Μεγαλώνοντας αλλιώς

Εικόνα: Όλγα Δέικου

Ένα αγόρι μεγαλώνει σε έναν κόσμο που δεν του επιτρέπει να είναι διαφορετικό. Του αρέσουν τα χνουδωτά αρκουδάκια αλλά του αγοράζουν αυτοκινητάκια, κλαίει μπροστά στα ράφια με τις Barbie όμως ο άγιος Βασίλης έχει μόνο Playmobil για αυτόν.

Μαγεύεται από τον Φωτεινούλη και το άρωμα βανίλια που αναδεύεται όταν τον αγκαλιάζεις. Ένα απόγευμα ο θείος θα του πει αυστηρά «σταμάτα να κλαις και να ζητάς συνέχεια κούκλες δεν είσαι κορίτσι».

Για πολλά χρόνια δεν έμαθε τι είναι γιατί κανείς δεν τον βοήθησε να καταλάβει. Κλείστηκε στον εαυτό του και κάθε φορά που τον φωνάζανε πούστη, συκιά, Φίφη και αδελφή έσκυβε το κεφάλι και έκανε μεταβολή για να κρυφτεί πίσω από βιβλία, ταινίες και τραγούδια που ήταν εκεί πιστοί σιωπηλοί φίλοι που δεν τον κρίνουν. Άκουγε Madonna, Άννα Βίσση και Ευρυδίκη.

Κρατούσε ημερολόγιο, έβλεπε θέατρο και κινηματογράφο. Δεν μπορούσε να βγάλει από το μυαλό του την εικόνα ενός στρατιώτη που σταμάτησε ένα πρωί έξω από την αυλή τους για να ζητήσει ένα ποτήρι νερό. Δεν μπορούσε να καταλάβει γιατί τον αναστάτωνε και τον γέμιζε παράλληλα με θλίψη η ανάμνηση του προσώπου του. Ερωτεύτηκε τον καλύτερο του φίλο, θαύμαζε τους τολμηρούς έξω καρδιά ανθρώπους που ζούσαν χωρίς συμβάσεις και πρέπει.

Απέφυγε το βίαιο φιλί και τις ανήθικες προτάσεις αυτών που την επόμενη ημέρα τον έκραζαν με μίσος. Όνειρο η μεγάλη πόλη που υπόσχεται μια διαφορετική ζωή. Ακολούθησαν ξέφρενες βραδιές που τελείωναν μόνο για να αρχίσουν οι επόμενες, αχαλίνωτο σεξ και συναναστροφή με τις πιο αλλόκοτες περσόνες βγαλμένες από σουρεαλιστικό παραμύθι.

Πολλές από αυτές χάθηκαν σε αστραφτερά μονοπάτια και σκοτεινά σοκάκια. Ήταν η Τάιρα, η Δώρα η Τέρι το Μαρινάκι, ο Νίκος , ο Άρης. Είχε υποσχεθεί στον εαυτό του πως θα έκανε τα πάντα για να βρει την αγάπη. Δεν θα άφηνε ποτέ ξανά, κανέναν να ορίσει την δική ζωή του. Έτσι ξεκίνησε να αγαπάει τον εαυτό του και ο ακτιβισμός ήταν η διεκδίκηση της δικής του αξιοπρέπειας .

Εκείνο το μικρό παιδί που κοιτούσε με λαχτάρα τις Barbie και ηρεμούσε με το άρωμα βανίλιας του Φωτεινούλη ήταν που πήρα από το χέρι και του έμαθα να μην φοβάται που είναι διαφορετικό.

Αν με ρωτήσετε μέχρι που έφταναν οι προσδοκίες μου όταν ενεπλάκην με τον ΛΟΑΤΚΙ κίνημα θα απαντούσα μέχρι την δημιουργία ενός Pride στην Θεσσαλονίκη.

Το Europride ξεπέρασε ακόμα και αυτό που θα λέγαμε τρελό όνειρο και χίλια μπράβο σε όσους συνέχισαν και κατάφεραν να το κάνουν πραγματικότητα.

Η Θεσσαλονίκη μια πόλη αδικημένη αλλά και ευνοημένη από θάλασσα και ουρανό, εσωστρεφής αλλά και έξω καρδιά, συντηρητική αλλά και πρωτοπόρα, φασιστική αλλά και πόλη ποιητών, μουσικών και λογοτεχνών, κατάφερε διεκδίκησε και κέρδισε έναν ακόμα Ευρωπαϊκό τίτλο που την κάνει επίκεντρο όλου του κόσμου.

Ελπίζω να δούμε αυτήν την μοναδική στιγμή ως ευκαιρία για να ανταμώσουμε και όχι για να χωριστούμε σε δύο στρατόπεδα.

Happy Pride Month