Μια μέρα πριν, μια μέρα μετά

Του Γιώργου Τούλα

To ρολόι έδειχνε πια πέντε παρά και δεν λέγαμε να σηκωθούμε από την άμμο. Ο ήλιος του Σεπτέμβρη είναι απίστευτα γλυκός στην Ελλάδα, συνωμοτείς μαζί του. Δεν ήμασταν μόνο εμείς που αρνούμασταν να αφήσουμε την παραλία. Ήταν και άλλοι. Αρκετοί. Έφτασα στο εκλογικό τμήμα επτά παρά δέκα. Η μισή σελίδα του καταλόγου, εκεί που ήταν το όνομα μου ήταν άσβηστη. Ένας στους δύο στο 344 εκλογικό κέντρο Ανθέων με Σοφούλη δεν είχε πάει να ψηφίσει. Ο Guardian έγραφε για τη μεγαλύτερη αποχή από το δεύτερο παγκόσμιο πόλεμο.

Ψήφισα λίγο με βαριά καρδιά, το μη χείρον βέλτιστον και άνοιξα τα exit polls. Το ήξερα και το χα γράψει από το Σάββατο ότι οι δημοσκόποι είναι πια τα αποπαίδια του συστήματος. Ανεβάζουν τη μια αποτυχημένη παράσταση μετά την άλλη. Παρασκευή βράδυ ακόμα και νεοδημοκράτες μιλούσαν για πέντε μονάδες διαφορά μπροστά ο Σύριζα. Τα κανάλια όμως το χαβά τους. Με την αλμύρα επάνω μου χάζεψα λίγο τα social media. Βουβαμάρα. Που είναι οι όψιμοι επαναστάτες, οι ‘’προχωρημένοι’’ της ”Ποταμάρας”, οι έξαλλοι παλαιοκομματικοί, o Βαγγέλας. Σιωπή. Οι πάντες είχαν λουφάξει. Μόνο μερικοί που το γύρισαν στο Λεβέντη πανηγύριζαν.

Η αποχή κόντεψε τον έναν στους δύο. Οι γονείς  και ο πεθερός μου δεν πήγαν να ψηφίσουν. Σκέφτηκαν τα έξοδα. Μέτρησαν τα κουκιά του μήνα και τα έβγαλαν τσίμα τσίμα. Μια παρέα είκοσι παιδιών που ξέρω και στο δημοψήφισμα καθυστέρησαν τις διακοπές τους μια μέρα για να ψηφίσουν χθες βράδυ έμειναν στη θάλασσα. Δέκα στα 14 παιδιά μιας υγιούς ομάδας που φτιάξαμε πριν πέντε χρόνια για ένα κοινό όραμα δεν ψήφισαν. Ζουν στο εξωτερικό. Δεν τους επιτρέπουν να ψηφίσουν. Πεντακόσιες χιλιάδες Έλληνες ψήφισαν στα σιωπηλά Χρυσή Αυγή. Δεν τους τρόμαξε ούτε καν η παραδοχή της ανάληψης ευθύνης μιας δολοφονίας. Μου θυμίζουν κάτι κορίτσια που έστελναν ερωτικά γράμματα στο δράκο Παπαχρόνη. Κατά τις οκτώμιση το βράδυ βγήκα να πάω στο σπίτι φίλων για μετεκλογικό χαβαλέ. Στο δρόμο οι καφετέριες ήταν γεμάτες. Όσες δεν μετέδιδαν το μπάσκετ είχαν την τηλεόραση κλειστή. Κάνεις πουθενά δεν πανηγύριζε. Κανείς δεν κόρναρε. Σιωπή. Οι εκλογές τέλειωσαν. Πέντε παρά σηκώθηκα από την άμμο με το ζόρι. Τίναξα πριν λίγο τα παπούτσια μου. Κάτι κόκκους που είχαν απομείνει. Πέντε και κάτι κλείσαμε το σπίτι της θάλασσας. Το αμπαρώσαμε. Με βαριά καρδιά. Έρχεται χειμώνας. Ζόρικος. Οι πιο αναίτιες εκλογές της ζωής μας τέλειωσαν. Μακάρι μαζί τους και οι ψευδαισθήσεις και ένα κομμάτι της ελληνικής φαιδρότητας. Περασμένα μεσάνυχτα. Στα κανάλια κάτι σαλτιμπάγκοι του παλαιού κόσμου. Ανταλλάσσουν με το ζόρι τα ξίφη τους. Κάποιος λέει ότι οι 53 εντός Σύριζα θα δημιουργήσουν ξανά αναταράξεις. Κοίταξα πότε λήγει το διαβατήριο μου και πέφτω για ύπνο.