Τα ίδια λέγαμε και το 2012, τα ίδια λέμε σήμερα, τα ίδια θα λέμε και σε 10 χρόνια που ίσως προκύψει κάτι άλλο.Ο εγκλεισμός στο σπίτι δε μου αφήνει και πολλές επιλογές, πέρα από το να σκέφτομαι. Μήπως να δω τους ανθρώπους με περισσότερη ενσυναίσθηση, με περισσότερη ΑΓΑΠΗ;

Μήπως να σταματήσω τις εγωκεντρικές συμπεριφορές και να αρχίσω να σκέφτομαι και τους υπόλοιπους; Να σεβαστώ την ευπαθή ομάδα, τον γείτονα, τον φίλο, τον πατέρα μου; Ο άλλος τελικά είναι σαν και εμένα. Πλούσιοι, φτωχοί, έχουμε όλοι τους ίδιους φόβους. Διαφέρει η επιφάνεια. Έχει νόημα να κυκλοφορώ με ύφος; Μήπως κοιτάζω τον κόσμο με κακία, με πονηριά; Είμαι αυθεντικός;

Μάλλον αυτός ο ιός ήρθε για να μου διαλύσει το εγώ. Δε μπορώ να ταξιδέψω, δε μπορώ να βγω για καφέ, δε μπορώ να καταναλώσω, δε μπορώ να αποφύγω τις σκέψεις μου. Γιατί ο μεγαλύτερος ιός εκεί έξω είναι το ΕΓΩ.

Εγώ, εγώ, εγώ, πάντα εγώ, σε όλα εγώ. Ας δω λιγάκι ποιος πραγματικά είμαι. Γιατί προκαλώ τους άλλους; Γιατί είμαι αγενής; Γιατί μιλάω άσχημα για τον διπλανό μου και τον κοιτάζω με φθόνο; Τι μου λείπει; Αυτό που μου λείπει, μόνο εγώ μπορώ να το γεμίσω. Πρέπει να επιτρέψω στον εαυτό μου να αξίζει χωρίς να προσπαθώ να το αποδείξω συνεχώς.

Είναι ευκαιρία να κάνω την ενδοσκόπηση μου. Έρχονται στιγμές στο μυαλό που προσέβαλα έναν συνάδελφο μου, που θύμωσα με τον φίλο μου, που μίλησα άσχημα στην μητέρα μου. Όσο αυτά τα βγάζω στην επιφάνεια, τόσο αυτά θα φθείρουν. Και στο τέλος θα καθαρίσω, θα νιώθω πλήρης. Ας εκμεταλλευτώ αυτήν την κατάσταση για να αρχίσω να τα βρίσκω με τον εαυτό μου. Και ελπίζω, να ξανά βγω στον κόσμο καλύτερος άνθρωπος.