδί σε τόσο αισχρά επιτηδευμένη διαφήμιση…

Ταυτόχρονα ο Ιρανός Ντάριο Χουσεϊνί ,αριστούχος 3ετης φοιτητής Ιατρικής ξεκινάει απ’ το σπίτι του στις 40 Εκκλησίες προς τον ίδιο προορισμό..

Είναι ευδιάθετος καλοντυμένος ,φρεσκοξυρισμένος και έχει ένα συνηθισμένο back pack στην πλάτη…

Ο Δημήτρης έχει φτάσει πρώτος και ψάχνει για θέση στο κατάμεστο parking

Eπιτελους πάνω που’χε αρχίσει να λέει κάτι “Γαλλικά” από μέσα του βρίσκει μια..

Ακριβώς πίσω τους ο Ντάριο προσπαθεί να κλειδώσει το μεταχειρισμένο Nissan του αλλά δεν τα κατάφερνει..

Η μικρή τον βλέπει , αυτός της κάνει μια αστεία γκριμάτσα κι αυτή ξεραίνεται στα γέλια …

Μόλις μπαίνουν στο τεράστιο κατάστημα ο Δημήτρης καταλαβαίνει ότι έχει πέσει στην παγίδα την εγγονής…

Τον κατευθύνει προς τα παιχνίδια..

“Θα πάμε μετά στα σχολικά παππού..” του λέει όλο νάζι…και ο παππούς τι να κάνει…υποκύπτει.

Ο Ντάριο είναι στο κέντρο του μαγαζιού και περιεργάζεται κάτι ριχτάρια..

Πολλά παιδάκια, το είχε υπολογίσει βέβαια αλλά όταν το βλέπεις μπροστά σου είναι αλλιώς

Στο μεταξύ η μικρή έχει κολλήσει στα παιχνίδια..

Στο καλάθι υπάρχει ήδη μια λούτρινη χαμογελαστή φώκια και περιεργάζεται την κουζίνα της Barbie ρίχνοντας πονηρά χαμόγελα στον παππού…

Η έκρηξη που ακολουθεί είναι ασύλληπτα τρομακτική ..

Πράγματα εκσφενδονίζονται απ’ τα ράφια που πέφτουν καταπλακώνοντας ανθρώπους..

Η σκόνη είναι αποπνικτική και δε βλέπεις τίποτα πέρα απ’ το μισό μέτρο εκτός από κάποιες μικρές εστίες φωτιάς γύρω σου…

Φωνές και τσιρίδες δημιουργούν πανδαιμόνιο που επιτείνουν οι σειρήνες συναγερμού του μαγαζιού…

Η σκόνη σιγά σιγά κατακάθεται και τότε αποκαλύπτονται σκηνές κολάσεως ιδιως κοντά στο σημείο της έκρηξης που ευτυχώς δεν ήταν μεγάλης ισχύος όπως ειπώθηκε αργότερα…

Ένας κρατήρας με διάμετρο 3-4 μέτρα και μια αντίστοιχη τρυπα στην οροφή του κτηρίου..

Ο Δημήτρης σφίγγει τη μικρή στη αγκαλιά του και περνάει δίπλα απ’ το σημείο χωρίς να τρέχει προς τις εξόδους όπου ο κόσμος τσαλαπατιεται.

Γύρω γύρω τετράδια ,μολύβια , τσάντες , κασετίνες και άνθρωποι μες τα αίματα που φωνάζουν απεγνωσμένα για βοήθεια..

Η έκρηξη έγινε στο τμήμα με τα “σχολικά”…

ΕΠΙΛΟΓΟΣ…

Ο Ντάριο είχε δύο χρόνια να δει τους δικούς του..

Από αναβολή σε αναβολή…

Στο περσινό χαμηλής έντασης “πυραυλικό πινγκ πονγκ ” που παίξανε Ιράν – Ισραήλ ο πατέρας του έχασε το ένα του μάτι..

Συνέχιζε όμως να εργάζεται..

