Μια πόλη που έπαψε να πρωταγωνιστεί

Λέξεις: Περικλής Τράιος

Αγορά Μοδιάνο 8 Δεκεμβρίου του 2022.

Ένα στολίδι, ένα θαυμάσιο δημιούργημα, το οποίο επισκέφθηκα σήμερα.

Εξαιρετική δουλειά και αποκατάσταση ενός ιστορικού μνημείου, έτσι όπως του πρέπει και του αρμόζει.

Ωστόσο, οφείλω να ομολογήσω ότι μου βγήκαν ανάμικτα συναισθήματα…

Με τη χαρά και την ικανοποίηση, να παλεύουν και να προσπαθούν να ισορροπήσουν με την θλίψη και την οργή.

Από τη μία η χαρά και η ικανοποίηση για την ανακατασκευή και ανακαίνιση της Αγοράς του Μοδιάνο, που είναι ότι πιο υπέροχο, και σπουδαίο έχει δημιουργηθεί στη Θεσσαλονίκη τα τελευταία χρόνια.

Σε μία περίοδο όπου η Θεσσαλονίκη δείχνει να έχει τελματώσει, έρχεται αυτό το έργο, να μας ταρακουνήσει και να μας ξυπνήσει.

Ειδικά εμάς τους μεγαλύτερους, που έχουμε μεγαλώσει σε μια άλλη Θεσσαλονίκη, μιας άλλης νοοτροπίας, μιας άλλης αντίληψης, μιας άλλης κουλτούρας.

Και κάπου εδώ, έρχεται η θλίψη και η οργή…

Γιατί δυστυχώς, η αλήθεια και η σκληρή καθημερινή πραγματικότητα για την πανέμορφη κι αγαπημένη μας Θεσσαλονίκη, είναι διαφορετική.

Δεν είναι μόνο τα όμορφα ηλιοβασιλέματα και τα ονειρεμένα δειλινά, με τις ρομαντικές βόλτες και τα υπέροχα φωτογραφικά κάδρα στη παραλία…

Ούτε είναι μόνο οι μυρωδιές και τα αρώματα, τα θεσπέσια φαγοπότια της, τα πεντανόστιμα γλυκά και τα γλέντια ως το ξημέρωμα…

Η αλήθεια και η πραγματικότητα, θέλει την Θεσσαλονίκη, να την έχουν καταντήσει σαν μια ξεπεσμένη αριστοκράτισσα, που αρέσκεται να μιλάει για το δοξασμένο και λαμπρό παρελθόν της, αλλά δυστυχώς, τα τελευταία 10-15 χρόνια έχει περιέλθει σε μια άνευ προηγουμένου παρακμή, που κάθε άλλο παρά ταιριάζει με τον ύψιστο ρόλο που έχει διαδραματίσει ιστορικά, εδώ και 23 αιώνες.

Μια σκληρή πραγματικότητα, που μας έφτασε στο σημείο να πανηγυρίζουμε, με τέτοιες πρωτοβουλίες και δημιουργήματα.

«Μια κατάσταση αποσάθρωσης του αστικού ιστού, διάλυσης, κρατικής και δημοτικής αδιαφορίας, παραβατικότητας σε κάθε επίπεδο. Μια κατάσταση απόλυτης απαξίωσης μιας ιστορικής πόλης από τους άρχοντες και πλέον τους πολίτες της που βιώνουν κάθε μέρα σε κάθε επίπεδο την παρακμή της…» όπως έγραφε χαρακτηριστικά ο Γιώργος Τούλας, στο πρόσφατο άρθρο του και πως να μην συμφωνήσω μαζί του.

Αυτή η κατάντια, που την βλέπουμε, την ζούμε και μας εξοργίζει καθημερινά.

Μια πόλη της δημιουργίας, της πρωτοπορίας, της καινοτομίας, η οποία εις τους αιώνας των αιώνων διαδραμάτιζε τον σημαντικότερο ρόλο στην περιοχή και στην ευρύτερη ενδοχώρα της.

Μια πόλη η οποία πάντα πρωταγωνιστούσε και πρωτοστατούσε με καινούργιες ιδέες, με τάσεις και εξελίξεις.

Μια πόλη που πάντα ήταν μπροστά και όλα ξεκινούσαν από εδώ και αποτελούσαν φάρο για όλη την υπόλοιπη επικράτεια.

Η ευθύνη για αυτή την κατάντια και την απαξίωση που έχει περιέλθει η Θεσσαλονίκη, έχει ονοματεπώνυμα και ανήκει σε όλους αυτούς που εκλέχθηκαν και εκλέγονται, είτε βουλευτές, είτε στην τοπική αυτοδιοίκηση, τα τελευταία είκοσι (τουλάχιστον) χρόνια.

Όχι μόνο δεν απαίτησαν, όχι μόνο δεν ένιωσαν τα ιστορικά προστάγματα, όχι μόνο δεν ανέλαβαν τις ευθύνες τους, αλλά συμβιβάστηκαν και βολεύτηκαν.

Ωστόσο δεν μπορούμε να αφαιρούμε την ευθύνη και από αυτούς που τους ψηφίζουν και τους εκλεγούν.

