Μερικοί άνθρωποι είναι αναντικατάστατοι!

της Θάλειας Παπαδοπούλου

Ξεκίνησα να γράφω κάτι για τον John Cassavetes, επέτειος θανάτου του οποίου είναι σήμερα. Ξεκίνησα, δηλαδή. Έγραψα τρεις σειρές. Η πρώτη ξεκινούσε με μία φράση της Gena Rowlands σε μία συνέντευξή της στον Guardian. Έλεγε: “It takes a while to get used to freedom” και αναφερόταν στο πρώτο ξάφνιασμα που ένιωθαν οι ηθοποιοί όταν έπρεπε να πρωτοδουλέψουν με τον Κασσαβέτη, γιατί τους έδινε απόλυτη ελευθερία να κινηθούν και να αυτοσχεδιάσουν, με βάση την ιστορία που ο ίδιος είχε… γράψει. Μετά, σταμάτησα, γιατί σκέφτηκα πόσους τόνους ζυγίζει αυτή η φράση και η σκέψη μου απλά ξεστράτισε σε άλλα ίσως και πιο φιλοσοφικά ερωτήματα. Αποφάσισα λοιπόν να ανατρέξω στις φράσεις του ίδιου του Κασσαβέτη, που είναι και η φιλοσοφία του. Και απλά ένιωσα μια μοναξιά. Ένιωσα πως λείπει αυτή η ζεστή ματιά σήμερα. Και πως κάποιοι άνθρωποι είναι όντως αναντικατάστατοι.

“These days, everybody is supposed to be so intelligent: ‘Isn’t it terrible about Nixon getting elected?’ ‘Did you hear about the earthquake in Peru?’ And you’re supposed to have all the answers. But when it gets down to the nitty-gritty, like, ‘What is bugging you, mister? Why can’t you make it with your wife? Why do you lie awake all night staring at the ceiling? Why, why, why do you refuse to recognize you have problems and deal with them?’

The answer is that people have forgotten how to relate or respond. In this day of mass communications and instant communications, there is no communication between people. Instead it’s long-winded stories or hostile bits, or laughter. But nobody’s really laughing. It’s more an hysterical, joyless kind of sound. Translation: ‘I am here and I don’t know why.”

― John Cassavetes, Cassavetes on Cassavetes