Μια 5η Ιούλη

Αγαπώ τον Ιούλιο μήνα. Έχει εκείνο το μουσικό κρεσέντο από τζιτζίκια και γρύλους. Έχει αγαπημένα μεσημέρια διακοπών παιιδικότητας και εφηβείας όπου για να μην ξυπνάς τους “μεγάλους” στη σεβάσμια σιέστα, ξεκοκκαλίζεις Μικρό Ήρωα, Μικρό Σερίφη, Μπλεκ και Μίκι Γίγας και Μάσκα και Μυστήριο (κλεφτά από το κομοδίνο του μπαμπά) κι αργότερα μεγαλώνοντας, ανακαλύπτεις ότι Ιούλιος είναι να κυλιέσαι στην άμμο της Χαλκιδικής ξεκοκκαλίζοντας το σώμα της αγαπημένης σου… Τόσος έρωτας ιουλιανός, μες στην άμμο και το αντηλιακό, να ρουφάς τα χείλια και να τρίζουν από την άμμο κι όμως ένα θεσπέσιο πράμα… Και – θυμάσαι;- πέρασες έναν Ιούλιο του ’74, είσαι μόλις 14-15 κι αναρωτιέσαι αν θα πας στην Κύπρο στην επιστράτευση… Και μετά ζεις ένας Ιούλιο πάλι συναρπαστικό. αν και από αιτία άσχημη, στις σκηνές του Σέιχ Σου και του Κρυονερίου που μας έστειλε εκείνο το 6,8 Ρίχτερ λίγων πριν ημερών, μόλις του προηγούμενου μήνα..Εκεί, στις σκηνές να δεις έρωτες, συγκλονιστικούς, τα ρίχτερ του Ιούνη μοιάζανε νούμερο σε τσίρκο, τόσο εύκολα ξεχνούσαμε θανάτους, γκρεμίδια και τα παλιά ετοιμόρροπά μας σπίτια… Κι ένα ακόμη Ιούλη θυμάμαι, της συγκυβέρνησης ΝΔ με ΣΥΝ και ΚΚΕ το 1989 Μα πάντα όμως ήθελα να θυμάμαι και να ξέρω τον ξανθό, ηλιοψημένο Ιούλη, εκείνον του Ελύτη, εκείνον που σε καίνε ακόμη και τα σεντόνια τα μεσημέρια, εκείνον που χαμογελάς χαζά στις όμορφες, μέσα στις νύχτες τις έναστρες τις βαθυμπλέ και ολοφώτεινες. Είναι κι ένας ακόμη Ιούλης που με τυραννάει. Δεν θα μάθουμε ποτέ αν είμασταν έτοιμοι ή όχι να γράψουμε Ιστορία. Η σελίδα της 5ης Ιούλη 2015 έγραφε ένα 63% σχεδόν, “ΟΧΙ”. Τρομάξαμε από τη χαρά. Γίνεται; ΝΑΙ, γίνεται και τελικά έμεινε εκείνο το ναι, επειδή τρομάξαμε. Τρομάξαμε στην πιθανότητα να γράψουμε την πιο ενδιαφέρουσα πρωτότυπη ιστορία σε μια εποχή μετανεωτερικότητας, όπου η δημοκρατία ζει τη συνεχή κατάργησή της από τις Αγορές και το φασισμό. να γίνουμε εμείς το Δισκοπότηρο όπου θα πιει χαρά ο κόσμος. Ο πολύς. Των άλλων ο κόσμος, των αποφασισμένων, των φτωχών ο κόσμος, των αδικημένων, των απελπισμένων αλλά δεν… Αλλά έτσι γράφεται η ιστορία. Εκ του αποτελέσματος, εκ των συμβάντων κι όχι από υποθέσεις και προθέσεις. Είναι πληθωρική άλλωστε σε ατελέσφορες ελπίδες. Σε ρεαλιστικές εκτιμήσεις. Σε συμβιβασμούς που απέτρεψαν καταστροφές. Σε γενναίες πράξεις που κατέληξαν σε όλεθρο. Ωστόσο, εκείνη η 5η Ιούλη όμως… Εκείνο το ” αν” είναι που συναρπάζει. Γιατί χωρίς “αν” και χωρίς συναρπαστική κι απρόβλεπτη ζωή, τάχα τι καταφέραμε;