Μη δημοφιλής άποψη για το θεσμό του γάμου και της οικογένειας…
Η διεκδίκηση των ΛΟΑΤΚΙ για πρόσβαση σε ένα θεσμό που έχει συντηρητικό πρόσημο είναι εναντιόσημη και σημάδι ενός δικαιωματισμού που πέφτει στην παγίδα του "παροντισμού"
Μη δημοφιλής άποψη για το θεσμό του γάμου και της οικογένειας…
Η οικογένεια είναι θεσμός που παράγει κοινωνικά, οικονομικά, πολιτικά και νομικά αποτελέσματα, με αυτή την έννοια η δικαιωματική προσέγγιση το θεσμό της οικογένειας δεν θα πρέπει να αποκλείει κάνεν@ μέλος μιας συλλογικής οντότητας που συνιστά πολιτεία και δομείται με συμβολικούς, συνταγματικούς και πολιτειακούς όρους.
Η πρόσβαση και το δικαίωμα όλων των ατόμων στο θεσμό της οικογένειας και το αγαθό της τεκνοθεσίας που σχετίζεται ισχυρά με την οικογένεια και τον γάμο αποτελεί και θα πρέπει να αποτελεί μέριμνα οποιασδήποτε κρατικής οντότητας που (θέλει να) επικαλείται την ισοπολιτεία και την ισονομία.
Αυτή η βασική παραδοχή που θεμελιώνει το δίκαιο του νόμου για τα ομόφυλα ζευγάρια δεν θα πρέπει να μας απομακρύνει από μια περισσότερο αναστοχαστική και διαχρονική προσέγγιση του θεσμού του γάμου, με τον οποίο κράτη και εκκλησίες είναι αγκαζέ για αιώνες ολόκληρους.
Οι Μαρξ και Ένγκελς στη μελέτη τους για την Κριτική στην Γερμανική Ιδεολογία ήδη από το 1846 είχαν ορίσει το θεσμό της οικογένειας ώς ένα μηχανισμό αναπαραγωγής, είτε της καταπίεσης (εργατικές οικογένειες που κληροδοτούν το ταξικό του στάτους στα νέα μέλη) είτε των προνομίων (ελιτ οικογένειες που μεταφέρουν από γενιά σε γενιά προνόμια και πλούτο).
Στα μέσα του 19ου αιώνα οι δυο θεωρητικοί σχολιάζουν πως οι οικογένειες είναι χώρος καταπίεσης των νέων (που αντιμετωπίζονται ως εργατικά χέρια που πρέπει να δουλέψουν για να στηρίξουν και να θρέψουν τους μεγαλύτερους της οικογένειας) και των γυναικών (που καταπιέζονται από την πατριαρχία, εργάζονται σκληρά με διπλούς και τριπλούς ρόλους και αντιμετωπίζονται ως “μονάδες” αναπαραγωγής εργατικών χεριών).
Από το 1846 έχουν γίνει πολλά βήματα προς τη χειραφέτηση των νέων και των γυναικών που αμβλύνουν τις καταπιεστικές εκφάνσεις της πατριαρχίας αλλά δεν παύει η οικογένεια να αποτελεί ακόμη και σήμερα χώρο συντήρησης και ανισοτήτων.
Η διεκδίκηση των ΛΟΑΤΚΙ για πρόσβαση σε ένα θεσμό που έχει συντηρητικό πρόσημο είναι εναντιόσημη και σημάδι ενός δικαιωματισμού που πέφτει στην παγίδα του “παροντισμού”.
Με αυτή την έννοια κάναμε κάποια βήματα μπροστά αλλά σε οντολογικό επίπεδο ιδανικοποιήσαμε τον γάμο εξισώνοντας τον με την αγάπη, ενώ όλοι γνωρίζουμε ο θεσμός αυτός διαχρονικά διαθέτει πέρα από τις ισχυρές συναισθηματικές συνδηλώσεις και πολλές προβληματικές και κοινωνικο-οικονομικές στρεβλώσεις.
Ξέρω πως η παραπάνω άποψη δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή, ούτε δημοφιλής, στις μέρες της ευφορίας που διανύουμε οπότε την καταθέτω απλά και μόνο για να καταγραφεί και να τη συζητήσουμε όλ@, όλοι και όλες ήρεμα και αναστοχαστικά στο μέλλον.
Σε κάθε περίπτωση δεν παραβλέπω πως η αναγνώριση αυτού του δικαιώματος ισούται και με το δικαίωμα στην ορατότητα και αυτό από μόνο του είναι σημαντικό, προοδευτικό και χρήσιμο.
