Με τη Μαρίνα Σάττι και το «Ζάρι»
Η Eurovision είναι ένα πάρτυ, ένα χαρμάνι, μια χοάνη μουσικών ειδών, φωνών, κουλτούρων, από τρας μέχρι αριστουργήματα. Άρα έντιμο και ειλικρινές πράγμα στο είδος του.
Λέξεις: Γιάννης Κυφωνίδης
Μόνο με ειλικρίνεια θα μπορούσα να τοποθετηθώ για τη συμμετοχή της Μαρίνας Σάττι και της Ελλάδας με το “Ζάρι” στη σκηνή της Eurovision στο Μάλμοε της Σουηδίας τον ερχόμενο Μάιο. Πρώτον ως φαν του διαγωνισμού και παράλληλα ως παμφάγος καλλιτεχνικά και μουσικά.
Τόσο η Σάττι όσο και το Ζάρι είναι απολύτως ειλικρινά γιατί δεν παριστάνουν τίποτε άλλο από αυτό που είναι τόσο η ταλαντούχα κατά τουλάχιστον την υποκειμενική μου γνώμη καλλιτέχνιδα όσο και το ίδιο το τραγούδι ως προς το είδος του. Που δεν είναι τραγούδι με την κλασική δομή, αλλά με τη δομή της κατασκευής που εξυπηρετεί τη σκηνή και το λάιβ.
Πολλοί αναρωτήθηκαν γιατί μία τέτοια συμμετοχή και γιατί ένα τέτοιο βίντεο κλιπ. Γιατί προφανώς αποφασίστηκε να βγάλει η Ελλάδα καλώς ή κακώς προς τα έξω χωρίς αναστολές και κόμπλεξ αυτό που είναι, όχι ως ιδέα, ιστορία, αξία , αλλά ως σύγχρονη κατάσταση και να παραδεχτεί παράλληλα αυτό που είναι μάλλον και ο μέσος Έλληνας. Τρικυμία εν κρανίω. Μόνο που η Σάττι το κάνει καλλιτεχνικά και με άποψη που δικαίως είτε αρέσει είτε δεν αρέσει. Δε βγάζει αυτό που θα θέλαμε να είμαστε και να δείχνουμε προς τα έξω, δηλαδή τον καλύτερο μας εαυτό, αλλά αυτό που είμαστε και πολύ συχνά κάνουμε πως δεν καταλαβαίνουμε. Και το κάνει με σουρεαλισμό σε βαθμό “κακουργήματος”. Αλλά με ήχο σύγχρονο με διεθνείς αναφορές , έστω ως περιτύλιγμα.
Το έκαναν όλοι οι συντελεστές, πάντα κατά τη γνώμη μου, με χιούμορ μέχρι αυτοσαρκασμού και αυτοτρόλ , αλλά από άποψη , επί τούτου δηλαδή . Ενοχλήθηκε πολύς κόσμος από τα πλάνα στο Ηρώδειο, στην Ακρόπολη κτλ. Μα αυτές οι εικόνες που έδειξε έστω μυθοπλαστικά το βίντεο κλιπ με ξεναγό τη Μαρίνα ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα. Εντελώς όμως. Από το χάος στους δρόμους μέχρι το πως γίνονται οι ξεναγήσεις στους αρχαιολογικούς χώρους την εποχή του υπερτουρισμού στην Αθήνα και την Ελλάδα.
Προσωπικά μου άρεσε για όλους αυτούς τους λόγους. Και φυσικά θεωρώ ότι μουσικά η Σάττι έχει και άλλες δυνατότητες και έχει πει πολύ καλύτερα πράγματα. Αλλά καλώς ή κακώς επέλεξε με ειλικρίνεια και συνέπεια σε αυτό που είναι η ίδια να ερμηνεύσει ένα κομμάτι /κατασκευή που εξυπηρετεί 100% το λεγόμενο λάιβ επί σκηνής.
Με όλο αυτό το χάος και το μπάχαλο και τον αχταρμά που ζούμε τα τελευταία χρόνια οι Έλληνες σε όλα τα επίπεδα, επιλέγει αυτό το κομμάτι να μας εκπροσωπήσει, όχι για να δείξουμε τον καλύτερο μας εαυτό , αλλά τον αληθινό τουλάχιστον, όπως έχει διαμορφωθεί τη στιγμή που μιλάμε. Οπότε προσωπικά είμαι #ΜετηΜαρίνα και #ΜετοΖάρι γιατί το κάνουν με άποψη και εάν κανείς το χαρακτηρίσει έως και κιτσερέλα και υποκουλτούρα, και πάλι το κάνει με καλλιτεχνική άποψη, επί τούτου δηλαδή. Γιατί να μας ενοχλήσει τελικά όλο αυτό. Αφού ξέρουμε ποια είναι η Μαρίνα και τι άλλα βίντεο κλιπ έχει γυρίσει.
Δεν κινδυνεύουν εν τέλει ούτε οι ποιητές μας, ούτε οι μουσουργοί μας, ούτε η ιστορία μας, ούτε τα κινήματα που γέννησε η χώρα μας, ούτε καν η παιδεία μας. Η τελευταία , η παιδεία δηλαδή, κινδυνεύει πρωτίστως από την ίδια την παιδεία, και το ίδιο το σπίτι και την οικογένεια. Και όχι από τη Σάττι, το Ζάρι και τη Eurovision.
Η Eurovision είναι ένα πάρτυ, ένα χαρμάνι, μια χοάνη μουσικών ειδών, φωνών, κουλτούρων, από τρας μέχρι αριστουργήματα. Άρα έντιμο και ειλικρινές πράγμα στο είδος του. Οπότε ας καθίσουμε αναπαυτικά και ας το απολαύσουμε, θάψουμε, αποθεώσουμε, κριτικάρουμε. Για να ζει αυτός ο θεσμός τόσο μουσικά όσο και τηλεοπτικά και να σηκώνει τέτοια σκόνη και ντόρο εδώ και σχεδόν 70 χρόνια, κάποιος λόγος θα υπάρχει.
