Μέρες που καρτερούσα να αλλάξουν οι καιροί…
Ο Γιώργος Τούλας γράφει για τις μέρες που καρτερούσαμε και μοιάζουν να ξεμακραίνουν. Δεν άλλαζαν πάντα οι καιροί προς το καλύτερο.
Καθώς πέρασε ξυστά ένας άχρονος χειμώνας, που απολύτως τίποτα δεν δύναται να προσδιορίσει με επάρκεια τα θεμελιώδη του χαρακτηριστικά, αυτά που θεωρητικά θα τον διαφοροποιούσαν από τις άλλες εποχές, που έπονται ή προηγούνται, οδεύουμε ολοταχώς σε ένα αβέβαιο παρακάτω.
Σε ένα παρακάτω που διαφαίνεται μοιραίο και αναπότρεπτο, σαν νόσος σε τελικό στάδιο.
Με ένα πολιτικό σκηνικό, πέραν της κυβερνώσας παράταξης διαλυμένο, αμήχανο, σε σούρεαλ εξάρσεις και την έννοια της αριστεράς να καταντά προβλέψιμο κακό ανέκδοτο, που ο καθένας εμπλεκόμενος το διηγείται και με χειρότερο τρόπο, την αβεβαιότητα απέναντι σε όσα έρχονται να οξύνεται και να θυμίζει πορεία με ορίζοντα μοιραίας σύγκρουσης.
Και μπρος σε μια μονοκρατορία η ελπίδα η δική μας δουλειά να φρέναρε την πτώση εξανεμίζεται.
Αυτό που ορίζεται ως δημοσιογραφία γίνεται αργά και σταθερά δεκανίκι αφηγημάτων, διωκόμενος ξενιστής, πιάνεται σε ξόβεργες που της στήνουν για μερικά αργύρια και δεν μπαίνει στον κόπο να απλώσει το χέρι να λύσει την παγίδα.
Οι μέρες που καρτερούσαμε μοιάζουν να ξεμακραίνουν. Ας είμαστε ειλικρινείς. Δεν άλλαζαν πάντα οι καιροί προς το καλύτερο.
* O τίτλος είναι στίχος του Γιώργου Σταυριανού
