Μια Κυριακή πρωί, μια δύσκολη καλημέρα

Σοκ από την Εκατόμβη θυμάτων στο Σινά, πανικός στην Όξφορντ Στριτ στο Λονδίνο, φρίκη στη Ν. Σμύρνη, οδύνη για το 10χρονο αγόρι που ανασύρθηκε νεκρό στα ανατολικά της Μυτιλήνης. Δεν έχω ιδέα τι άλλο προέκυψε στο μεταξύ, καθώς γράφω αυτές τις σειρές. Μέσα στο ίδιο, περασμένο 24ωρο, εκατομμύρια πολίτες του «πολιτισμένου» κόσμου μας, σχεδόν ξυλοδάρθηκαν ή ποδοπατήθηκαν τιμώντας την των αγορών ευλογημένη “black Friday”. (παραφράζοντας τον ποιητή, την Παρασκευή «μεγάλος πόνος είχε πέσει στην Ελλάδα για ένα τάμπλετ ταπεινό, για μια γαμω τιβι, στην Κίνα από εργατάκια ανήλικα φτιαγμένη – ούτε καν για ένα πουκάμισο αδειανό, για μιαν Ελένη»)

Οι Σούφι, λένε, είναι οι πιο σοφοί, οι πιο εξελιγμένοι στην αναζήτηση της αλήθειας του Θεού ( αν υπάρχει θα το έδειχνε με καλύτερο τρόπο, προσθέτω εγώ, μη με παίρνεις και αυθεντία στο θέμα, πάντως… ) Ποιος είναι Σούφι; «Είναι αυτός που δεν διαφοροποιεί τον εαυτό του από τους άλλους εξαιτίας μίας θέσης ή ενός δόγματος.» Θα μπορούσε να είμαι εγώ, εσύ, οποιοσδήποτε άνθρωπος στα πέρατα του κόσμου, που επιθυμεί να ζήσει γαλήνιος, φωτισμένος, ισορροπημένος, απλώς αναπτύχθηκαν περισσότερο στους κόλπους του Ισλάμ λόγω της διακηρυγμένης- κάποτε- ανεξιθρησκίας του Αυτούς χτύπησαν ανελέητα οι φανατικοί εγκληματίες.

Φίλη, μου περιέγραφε τον πανικό της Όξφορντ Στριτ, μιας και ήταν ακριβώς εκεί, ανάμεσα στις εκατοντάδες ανυποψίαστων πολιτών που ξάφνου άκουσαν ένα «μπαμ», ή άκουσαν κάποιους να λένε για ένα «μπαμ» κι άρχισαν αλλόφρονες να τρέχουν, να σπρώχνουν, να στριμώχνονται, να αναρωτιούνται, να κοντεύουν να τρελαθούν και να πάθουν υστερία, με τις πόρτες μαγαζιών και πολυκατοικιών να κλείνουν , αστυνομικούς να κατακλύζουν την περιοχή, ελικόπτερα να εμφανίζονται πάνω από τα κεφάλια τους, κινητή τηλεφωνία και διαδίκτυο να εξαφανίζονται.

Τελικά ήταν «λάθος συναγερμός». Δεν είναι μακριά η ώρα, στις μητροπόλεις του κόσμου που θα σκοτώνονται οι άνθρωποι μεταξύ τους, φοβάμαι, απλώς από φήμες. Πήρε μας λέει το ρεπορτάζ, το Σαββατοκύριακο στο σπίτι του τα παιδιά του, δίδυμα 8-9 χρόνων, ήταν σε διάσταση με τη μητέρα τους. Κι έβαλε φωτιά ο «απελπισμένος» ΥΠΑΞ της Πολεμικής Αεροπορίας. Πέθαναν. Βρέθηκε σημείωμα για την πράξη του. Ποιος Θεός να εξηγήσει γιατί πήρε μαζί του αυτά τα δυο παιδιά, ποια μοίρα ποιο κάρμα, ποια πολιτεία; Άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου, αλλά πολύ, όμως. Γονιός γίνεται ο καθένας.

Δεν υπάρχει πρόβλεψη ή συνθήκη από νόμους και διατάξεις. Ώριμος και σώος «τας φρένας», διαταραγμένος ή απελπισμένος, ειδικά στον καιρό μας, πρέπει να βρεθεί τρόπος να κρινόμαστε. Κοντά στα τα προηγούμενα, που μοιάζουν αρκετά για να αναρωτιέσαι πόσο ακόμη μπορεί να γίνεται” homo homini lupus” ακόμη μια τραγωδία στο ανατολικό Αιγαίο: «Χωρίς τις αισθήσεις του ανασύρθηκε 10χρονο αγόρι από λέμβο που μετέφερε 66 μετανάστες και πρόσφυγες στη θαλάσσια περιοχή ανατολικά της Μυτιλήνης και εντοπίστηκε από σκάφος της Frontex στη διάρκεια περιπολίας» . Τελεία… Όσο περισσότερο γράφουμε, όλο και λιγότερο πιστεύω κι ελπίζω πως κάτι μπορούμε να κάνουμε για ν’ αλλάξουμε. Ωστόσο παρά τη θέλησή μου, συνεχίζω να σκέφτομαι, να γράφω και να συνομιλώ, δεν ξέρω, δεν έμαθα κάτι άλλο να κάνω. Αδύνατον να «ξαποστάσει», να πει μια καλημέρα της προκοπής η ψυχή του ανθρώπου…

Καταφύγιο χαράς γυρεύουμε σε απλά πράγματα Να λέμε «γεια σου γείτονα, πώς είσαι φίλε μου;» πιστεύοντάς το, να διαβάζουμε βιβλία που γδέρνουν την παχυδερμία, να βλέπουμε ταινίες αφελείς που έχουν «χάπι εντ», να τα λέμε με αδέσποτα σκυλιά για ασφαλή παρέα, να μένουμε άλαλοι και ευσεβείς μπρος σε κάθε ξημέρωμα και ηλιοβασίλεμα. Να συγχωρούμε, να μετανιώνουμε. Να αγαπάμε. Ναι, είναι μια δύσκολη καλημέρα, αυτή που γυρεύω να μοιραστώ μαζί σου. Ωστόσο, καλημέρα «πατριωτάκι του ήλιου, μορτάκι του άσπρου σύννεφου»!…