Μεγαλώνω…

Είναι μέρες τώρα που παλεύω με μια έξυπνη τηλεόραση. Είναι πολύ έξυπνη για τα μέτρα μου. Ανήκω σε μια γενιά που η τεχνολογία τη βρήκε σε νεαρή ηλικία, την παλέψαμε μια χαρά. Πήρα τον πρώτο μου υπολογιστή στα 19, ένα spectrum plus αρχαίο, που φόρτιζε τα προγράμματα από κασετόφωνο με κασέτα, το πρώτο μου laptop στα 29, κινητό ένα χρόνο μετά που εμφανίστηκαν στην ελληνική αγορά και γενικά την πάλεψα αρκετά με ό,τι νέο κυκλοφορούσε, συνέδεα πάντα τις νέες συσκευές του σπιτιού με σχετική άνεση και μόνο με τα manual, όμως η τεχνολογία εξελίσσεται πια ραγδαία.

Στέκομαι μπροστά σε μια οθόνη νοιώθοντας ένα μούδιασμα και μια άρνηση. Σαν να αρνείται πια ο κουρασμένος μου από πληροφορία εγκέφαλος να μπει στον κόσμο της, να κατεβάσει τις νέες ενημερώσεις του κινητού, να φρεσκάρει τον υπολογιστή. Όλο και πιο συχνά αισθάνομαι μια κόπωση, αισθάνομαι ότι το μόνο πράγμα που με ξεκουράζει δεν είναι πια οι τεχνολογικές δυνατότητες αντίληψης του κόσμου που αυξάνονται. Αλλά μια εικόνα του φθινοπωρινού βουνού που τα χρώματα θεριεύουν και μαγνητίζουν το μάτι και η μυρωδιά του βρεγμένου χώματος την όσφρηση.

Τις πρώτες μέρες που πάλεψα με την έξυπνη τηλεόραση ένοιωσα θυμό και απογοήτευση. Για την αδυναμία μου να τη νικήσω. Όσο περνά ο καιρός αισθάνομαι πως η παραδοχή της έννοιας «Μεγαλώνω» μου κάνει καλό και αφήνω τους νεώτερους τριγύρω να κάνουν παιχνίδι και να πάρουν τις ενημερώσεις. Ας χάσω και κανένα τεχνολογικό επεισόδιο. Έχει και άλλες εικόνες η ζωή που τις χρειάζομαι..