Μια πόλη μέσα στην πόλη

Πριν πέντε χρόνια μου τηλεφώνησε ο Κώστας Τερζόπουλος και μου είπε ότι ξεκινάει την γυμνή ποδηλατοδρομία. Ήταν η εποχή που τα πλάκωνε όλα η φοβέρα και η σκλαβιά του συντηρητισμού και της εσωστρέφειας που είχε επιβάλει το τρίγωνο Παπαγεωργόπουλου-Ψωμιάδη-Άνθιμου. Είσαι σίγουρος τον ρώτησα, ξέρεις που ζούμε;

Πέντε χρόνια μετά, χτες βράδυ. Οκτώμιση ακριβώς. Στην Τσιμισκή 2000 ποδηλάτες, μερικοί ημίγυμνοι, άλλοι ολόγυμνοι βαμμένοι, άλλοι με ρούχα, όλοι αποφασισμένοι. Ανάμεσα τους φοιτητές, άνεργοι, εργαζόμενοι, ξένοι, Έλληνες, μικροί, μεγάλοι. Άνθρωποι που αψηφήσαν τη συλλογική θλίψη και παραίτηση. Που δεν κώλωσαν μπροστά στο σφίξιμο των ημερών, που μας θέλει παραιτημένους, ηττημένους, αδύναμους.

Οι δρόμοι της πόλης γέμισαν πάλι χρώμα, φωνές χαράς, συνθήματα κόντρα στη μιζέρια, διεκδίκηση για δημόσιο χώρο που να ανήκει στους ανθρώπους και όχι στα αυτοκίνητα και τα τραπεζοκαθίσματα. Ένα απίστευτο ποτάμι αισιοδοξίας σάρωσε τους κεντρικούς δρόμους, παρασέρνοντας ακόμα και τους πιο ανυποψίαστους διαβάτες. Και αργότερα στο πάρτι στο πάρκο, εκεί που παλιά υπήρχε μονάχα το σκοτάδι των ναρκωτικών, τα τύμπανα της Κρούσις, έμοιαζαν με τα τύμπανα του πόλεμου απέναντι στην κατάθλιψη. Ανάμεσα στους χιλιάδες που ήταν εκεί και χόρευαν χωρίς αναστολές ήταν σίγουρα άπειροι άνθρωποι που επλήγησαν από την κρίση, που η ζωή τους άλλαξε δραματικά. Αλλά δεν το έβαλαν κάτω.

Χτες βράδυ μια πόλη μέσα στην πόλη ανέτειλε και πάλι. Οι ποδηλάτες, η Σφήνα, τα Παιδιά εν δράσει, το Why Not, οι Paranue, η Κρούσις, το Θεσσαλονίκη Αλλιώς τα τελευταία χρόνια με τις δράσεις του άλλαξαν σε ένα μεγάλο βαθμό τη διάθεση και τον τρόπο που βλέπουμε το δημόσιο χώρο στη Θεσσαλονίκη. Έβγαλαν την πόλη από μια σκοτεινή της περίοδο και κρατούν τη σημαία ακόμα ψηλά. Σκέπτομαι πως αν σε κάτι διαφέρει η Θεσσαλονίκη από την Αθήνα σήμερα είναι στο ότι η πόλη διαθέτει μερικές εφεδρείες εξωστρέφειας, κόντρα στο σκοτάδι που πέφτει τριγύρω. Ένα φως που σιγοκαίει και δεν αφήνει και αυτή την πόλη να βυθιστεί στο φόβο και την απελπισία.