Μια εξωστρεφής Κυριακή

Έμοιαζε να είναι η έξοδος από έναν αβάσταχτο χειμώνα που κράτησε πάρα πολύ. Η χθεσινή Κυριακή για την πόλη ήταν μια πραγματική άνοδος στον πάνω κόσμο, σαν το ταξίδι της Δήμητρας στη ζωή μετά τους έξι μήνες στο σκοτάδι. Ο κόσμος ξεχύθηκε από νωρίς παντού, σαν να βούτηξε στην άνοιξη που την περίμενε σαν ωφέλιμο φορτίο.

Η παραλία γέμισε κόσμο που έστρωσε χαρούμενος στο Λευκό Πύργο πικ-νικ αυτοσχέδια και παιδιά με κιθάρες, ερωτευμένα ζευγάρια περπάτησαν χέρι χέρι στο πλακόστρωτο, χιλιάδες άνθρωποι, οικογένειες, ηλικιωμένοι και παιδιά περπάτησαν και καθάρισαν το δάσος, σε τρία διαφορετικά του σημεία, στην Αριστοτέλους τα κρουστά της Κρούσις απογείωναν τους περαστικούς, ένα παζάρι σε δυο ορόφους ενός άρτι ανακαινισθέντος υπέροχου νεοκλασικού στην Κάτουνη θύμιζε γιορτή, σε έναν υπέροχο κήπο στην Επανομή μια παρέα Ολλανδών έστησε ένα διαφορετικό παζάρι και μοιράστηκε μαζί με τους γηγενείς χαμόγελα και όνειρα, στον Ποταμό ο κόσμος έκανε το πρώτο μπάνιο της χρονιάς, στα μπαρ από το μεσημέρι παρέες έπιναν ξέγνοιαστες μπύρες.

Η ζωή εν τέλει θριάμβευε. Κόντρα σε όλα τα απαισιόδοξα που μας καταρρακώνουν δυο χρόνια τώρα, η σημερινή Κυριακή έμοιαζε στη Θεσσαλονίκη μια μεγάλη γιορτή που τα συναισθήματα που απαγορεύονταν τόσο καιρό, η χαρά, ο έρωτας, η αισιοδοξία, ξαναβγήκαν στο φως.

Μοναδικές ίσως εικόνες που προκαλούσαν θλίψη ήταν οι ελάχιστοι κομματικοί οπαδοί με τις σημαίες που αποχωρούσαν από το Λιμάνι, απομεινάρια μιας άλλης εποχής και το χάος των παρατημένων όπως όπως αυτοκινήτων που βασιλεύει με την ανοχή των άρχων.

Αφήνοντας στην άκρη τη θλίψη που κουβαλούν αυτές οι δυο εικόνες κρατώ το απόσταγμα των υπόλοιπων όμορφων εικόνων της πόλης που αποδεικνύουν σε πείσμα των καιρών πως η ζωή θα συνεχιστεί, πέρα από τις δοκιμασίες και τη μαυρίλα που τη ντύσαμε και στο τέλος θα θριαμβεύσει με όπλο την ελπίδα.