Μια σκέψη με αφορμή ένα θάνατο

Του Τέλλου Φίλη

Ο ξαφνικός θάνατος του Σεραφείμ Φυντανίδη μου υπενθύμισε πόσο δύσκολο είναι το επάγγελμα του δημοσιογράφου, ώστε να θεωρείται ακόμη λειτούργημα και πόσο ευτελές κατάντησε τα τελευταία 15 χρόνια, με την εισβολή του marketing στον καθορισμό της ύλης των ΜΜΕ.

Γιατί το να σχολιάζει κάποιος στα κοινωνικά δίκτυα, μπορεί να μοιάζει μα δεν τον κάνει δημοσιογράφο. Κι ούτε αυτό βεβαίως ειναι Δημοσιογραφία, είναι μαλλον μια “εκκλησία του Δήμου” στα χρόνια της τεχνολογίας.

Πρώτιστο προτέρημα της δημοσιογραφίας είναι ο έλεγχος της εξουσίας, η μεταφορά της είδησης -τι είναι είδηση στις μέρες μας- είναι η διασταύρωση της πληροφορίας, η εξέλιξη της γλώσσας και το ήθος – το μέτρο στον τρόπο που κάποιος γράφει ελεύθερα τη γνώμη του.

Είναι πολύ σημαντικό ο αναγνώστης να είναι “εκπαιδευμένος” έτσι ώστε να μπορεί να διαβάζει την ακριβως αντίθετη θέση απο τη δική του με ψυχραιμία, νηφαλιότητα, διχως βρισιές και δίχως υποτιμήσεις που φτηναίνουν την αντιπαραθεση.

Ο απροσδόκητος θάνατος του Φυντανίδη μου θύμισε ότι όλα αυτά σιγά σιγά εκλείπουν. Ίσως γιατί είναι πολλά τα λεφτά, ίσως γιατι οι άνθρωποι δεν είμαστε τέλειοι αλλά στην εποχή μας δε μας ενδιαφέρει και να γίνουμε, ίσως γιατί το φτηνό πουλάει πιο εύκολα, όπως κι αυτή η ανάρτηση αν έδειχνε κάποιον κώλο κι όχι αυτά που γράφω να ειχε πολλαπλάσια like, κι έτσι χωρίς να το καταλάβουμε κάνουμε τις ζωές μας, ζωούλες, και πρέπει σε 30χρονα παιδιά να εξηγούμε ποιος και γιατί ήταν σπουδαίος ο εκλιπών. Ηταν 77 ετών και πρόλαβαν κι αυτόν οι “ειδικοί” να τον λερώσουν, κατα τη γνώμη μου δεν τα κατάφεραν. Για μένα θα παραμείνει πάντα ο διευθυντής μιας εφημερίδας που δε δίστασε να μπει στη φυλακή σε χρόνια δημοκρατίας προκειμένου να μπορει ο δημοσιογραφος να εχει το δικαίωμα να δημοσιεύει αυτό που θέλει και θεωρεί είδηση, χωρις λογοκρισία κι έλεγχο απο κανέναν. Πόσοι θα το έκαναν σήμερα αυτό;