Το πρωί της Πέμπτης 12 Ιουνίου πετούσε επιτέλους για την πατρίδα..

Ο εναέριος χώρος πάνω απ’ την Τεχεράνη ήταν ακόμα ανοιχτός..

Βράδυ Παρασκευής τρώνε όλοι μαζί στο καθιστικό…

Κατσικάκι με χοντρό μακαρόνι στο φούρνο.. το εορταστικό φαγητό των Μουσουλμάνων..

Ξαφνικά γύρω στις 11 το βράδυ ηχούν οι σειρήνες και η οικογένεια παγώνει..

Ήταν ήδη σε καλό δρόμο οι συνομιλίες για την εξομάλυνση των σχέσεων Ιράν-ΗΠΑ κι όλοι ήταν πολύ χαρούμενοι, αλλά και πολύ εφησυχασμένοι.

Οι εκρήξεις είναι πολλές και απανωτές αλλά ευτυχώς όχι κοντά στο σπίτι.

Κυριακή 15 Ιουνίου έχει κανονίσει να δει 2 παιδικούς φίλους… Μαζί θα είναι και η Λεϊλά, το κορίτσι που γνώρισε στο 1ο έτος κι από τότε είναι μαζί..

Πριν προλάβουν να αποτελειώσουν το τσάι τους, σειρήνες ξανά..

Τη στιγμή που μπαίνει στο αυτοκίνητο μια τρομερή έκρηξη τον τραντάζει και το συγκρότημα εργατικών κατοικιών στο παραδίπλα τετράγωνο σωριάζεται σαν χάρτινος πύργος..

Οδηγάει σαν τρελός, ανάμεσα από βόμβες που σκάνε γύρω του και ανθρώπους που τρέχουν αλλόφρονες προς κάθε κατεύθυνση..

Ξαφνικά θυμάται ότι δεν υπάρχει αντιαεροπορικό καταφύγιο κοντά στο σπίτι του και τον λούζει κρύος ιδρώτας..

Έχει φτάσει στα 150 μέτρα και βλέπει έντρομος το σπίτι του μισογκρεμισμένο κι από μέσα να βγαίνουν καπνοί…

Εκείνη τη στιγμή μια δυνατή έκρηξη σηκώνει το παλιό Hilux και το σκάει στον απέναντι τοίχο..

Γεμάτος αίματα απ’ τα σπασμένα τζάμια περνάει μέσα απ’ το δυαλυμένο παρμπρίζ και τρέχει μ όλη του τη δύναμη φωνάζοντας ονόματα των δικών του…

“Χασάν”…

“Φαράχ”…”

“Παπά”…

“Μαμά “..

Κοντοστέκεται για δευτερόλεπτα προσπαθώντας να ανάψει το φακό στο κινητό του..

Τα χέρια τρέμουν ..

Καμία απάντηση από μέσα..

Σκαρφαλώνοντας στα χαλάσματα και τα σπασμένα φτάνει εκεί που πριν λίγα λεπτά ήταν κουζίνα..

Στο πάτωμα ή Σινούρ , η μικρή του αδερφή που τη φώναζε Σίσσυ , μέσα σε μια λίμνη αίματος και κάτασπρη απ’ τους σοβάδες..

Παραμέσα ο πατέρας, η μάνα, η γιαγιά με παραμορφωμένο πρόσωπο και δίπλα η Φαράχ αγκαλιά με τον Χασάν..

Λείπει ο Νουρ… το στερνοπούλι της φαμίλιας…

Ψάχνει παντού φωνάζοντας το όνομα του αλλά δεν παίρνει απάντηση…

Σηκώνει το κεφάλι κι αυτό που βλέπει του κόβει τα πόδια…

Ο Νουρ κρέμεται από ένα δοκάρι της οροφής…

Λυγίζει, πέφτει καταγής και ξεσπάει σε κλάμματα..

Είναι ο μόνος που απέμεινε ζωντανός…

Η οικογένεια του χάθηκε για πάντα…