Μετά τις παραλίες να βάλουμε μια τάξη στο χάος της πόλης;

Εικόνες: Αχιλλέας Βερτουδάκης

To αυθόρμητο κίνημα διαμαρτυρίας, που ξεκίνησε κατά τη διάρκεια αυτού του έτσι και αλλιώς δύσκολου για τους πολλούς ελληνικού καλοκαιριού, που η αδιανόητη ακρίβεια και η αύξησης των τιμών δημιουργεί συνθήκες αδυναμίας απόλαυσης του, στην πλειοψηφία των πολιτών και οδηγεί ραγδαία στην απομάγευση του, ήταν η ευχάριστη έκπληξη μιας κοινωνικής δυναμικής που ελάχιστοι θα μπορούσαν να φανταστούν ότι θα αναπτυχθεί.

Και όσο και αν προσπαθούν οι συνήθεις πρόθυμοι της αποκαθήλωσης κάθε προσπάθειας που θέτει σε κίνδυνο μια κανονικότητα, έστω και στρεβλή, να το μειώσουν με γελοία άρθρα και αναρτήσεις στα social, αλλά και με ονοματοδοσίες αστείες πχ της πετσέτας, ή ακόμα και να το ταυτίσουν με κομματικούς χώρους, ένα νέο ελπιδοφόρο κοινωνικό κεφάλαιο διεκδικήσεων από τα κάτω, πολιτών που δεν περιμένουν καθοδήγηση και δεν διστάζουν να συγκρουστούν με μια αδηφάγο αγορά που καταπίνει τα πάντα, επειδή το κράτος κάνει τα στραβά μάτια, γεννιέται.

Αυτή η νέα δυναμική τρομάζει αμφότερους, κράτος και αγορά και πιθανά προσωρινά τους αναγκάζει σε κάποιες περιπτώσεις να υπαναχωρούν, έστω και πρόσκαιρα ή έστω να υπόσχονται μέτρα περιορισμού της ασυδοσίας. Η συλλογική δράση ενός τμήματος της κοινωνίας των πολιτών γεννά προσδοκίες ενός ξυπνήματος που μπορεί, θα δούμε, να γεννήσει κάτι μεγαλύτερο και στην καλύτερη περίπτωση θα μπορούσε να γεννήσει ακόμα και υποψηφιότητες προσώπων και κινήσεις πολιτών που θα μπορούσαν να διεκδικήσουν δήμους, για παράδειγμα.

Αν λοιπόν οι παραλίες γέννησαν φέτος μια ελπίδα για μια τακτοποίηση των τερατογενέσεων ίσως εκεί θα πρέπει να ελπίσουμε και για τις πόλεις μας.

Έχοντας μπροστά μας τις δημοτικές εκλογές του προσεχούς Οκτωβρίου και βλέποντας την κατάσταση του δημόσιου χώρου στις περισσότερες ελληνικές πόλεις να βρίσκεται στο χειρότερο σημείο της ιστορίας τους, έφτασε η στιγμή να διεκδικήσουμε μια καλύτερη καθημερινότητα.

Μπορώ να μιλήσω με βεβαιότητα για τη δική μου πόλη, τη Θεσσαλονίκη, όπου τα τραπεζοκαθίσματα και οι παράνομες κατασκευές έχουν καταπιεί κάθε εκατοστό πεζοδρομίου, πλατείας, πάρκου και εξαπλώνονται διαρκώς. Που η ηχορύπανση αναγκάζει εκατοντάδες χιλιάδες ανθρώπους να μην μπορούν να ησυχάσουν μέρα και νύχτα. Που καταδικάζει γονείς με καρότσια, ανθρώπους ΑΜΕΑ, ηλικιωμένους που αδυνατούν να ελιχθούν ανάμεσα στις καρέκλες να περπατάνε στη μέση του δρόμου.

Καμαρώνοντας δημάρχους, αντιδημάρχους, δημοτικούς συμβούλους να ζουν σε εικονικές πραγματικότητες του ΤΙΚΤΟΚ, να χαιρετούν εγκάρδια παραβατικούς ιδιοκτήτες και να φωτογραφίζονται σε παραβατικά καταστήματα, να κάνουν τα στραβά μάτια, σε βαθμό καχυποψίας, σε καταγγελίες πολιτών που μένουν αναπάντητες, να μην εφαρμόζουν πουθενά το νόμο και να έχουν επιτρέψει με πρόσχημα την πανδημία το άπλωμα των τραπεζοκαθισμάτων σε κάθε πιθανή και απίθανη γωνιά, ονομάζοντας την παρανομία επιχειρηματικότητα, συμπεριλαμβάνοντας στα ψηφοδέλτια τους εκπροσώπους αυτής της τάσης, δεν μπορείς παρά να φοβάσαι για τα χειρότερα που έρχονται.

Τώρα είναι η στιγμή να αναλάβουν δράση οι πολίτες κατεβαίνοντας μαζικά τις νύχτες εκεί που η παρανομία ανθεί, απαιτώντας και αναγκάζοντας σε συμμόρφωση αλλά και δέσμευση των υποψηφίων ότι η επόμενη μέρα θα είναι καλύτερη. Και φυσικά τιμωρώντας μια για πάντα με την επερχόμενη ψήφο τους όσους ευθύνονται για αυτό το χάος. Ή τώρα ή ποτέ. Οι πόλεις δεν ανήκουν στα τραπεζοκαθίσματα. Ανήκουν στους πολίτες τους. 

ΥΓ. Και επειδή όλοι μας έχουμε καθίσει σε τραπεζοκάθισμα που εμποδίζει τη δίοδο σε διερχόμενο και πιθανά όλοι μας αγανακτήσαμε αυτό το καλοκαίρι που δεν υπάρχει εκατοστό ελεύθερης αμμουδιάς ας κάνουμε το συνειρμό της συνενοχής με την ανομία στην πόλη…