Με συγκινούν οι άνθρωποι

του Γιάννη Τσολακίδη

Το κλίμα της εργατικής Πρωτομαγιάς ήταν περίπου μια από τα ίδια. Υποτονικό, κάπως σαν… υποχρεωτικό για τις συνδικαλιστικές παρατάξεις, ευκαιριακό για τον προεκλογικό των κομμάτων αγώνα, ολιγάριθμο στις συγκεντρώσεις, πολυάριθμο σε καφετέριες και ταβέρνες, αδιάφορο για την μεγάλη πλειοψηφία που, άπραγη και παθητική, παρέμεινε υποταγμένη στα του οίκου και του τηλεοπτικού καναπέ της.  

Λες κι ό,τι συμβαίνει με την καταστροφή και τη συμφορά που χτυπά εδώ και 4 μνημονιακά χρόνια την ελληνική κοινωνία, την ολοκληρωτική  αποδόμηση σε κάθε ατομικό ή συλλογικό εργασιακό δικαίωμα, σε κάθε ελπίδα κι όνειρο για το δικό μας αύριο να αφορά κάποιους άλλους. Το «δόγμα του σοκ», που λειτουργεί συστηματικά πάνω σ’ αυτό το λαό, είναι σαφώς μια καλή εξήγηση, ως πότε όμως θα αποτελεί και την εύκολη δικαιολογία ή, το καλύτερο πότε θα ανατραπεί, παραμένει ζητούμενο.

Κι όμως ακόμη με συγκινούν οι άνθρωποι.

Αυτοί, που όπως έγραψε κάποτε ο Νίκος Γκάτσος είναι …οι εξαιρέσεις, για την ακρίβεια είπε κάτι πολύ στοχασμένο «Η Ελλάδα πορεύεται μέσα από τις εξαιρέσεις της». Με συγκινούν οι άνθρωποι που ξεπερνούν αυτό το μέτριο, το μέτρο του εφησυχασμού και της εθελοδουλίας και υψώνουν το ανάστημά τους, αυτό το θεόρατο ηθικό ανάστημα, από εκεί που δεν το περιμένεις, από το πουθενά, χωρίς κομματικά παράσημα ή περγαμηνές σοφίας και σπουδών και γίνονται μπροστάρηδες  στον αγώνα να σηκώσουν από τα γόνατα όλους εμάς τους γύρω τους.

Με συγκινεί η Κούνεβα, οι πράξεις της  κι ο λόγος της, η στάση ζωής που τάχθηκε να κρατά και δεν την εγκαταλείπει. Με συγκινούν αυτές οι παράξενα γενναίες καθαρίστριες, άγια χέρια, πονεμένα, ακάματα, που καθαρίζουν μια ζωή τις βρωμιές του κόσμου, ως και τα σκατά των μπάτσων και γι’ ανταμοιβή  διώχνονται και δέρνονται  από αυτά  τα ανεγκέφαλα,  τα σιδερένια όργανα της εξουσίας…

Με συγκινεί ο πωλητής του περιοδικού δρόμου «Σχεδία», που φοράει το γιλέκο και κόβει απόδειξη για το αντίτιμο των 3 ευρώ, όταν τον συναντώ στην παραλία ή την Τσιμισκή. 

Με συγκινεί η γειτονιά της Αλεξάνδρου Σβώλου και οι ωραίοι τολμητίες της  που πραγματοποίησαν  το… αυτονόητο, να βγάλουν τη γειτονιά στο δρόμο για ένα «Δείπνο της Άνοιξης», που ενώνει μοναχικές ψυχές και τις κάνει γενναιόδωρα συντροφικές.

Με συγκινεί η Σαμπιχά Σουλεϊμάν, που πουλούσε λουλούδια στα 12 της και τέλειωσε- από πείσμα ρε γαμώτο- το λύκειο στα 38 της και αποπέμφθηκε τόσο άκομψα από το ευρωψηφοδέλτιο του ΣΥΡΙΖΑ, προς δόξα και δικαίωση ευτραφών πανεπιστημιακών πισινών, φίλων, παλαιότερα, του Σημίτη και του Καμίνη και γενικώς, καλομαθημένων «άκαπνων» συστημικών, που πρόσφατα μετοίκησαν στο κόμμα που φλερτάρει βάσιμα με την εξουσία.

Με συγκινεί η συνάδελφός μου η Μαριάννα, που ανέλαβε από το πουθενά τα δύσκολα και αφιερώνει 24 ώρες το 24ωρο στον αγώνα της ΕΡΤ3, σε φάση που τόσοι και τόσοι, παραμένοντες,  «λυγίσαμε», έστω λίγο ή προσωρινά,  στο πέρασμα σχεδόν 11 μηνών από το «Μαύρο»  και μου έγραφε προχτές τα ξημερώματα στο fb, όντας παρουσιάστρια της μεγάλης συναυλίας στο Χημείο, στις 30 Απριλίου,  «Αχ Γιάννη μου πολύ έχω  αγχωθεί… γιατί δεν θέλω να μας ντροπιάσω…» Τι τέλεια κουβέντα, «δε θέλω να μας ντροπιάσω»!!!

Με συγκινούν οι μουσικοί κι οι καλλιτέχνες αυτής της πόλης, της Σαλονίκης. Που είναι πάντα στο πλευρό όχι μόνο της ΕΡΤ αλλά και κάθε κινήματος και συλλογικότητας που γυρεύει το δίκιο της.  Σχολικοί φύλακες, καθαρίστριες, εκπαιδευτικοί σε διαθεσιμότητα ή απολυμένοι, απεργοί της Κόκα- Κόλα,  άνεργοι, φοιτητές, αλληλέγγυοι από μέρη μακρινά εκτός Θεσσαλονίκης, που έρχονται με τσίπουρα και πίτες και γλυκά στις συνελεύσεις και τις συγκεντρώσεις, εκεί στην ΕΡΤ3, έχουν πάντα συντροφιά και συμπαράσταση από τους καλλιτέχνες αυτής της πόλης. Που δεν παίρνουν αμοιβή, πολλοί μάλιστα έρχονται χωρίς καν να περιλαμβάνονται στο πρόγραμμα όσων θα εμφανιστούν, έτσι για το «γεια» και την αλληλεγγύη ( με την ευκαιρία, γεια σου ψυχή μου, Μαρία Παπανικολάου).

Εντέλει, φίλε μου, με συγκινεί αυτή η ένωση  των ανθρώπων, που ξεκινάμε από τόσο διαφορετικούς χώρους και βρισκόμαστε και  γινόμαστε μια ψυχή, μια αγκαλιά.

Με συγκινούν ακόμη οι άνθρωποι…