Μια μικρή φαβέλα δίπλα στη θάλασσα

Καταγγελία αναγνώστη στην parallaxi 

Συμπληρώνονται σχεδόν τρεις βδομάδες που στην ακτή Αη Γιάννη στη Σιθωνία έχει στηθεί ένας προσωρινός καταυλισμός. Ένας καταυλισμός ο οποίος σταδιακά επεκτείνεται και γίνεται πολυπληθέστερος. Ξεκινάει από τα πλατάνια δίπλα στη θάλασσα και απλώνεται, με ημιφορτηγά, βανάκια, καρότσες και παλιά αντίσκηνα διάσπαρτα μέσα στον ελαιώνα. Προφανώς αυτό δεν αποτελεί από μόνο του πρόβλημα. Αντιθέτως, είναι μια ευχάριστη, διαφορετική νότα. Δεκάδες χαρούμενα παιδάκια κολυμπούν γελώντας ανάμεσα στους τουρίστες και απολαμβάνουν τη θάλασσα ως ένα θείο δώρο και μια πολυπληθής κοινότητα χαίρεται τις μέρες του καλοκαιριού με τους δικούς της ιδιαίτερους κώδικες συμβίωσης. Ας κάνουμε όμως και μια άλλη ανάγνωση. Καθώς ο καταυλισμός αποκτάει με τον καιρό χαρακτηριστικά …μόνιμης εγκατάστασης και σε αυτόν συρρέουν σταδιακά περισσότεροι άνθρωποι με τα κατασκηνωτικά τους μέσα, είναι προφανές πως, σε μια ακτή που δεν υπάρχουν οι απαραίτητες υποδομές, οι άνθρωποι εξυπηρετούν υποχρεωτικά τις (φυσικές) ανάγκες τους όπου βρουν, απλώνουν τις πραμάτειες τους όπου βολεύονται, δημιουργούν συνθήκες (προσωρινής έστω) διαβίωσης με όσα μέσα διαθέτουν (ράντσα, τέντες, στρώματα, κουβέρτες και πανιά πάνω στο χώμα) και στήνουν το αυτοσχέδιο νοικοκυριό τους όπως-όπως (μπουγαδόσκοινα από δέντρο-σε-δέντρο με ρούχα απλωμένα για να στεγνώσουν στον ήλιο κ.λπ.). Το χειρότερο: σε ψησταριές κάτω από τα δέντρα ετοιμάζονται τα τσιμπούσια της χαρούμενης νομαδικής ζωής τους με σοβαρό κίνδυνο να προκληθεί πυρκαγιά.

Ο καταυλισμός εξυπηρετεί όμως μια βασική δραστηριότητα. Κάθε μέρα οι άνθρωποι μεταφέρουν μεγάλο αριθμό από αντικείμενα που συλλέγουν από τους κάδους απορριμμάτων και ανακύκλωσης των γύρω περιοχών. Ογκώδη όπως έπιπλα, ηλεκτρικές συσκευές, οικιακοί εξοπλισμοί καθώς και μεταλλικά αντικείμενα, σιδερικά κ.λπ. Τα αποθέτουν σε διάφορα σημεία και τα στοιβάζουν κάτω από δέντρα ώστε σταδιακά να γίνεται η διαλογή των αξιοποιήσιμων. Μια εικόνα κακή που βεβηλώνει τον όμορφο τόπο. Όσα αντικείμενα περισσεύουν, όσα είναι άχρηστα σε αυτούς, μένουν παρατημένα από δω και από κει, σκόρπια, σπασμένα και μαγαρισμένα, μετατρέποντας τον ήδη βρώμικο τόπο σε …μια χωματερή, σε έναν εκτεταμένο σκουπιδότοπο. Συγχρόνως, στην αλλόκοτη αυτή χώρα των αντιφάσεων, λίγα μόλις μέτρα πιο κάτω, τα θηριώδη πολυτελή αυτοκινούμενα οχήματα των τουριστών πολλαπλασιάζονται πάνω στον αιγιαλό, στήνοντας «νοικοκυριά» άλλου τύπου με πλήρεις οικοσκευές, τέντες, ομπρέλες, πτυσσόμενα έπιπλα, ψυγεία, barbeque… Αναβαθμισμένες συνθήκες στην περίπτωσή τους(!). Εις βάρος όμως της τοπικής οικονομίας, μια και δεν πληρώνουν δεκάρα στα κάμπινγκ της Χαλκιδικής και πιθανόν ούτε στα καταστήματα της περιοχής. Αφήνουν απλώς το αποτύπωμα της περιβαλλοντικής επιβάρυνσης και την ενοχλητική αίσθηση ότι αντιλαμβάνονται τη χώρα αυτή ως ένα ξέφραγο αμπέλι –χωρίς κανόνες και ελέγχους. Τίποτα, όμως, απ’ όλα αυτά δεν φαίνεται να …ενοχλεί τις τοπικές αρχές ή την τουριστική αστυνομία. Παρά τις πυκνές τηλεφωνικές καταγγελίες και τις διαμαρτυρίες. Και το καλοκαίρι συνεχίζεται νωχελικά και αμέριμνα…

*Οι φωτογραφίες είναι μακρινές για ευνόητους λόγους. Γι αυτό και δεν είναι ξεκάθαρη η εικόνα. Επίσης, αποτυπώνουν ένα μικρό μόνο μέρος του εκτεταμένου προβλήματος.

Διαβάστε επίσης για την ίδια παραλία: Μπάτε σκύλοι αλέστε