Το στοίχημα της Αγοράς Μοδιάνο και ο βάλτος της Θεσσαλονίκης

Η κατάσταση που βιώνει η Θεσσαλονίκη είναι κατά τη γνώμη μου μια κατάσταση βαθιάς παρακμής. Μια κατάσταση αποσάθρωσης του αστικού ιστού, διάλυσης, κρατικής και δημοτικής αδιαφορίας, παραβατικότητας σε κάθε επίπεδο. Μια κατάσταση απόλυτης απαξίωσης μιας ιστορικής πόλης από τους άρχοντες και πλέον τους πολίτες της που βιώνουν κάθε μέρα σε κάθε επίπεδο την παρακμή της. Μη βαυκαλιζόμαστε πώς η πόλη πάει καλά επειδή έχει λουσάτα καφέ και εστιατόρια γεμάτα και τουρίστες που περνούν εδώ το Σαββατοκύριακο τους, επειδή έχει καλή εστίαση. Αυτά είναι ανέκδοτα.

Η Θεσσαλονίκη πάσχει από παντού και η εγκατάλειψη της είναι παροιμιώδης. Αυτό είναι η αλήθεια για όποιον βλέπει και δεν βγαίνει απλά φωτογραφίες ακούγοντας στα σόσιαλ κόλακες που θέλουν να πάρουν καμιά δουλίτσα.

Πάμε παρακάτω.

Σήμερα το μεσημέρι βρεθήκαμε μερικές εκατοντάδες άνθρωποι στα βραβεία του περιοδικού Γαστρονόμος, που ήταν άτυπα και η πρώτη μέρα λειτουργίας της αγοράς Μοδιάνο. Ένα πείραμα που χρειάστηκε χρόνια να ολοκληρωθεί, αρκετές αναβολές στην έναρξη του και είναι το πρώτο και το μόνο που ολοκληρώνεται σε μεγάλη κλίμακα από μια σειρά εξαγγελμένα έργα (ΔΕΘ, Μουσείο Ολοκαυτώματος, Μετρό κλπ).

Παρατηρούσα στα πρόσωπα των ανθρώπων για πρώτη φορά μετά από χρόνια χαμόγελα. Έκπληξη. Ευτυχία. Όλοι έλεγαν την ίδια ατάκα: Σαν ένα διαστημόπλοιο από άλλο πλανήτη να προσγειώθηκε στο κέντρο της πόλης. Σχεδόν δεν το πιστεύαμε ότι κάτι τόσο σύγχρονο, τόσο όμορφο, τόσο εντυπωσιακό υλοποιήθηκε στη Θεσσαλονίκη. Με ιδιωτική πρωτοβουλία. Και τόσοι πολλοί επιχειρηματίες, σε ένα τόσο δύσκολο χειμώνα το εμπιστεύτηκαν με τόσο ζόρι και επένδυσαν φτιάχνοντας μαγαζιά εντός του.

Ήταν μια πραγματική μέρα χαράς. Όχι τόσο για το ίδιο το έργο όσο για το τι συμβολίζει. Τι θα μπορούσε να σημαίνει για το πολύπαθο ιστορικό κέντρο που στενάζει. Με βρώμικα πεζοδρόμια, ρημαγμένους δρόμους, ημιτελείς ασφαλτοστρώσεις, σπασμένα πλακάκια, κόπρανα και ούρα παντού, παράνομα τραπεζοκαθίσματα και κατασκευές, κτίρια που ρημάζουν, μνημεία παρατημένα που μετατρέπονται σε πάρκινγκ, απαξιωμένους πεζόδρομους, κλεψιά, καμένες λάμπες, ανύπαρκτη συγκοινωνία, αλαζόνες άρχοντες. Χάος. Με μία λέξη.

Η Μoδιάνο αποτελεί την εξαίρεση στον κανόνα. Το μέτρο της τάξης, της οργάνωσης, της αισθητικής, του σεβασμού. Στην Ιστορία και το μέλλον.

Ξέρω κάποιοι θα πουν ότι δεν μοιάζει με αυτό που ήταν. Τίποτα δεν ήταν εδώ και δεκαετίες. Ένα παρατημένο πράγμα γεμάτο ποντίκια και γλίτσα ήταν. Με επικίνδυνες συνθήκες υγιεινής και θλιψη για όποιον το διέσχιζε. Τώρα είναι η ώρα. Η αφορμή για να αλλάξει όλο το κέντρο.

Να ξυπνήσουν πρώτα οι απίθανοι άνθρωποι που κυβερνούν την πόλη και να δουν πώς μπορούν να εφαρμόσουν το παράδειγμα της σε όλη την πόλη. Είναι μια σπίθα, σαν ηλεκτροσόκ για να αντιληφθούμε όλοι πώς οφείλουμε να μην ξαναβάλουμε τα αυτοκίνητα μας παράνομα στην Ερμού, τα μηχανάκια μας στο πεζοδρόμιο, τα σκουπίδια μας σε ξέχειλο κάδο.

Να μην καθίσουμε σε παραβατικό μαγαζί που κλείνει το πεζοδρόμιο. Να απαιτήσουμε όλα να γίνουν όπως αυτά που θαυμάζουμε στο εξωτερικό. Και αν δεν μπορούν να τα κάνουν όλοι αυτοί που κάθονται στις καρέκλες να τους στείλουμε σπίτια τους.