Όλους εμάς, δηλαδή, που εκλέγουμε ανθρώπους οι οποίοι ούτε κατά διάνοια δεν μπορούν να αντιληφθούν την σημαντικότητα του ρόλου τους.

ΦΤΑΙΜΕ ΟΛΟΙ ΜΑΣ.

Σίγουρα, δεν θέλω να ισοπεδώσω και να βάζω στον ίδιο παρονομαστή και τις κάποιες λιγοστές εξαιρέσεις που υπάρχουν.

Δυστυχώς όμως, αυτή είναι η εντύπωση που δίνουν όλοι ή σχεδόν όλοι οι πολιτικοί που εκλέγονται σε αυτή την πόλη.

Βολεμένοι και αδιάφοροι…

Η Θεσσαλονίκη, τα τελευταία 15 (και βάλε) χρόνια, βιώνει, ίσως μία από τις χειρότερες στιγμές στη σύγχρονη ιστορία της.

Μία πόλη που βρίσκεται πολύ μακριά από τον πραγματικό της ρόλο και είναι ξεκάθαρο, ότι την έχουν περιορίσει έντεχνα σε μια παρουσία που κάθε άλλο παρά της ταιριάζει.

Μια πόλη που επι 23 αιώνες ήταν πρωταγωνίστρια, εδώ και δύο δεκαετίες, είναι κομπάρσος σε περιοδεύον μπουλούκι…

Η Θεσσαλονίκη, όμως δεν μπορεί να παραμείνει έτσι.

Δεν γίνεται.

ΜΠΟΡΕΙ και ΠΡΕΠΕΙ να ξανά ψάξει να βρει το ρόλο της και την χαμένη ταυτότητα της. ΜΠΟΡΕΙ και ΠΡΕΠΕΙ να ξαναβρεί το χαρακτήρα της και το δυναμισμό της. ΝΑ ΞΥΠΝΗΣΕΙ ΕΠΙΤΈΛΟΥΣ από αυτό το λήθαργο.

Γιατί αυτός ο υπνωτισμός που υπάρχει και έχει καλλιεργηθεί έντεχνα, είναι βούτυρο στο ψωμί των τοπικών «αρχόντων», των βουλευτάδων και όλων αυτών που βολεύονται με αυτή την κατάσταση.

Ας ξεκινήσουμε από εμάς.

Τους απλούς πολίτες, που βιώνουμε στο πετσί μας όλη αυτή την κατάσταση.

Οι πολίτες δεν απαιτούν αυτά που πρέπει για την πόλη.

Κακώς.

Τα τοπικά ΜΜΕ, με ελάχιστες εξαιρέσεις, βρίσκονται κι αυτά σε μια νιρβάνα και σε έναν ρόλο παθητικό και όχι διεκδικητικό.

Ειλικρινά, αναλογίζομαι καμιά φορά, δεν τους ενοχλούν όλα αυτά που γίνονται και κυρίως, αυτά που δεν γίνονται;

Ας μην πάμε μακριά…

Έφτασε στο σημείο η πόλη να γίνει περίγελος και ανέκδοτο, για ένα έργο που (καλώς ή κακώς) επιλέχθηκε να δημιουργηθεί το 2005 και μπαίνουμε αισίως στο 2023 και ακόμη δεν γνωρίζουμε αν με την ολοκλήρωση του νέου χρόνου, θα έχουν παραδοθεί τα 9 χιλιόμετρα γραμμής!

Τ-Ρ-Α-Γ-Ι-Κ-Ο!

18 χρόνια, για 9 χιλιόμετρα…

Δύο χρόνια το χιλιόμετρο!

Που θα το πεις και δεν θα σκάσουν στα γέλια.

ΚΑΤΑΝΤΙΑ και ΞΕΦΤΙΛΑ.

18 χρόνια τώρα όμως, έρχονται κάθε Σεπτέμβρη στην Έκθεση, δεξιοί, αριστεροί, πασοκ, νδ, σύριζα και χωρίς ίχνος τσίπας και ευθιξίας, τολμάνε και μιλάνε για ένα έργο, που θα έπρεπε να το είχαν τελειώσει σε 4 το πολύ 5 χρόνια και κοντεύει να μπει στη τρίτη δεκαετία.

ΚΛΕΙΝΩ αυτές τις σκέψεις με θετικότητα.

Δεν το αξίζει, αυτό που είδαν τα μάτια μου και με ικανοποίησε τόσο πολύ.

Κλείνω με ένα ΜΠΡΑΒΟ στον Όμιλο Εταιρειών Fais γιατί κατάφεραν και ανακατασκεύασαν ένα μνημείο, το οποίο πριν λίγα χρόνια ήταν σχεδόν ετοιμόρροπο κτίριο που είχε καταντήσει ένας χώρος βρώμικος και ανθυγιεινός.

Σήμερα, είναι ένα υπέροχο κτίριο αντάξιο της ιστορίας του, ένα υψηλού επιπέδου λαμπερό και στυλάτο Food Market Concept νέας γενιάς, με παροχές υψηλού επιπέδου.

Μακάρι σύντομα, να δούμε και άλλες ανάλογες πρωτοβουλίες, που θα δώσουν ξανά στη Θεσσαλονίκη την ώθηση που χρειάζεται για να επανέλθει στο ρόλο που της ταιριάζει, αυτόν της πρωταγωνίστριας