Μια Κυριακή σε μια γειτονιά με γαλήνη και τάξη

Κυριακή πρωί στη γειτονιά Saldanha της Λισαβώνας. Κάτι παραπάνω από μισή ώρα μακριά από το ιστορικό κέντρο. Περπατώ σε μια ασυνήθιστη γαλήνη. Στο οδόστρωμα ένας ποδηλατόδρομος έντονα σηματοδοτημένος με πράσινο χρώμα αποτελεί την ασφαλή δίοδο των ποδηλατών που απολαμβάνουν την κυριακάτικη βόλτα τους. Κανείς δεν διανοείται να πατήσει πάνω του, αν και βρίσκεται στη μέση του οδοστρώματος, δεν χρειάζονται κολωνάκια προστασίας, δεν υπάρχει ούτε μισό διπλοπαρκαρισμένο αυτοκίνητο. 

Το ποδήλατο είναι παντού. Λίγο παραπάνω σε ένα τεχνικό μουσείο καινοτομίας, ναι υπάρχουν τέτοια εκτός κέντρου παντού, σταθμοί ενοικίασης ποδηλάτων, ακριβώς έξω από το σταθμό του μετρό δίνουν τη δυνατότητα στον κάτοικο να συνεχίσει με ασφάλεια και ένα ποδήλατο.

Στο μεγάλο πάρκο με τα γρασίδια πλάι στο τεχνολογικό μουσείο είναι στημένη μια μουσική σκηνή και ένα αυτοσχέδιο παζάρι τοπικό προϊόντων και χειροποίητων ειδών. Αυστηρά οριοθετημένο και απόλυτα συμβατό με το περιβάλλον.

Στα πλατιά πεζοδρόμια και τις αλέες τα τραπεζοκαθίσματα είναι ελάχιστα, τόσα όσα να απολαμβάνουν οι κάτοικοι της γειτονιάς έναν καφέ ή ένα κολατσιό στον ήλιο.

Σκουπίδι δεν διέκρινα πουθενά, παρότι αρκετοί έκαναν πικ-νικ στο χόρτο. Όσοι έβγαλαν τα σκυλιά τους βόλτα ήταν απολύτως εξοπλισμένοι με τα απαραίτητα για τις ακαθαρσίες τους.

Στα γειτονικά κτιρια του παρελθόντος συναντά κανείς εκπλήξεις. Διατηρημένου και διασωσμένου κτιριακού αποθέματος, bauhaus διαμάντια, υπέροχα κτίρια με azulejos στις προσόψεις τους, αποκατεστημένα μεταπολεμικά βιομηχανικά διαμάντια.

Το πράσινο της γειτονιάς εξαιρετικά φροντισμένο, χωρίς εγκληματικές προχειρότητες ενώ την εικόνα ηρεμίας συμπληρώνει η έλλειψη εξωφρενικών θορύβων από κόρνες και εκνευρισμό που έχουμε συνηθίσει στην δική μας αδιαχειριστη καθημερινότητα.

Παρότι η γειτονιά δεν ανήκει σε κείνες τις πασίγνωστες φημισμένες του κέντρου, όσο την περπατά κανείς διαπιστώνει την επάρκεια και τα προτερήματα της, σε αντίθεση με τις ξεχασμένες δικές μας απόκεντρες γειτονιάς που βουλιάζουν στην εγκατάλειψη, την παραβατικότητα και την απαξίωση.

Οι άνθρωποι που περιμένουν στις στάσεις των αστικών είναι βέβαιοι πως στα επόμενα λεπτά θα φτάσει στην ώρα του και με δυνατότητα καθήμενου, οι τιμές του καφέ στα υπέροχα υπαίθρια καφέ με τα ομοιόμορφα τραπεζοκαθίσματα για να μη χαλάει η αστική συμμετρία είναι αξιοθαύμαστα χαμηλότερες από την Ελλάδα, κανένα μηχανάκι δεν είναι παρκαρισμένο πάνω σε πεζοδρόμιο εμποδίζοντας τους νέους γονείς με τα καρότσια να περάσουν, κανένα κτίριο, στάση, κολώνα, όψη καταστήματος δεν είναι μουτζουρωμένη ή έχει πάνω της ελλεεινά αυτοκόλητα.

Επίσης η γειτονιά έχει κίνητρα για να σε κρατήσει κοντά της αυτό το κυριακάτικο πρωινό: Έχει ένα μουσείο ανοιχτό με εκδηλώσεις, υπαίθριες συναυλίες και παζάρι, μαθήματα γιόγκα στο πάρκο.

Γιατί τα γράφω όλα αυτά; Γιατί επιστρέφω διαρκώς εμμονικά στα ίδια ζητήματα; Γιατί αφιερώνω φαιά ουσία σε ζητήματα που όχι απλά έχουμε αποδεχτεί ότι είναι χαμένες υποθέσεις, ταφόπλακες της ζωής μας, τετελεσμένα γεγονότα;

Δεν ξέρω, ίσως από μια κρυφή ενδόμυχη ζήλεια, με την καλή έννοια για τις ζωές ανθρώπων που κατάφεραν να στήσουν μια καλύτερη καθημερινότητα στις πόλεις τους…Ίσως μια τελευταία απέλπιδα εικασία ότι το καράβι της ζωής μας που οδεύει στα βράχια κάπως θα μπορούσαν οι επόμενες γενιές να το στρέψουν αλλού.