Με τις πιτζάμες στα μπαλκόνια…

Εδώ και μερικά χρόνια η άσημη γειτονιά μας ξαφνικά παραζωντάνεψε από τα πολλά φοιτητικά μπαράκια που ξεπήδησαν σαν μανιτάρια δίπλα από τις εισόδους των πολυκατοικιών μας. Λίγο τα μακρόσυρτα ζεστά ελληνικά καλοκαίρια, λίγο η ζωντάνια της νιότης, τσαφ πακέτο και μεις χάσαμε τον ύπνο μας. Οι παρέες και η οχλοβοή τους κατακαθίζουν τις μικρές πρωϊνές ώρες σε καθημερινή βάση. Μπήκαν διπλά κουφώματα στα πορτοπαράθυρα, και οι ωτοασπίδες έγιναν απαραίτητο βραδινό εξάρτημα των αυτιών μας. Δεν συνηθίζεται όμως. Μιλάω για την γραφική γωνιά των παλιατζίδικων, στην Ολύμπου στο ύψος του Μπίτ Παζάρ.

Πρόσφατα δε, η λειτουργία ενός καινούριου μπαρ, εγκαινίασε το γλέντι με ενοχλούσα μουσική μέχρι τις 5 το πρωΐ. Κοινόχρηστος χώρος και χρόνος σε βάναυση καταστρατήγηση σε βάρος των περίοικων, δικαιώματα του πολίτη σχισμένα παλιόχαρτα πεταμένα έξω απ’ τους κάδους. Η αστυνομία (το 100) στις επανηλειμμένες μεταμεσονύκτιες κλήσεις για βοήθεια απαντά αφοπλιστικά υπηρεσιακά: “ Γνωρίζουμε το περιστατικό” και δεν εμφανίζεται.

Έτσι λοιπόν είχαν τα καταναγκαστικά μας μουσικά ξενύχτια, μέχρις ότου την Παρασκευή το βράδυ, ξημερώματα Σαββάτου ήρθε το κρεσέντο. Το τέλος των προεκλογικών πανηγυριών, έδωσε την σκυτάλη σε “ζωηρότατες” πρακτικές βεντέτας μιας 50άδας νεαρών. To σκηνικό μες στα βαθιά χαράματα, είχε βουβούς έντρομους πιτζαμοφόρους, στα μπαλκόνια των πολυκατοικιών και του διπλανού ξενοδοχείου, ανήμπορους θεατές ενός ανηλεούς πετροπόλεμου στο δρόμο.

Όλα ξεκίνησαν με έναν εκκωφαντικό κρότο, κάτι σαν σκάσιμο χειροβομβίδας κρότου – λάμψης γύρω στις 2 το πρωί, ξημερώματα Σαββάτου. Ένας δυνατός κρότος που ξανακούστηκε δυο-τρεις φορές ακόμη που μας έβγαλε όλους στα μπαλκόνια. Η εικόνα που αντικρίσαμε ήταν ένας άγριος πετροπόλεμος ανάμεσα σε δύο παρέες – φατρίες νεαρών, με μουσική υπόκρουση άγριες φωνές και βρισιές. Τα κύρια πυρομαχικά τα παρείχαν οι πλάκες του πεζοδρόμιου μπροστά από το ξενοδοχείο. Η μία παρέα απ’αυτές, ήταν ταμπουρωμένη σε ένα υπό χρόνια κατάληψη, παλιό τριώροφο (κατάληψη terra incognita) απέναντι από το ξενοδοχείο «Ολύμπια» και η άλλη από κάτω. Οι αντιμαχόμενοι εκσφενδόνιζαν πέτρες και μπουκάλια. Η μάχη κράτησε περίπου μία ώρα. Κάποια στιγμή δειλά-δειλά, μόλις κατακάθισε ο κουρνιαχτός της μάχης, δύο οδηγοί μετακίνησαν τα σπασμένα αυτοκίνητά τους, προσπαθώντας να περισώσουν ό,τι ήταν δυνατόν. Η Αστυνομία πάλι προτίμησε να μην εμφανιστεί. Μόνο μετά 2-3 ώρες από το περιστατικό, εμφανίστηκαν περιπολικά και ζητάδες, αλλά σε απόσταση 200-300 μέτρων και χωρίς καθόλου να πλησιάσουν στο χώρο. Η γειτονιά μετά το περιστατικό θύμιζε πεδίο μάχης, με τουλάχιστον 6-7 αυτοκίνητα με σπασμένα τζάμια, πέτρες, σπασμένα μπουκάλια και κάδους απορριμμάτων σκορπισμένα πάνω στο οδόστρωμα της Ολύμπου.

Ξαναγυρίσαμε στα κρεβάτια μας με μια πικρή γεύση μιας χώρας που βυθίζεται βαθιά σε παρακμή και μας γυρνάει χρόνια πίσω. Το πρωί του Σαββάτου μια σούπερ μηχανοκίνητη σκουπιδιάρα του Δήμου με 6-7 καθαριστές έσβησε της νύχτας τα καμώματα.

* Ο Αντώνης Καράγιωργας είναι Γραμματέας της Ένωσης για τα Δικαιώματα των Πεζών.