Μια Μεγάλη Παρασκευή στο κοιμητήριο

Λέξεις: Διονύσης Καραθανάσης

Μεγάλη Παρασκευή 2024

Ήταν η πρώτη φορά που βρέθηκα σε νεκροταφείο Μεγάλη Παρασκευή, ένα μέρος που συνήθως έχει πολύ ησυχία…. Πάντα βλέπεις ανθρώπους να κινούνται ανάμεσα στους τάφους, άλλοι να τους φροντίζουν, άλλοι να κάθονται σιωπηλοί, άλλοι να μιλούν, να λένε τα νέα τους…. Αυτή την ημέρα ήταν κάτι άλλο, πρωτόγνωρο, διαφορετικό, έντονο.

Καθώς πλησιάζαμε με το αυτοκίνητο στα νεκροταφεία του Ευόσμου πύκνωνε και η συννεφιά. Άρχιζε να αγριεύει κάπως ο καιρός. Στα νεκροταφεία επικρατούσε το αδιαχώρητο.

Κόσμος πολύς να πηγαινοέρχεται, να μην μπορείς να περάσεις. Άνθρωποι όλων των ηλικιών να περιφέρονται γύρω από τους τάφους, στους διαδρόμους, στα δρομάκια. Δεν είχαμε καμιά σχέση μεταξύ μας όλοι όσοι βρισκόμασταν εκεί, μας ένωνε όμως ένα πράγμα, η απώλεια…

Είχαμε όλοι την ανάγκη να δηλώσουμε την παρουσία μας εκεί εκείνη τη στιγμή (λες και δεν κουβαλάμε αυτήν την απώλεια 24/7 μέσα μας). Κάπου στο βάθος ακούγονταν και η λειτουργία από τα μεγάφωνα που έχει ο μικρός ναός στα κοιμητήρια…

Σε συνδυασμό με το πλήθος του κόσμου που κυκλοφορούσε και μιλούσε, τα αυτοκίνητα, τον αέρα που άρχισε να γίνεται πιο δυνατός είχε δημιουργηθεί θόρυβος, φασαρία να το πω, πανηγύρι να το πω, όπως και να το πω καταλαβαίνει κανείς…

Κάποια στιγμή ο ουρανός μαύρισε, σκοτείνιασε, τα σύννεφα έγιναν απειλητικά και η ατμόσφαιρα ηλεκτρισμένη , φαινόταν ότι έρχεται καταιγίδα….

Ακούστηκε ένα εμβατήριο και ο ήχος της καμπάνας, και γυρίσαμε προς το μέρος του ήχου… Η περιφορά του επιταφίου, σε εκείνο το σκηνικό… και ξαφνικά απλώθηκε σιωπή, σε όλο το νεκροταφείο, όλοι οι άνθρωποι σταθήκαμε ακίνητοι, παγωμένοι.

Η ενέργειά όλων μας ενώθηκε σε μια δύναμη, σε μια φωνή που δε βγήκε από το στόμα μας, σε ένα βουβό κλάμα που έκανε τα μάτια μας να υγρανθούν.

Αντιμετωπίσαμε το θάνατο κατάματα και στείλαμε το μήνυμα… Είμαι εδώ, δε σε ξέχασα, δεν θα σε ξεχάσω ποτέ… Αισθάνθηκα ότι όλη αυτή η ενέργεια που ενώθηκε από όλους μας κατάφερε εκείνη τη στιγμή να στείλει το μήνυμα. Αν πίστευα στο θεό θα έλεγα ότι εκείνη τη στιγμή έζησα ένα είδος θαύματος…

Δεν ξαναπήγα έκτοτε στο νεκροταφείο. Δεν ξέρω αν θα ξαναπάω. Ξέρω ότι έφυγα από εκεί λίγο πιο ανάλαφρος… Καλή Ανάσταση στις ψυχές μας και στους ανθρώπους που υποφέρουν…

*Ο Διονύσης Καραθανάσης είναι ηθοποιός