Μέσα σε όλα

Λέξεις: Βασίλης Αμανατίδης

Τα γεγονότα: Ο Γιώργος μου ζήτησε να γράφω στο νέο site της Parallaxi, εγώ δέχτηκα μετά χαράς. Προγραμμάτισα να δημιουργήσω μέσα μου ένα αόρατο εσωτερικό folder, που μία φορά τον μήνα θα φορτίζεται με σκέψεις και αισθήσεις, θα μετατρέπεται σε θέμα, θα εξαπλώνεται σε λέξεις, θα υφαίνεται σε κείμενο. Μάλιστα –για να ελπίζει πως θα αφήνει στον αναγνώστη του μία καποια επίγευση– αποφάσισα πως είναι όχι μόνο ευκταίον αλλά και απαραίτητο το κείμενο αυτό να εκφράζει όντως κάτι: αν όχι ολόκληρο, τουλάχιστον μισό, μα πάντως μία θέση γραμμένη από έναν, από κάποιον, και δηλαδή από εμένα – ε, ναι, μία ολότελα δική μου θέση.

Λογάριαζα χωρίς τον ξενοδόχο.

Τον τελευταίο καιρό, η καρδιά μου παραχτυπάει δυνατά και άναρχα. Μιλάμε για πολλαπλή, μεταλλασσόμενη αρρυθμία. Σοβαρολογώ, διαρκώς προστιθέμενες επιστρώσεις χτύπων. Ποικίλες οι εντάσεις και οι ρυθμοί. Αλληλεπικαλυπτόμενα μίνι ταμπούρλα, σαν ατονικά κρουστά ενός αέναου Ξενάκη. Αυτή δεν μοιάζει πια να είναι η καρδιά ενός ανθρώπου. Μέσα της βροντούν οι χτύποι άλλων 620. Χωράνε χίλιοι καλοί;

Σηκώνομαι από τον υπολογιστή, ελπίζοντας πως δεν έχω παρανοήσει. Κοιτάζω από το παράθυρο το τεμάχιο πόλης που μου αναλογεί, με κοιτάζει και αυτό. Το παράθυρο παραμένει αγέρωχο, σαν τυφλό μάτι Θεού. Μοιάζει με εκείνη την αστική χοάνη πόλης, με τις αμέτρητες κεραίες επικοινωνίας που σουβλίζουν το μπετόν, στο σκηνικό του «Μέσα» του Παπαϊωάννου. Για λίγο ξεχνώ πού βρίσκομαι. Αθήνα, Θεσσαλονίκη, Κάιρο, Βερολίνο, Βηρυτός, πουθενά; Όπου και να βρίσκομαι, έχω ευτυχώς αυτούς τους 620. Ντρέπομαι λίγο που το λέω, μα είναι οι «φίλοι» μου στο facebook, άνθρωποι υπαρκτοί, ο καθένας στο δικό του σπίτι. Την ίδια στιγμή βρίσκονται μέσα μου, όπως και μέσα στον υπολογιστή μου. Με ευλογούν με την αόρατη παρουσία τους, με διαλύουν σε κομμάτια.

Ξανακάθομαι, έχω να δουλέψω. Μακάρι αυτή τη φορά να μη μου μιλήσει «φίλος», χρειάζομαι λίγο χρόνο μόνος, χωρίς περισπασμούς, χωρίς τόση παρέα. Ανάμεσα σε τόσες θέσεις και απόψεις έχω ζαλιστεί – ποια είναι η δική μου; Θα γράψω το πρώτο κείμενο για το site. Μάλλον κάτι για τα έντομα που είδα πρόσφατα στη ΔΕΘ (μικρογραφία του σύγχρονου ελληνικού τοπίου): πολλά μυρμήγκια, αράχνες και ιστοί, κάτι θαυμάσια έντομα-χαμαιλέοντες να ’χουν βαλθεί να μεταμορφωθούν σε φύλλα, ενώ ο θάλαμος των πεταλούδων κάπως κενός, μερικές νεκρές, μία μπλε τεράστια που δέσποζε με ανοιχτά φτερά, πολύ κοκαλωμένη. Αλλά όχι, καλύτερα όχι για τα έντομα. Είναι οι «φίλοι» μου στο facebook, που πολλαπλασιάζουν –θολώνοντας– τον χτύπο της καρδιάς μου.

Μαζί τους, είμαι μέσα σε όλους και σε όλα – δεν έχω παράπονο. Μία ένσταση μόνο: πώς και δεν γίνεται σε αυτό το μυστηριακό Βιβλίο των Προσώπων να μην μπορείς να κάνεις τελικά και friend request στον εαυτό σου; Ή μήπως γίνεται, και απλά δεν το ξέρω ακόμη; Δεν είναι απίθανο. Εφόσον μάλιστα δεν μιλάμε δα και για κανέναν διαβρωμένο από τεχνολογικές οδούς και νέους τρόπους επικοινωνίας…

Εγκαταλείπω το κείμενο που γράφω, ήρθε ακόμη ένα friend request, καιρό είχε να συμβεί, πάνω που αναρωτιόμουν αν είμαι αθέατος, χαράς Ευαγγέλια. Πατώ accept, 621 πλέον τα προσφιλή μου πρόσωπα μες στο δωμάτιο αυτό. Αύριο να ζητήσω και εγώ από έναν τη «φιλία» του, δεν θέλω να θεωρηθώ ακατάδεκτος. Η επικοινωνία εξαπλώνεται μέσα μου σαν ιστός και σαν αράχνη.