Μια τυπική μέρα στο ΚΤΕΛ Χαλκιδικής!
Δυστυχώς...
Λέξεις: Αμαλία Βράντση
Έφτασα στο Παλιούρι στις 19:55, το λεωφορείο έφευγε στις 20:00. Ρωτώ ευγενικά τον οδηγό που καθόταν στο σκαλάκι «αυτό πάει Θεσσαλονίκη;», με βαριά καρδιά μου απαντάει «Ναιιι».
«Μπορώ να περάσω;»
«Εεε… Κάτσε, είναι νωρίς κοπελιά! Θα σκάσεις» (Το κοπελιά με παρηγόρησε κάπως).
«ΟΚ», απαντώ, «αλλά δεν έχει και κάπου να καθίσω», ξαναλέω. Στη στάση είχε άλλο λεωφορείο και το παγκάκι γεμάτο. Καμία αντίδραση…
Μετά από λίγο ήρθε ο εισπράκτορας. «Μπορείς να με πληρώσεις;», μου λέει. Του απαντώ «Μα, να μπούμε μέσα, να μπορώ να ακουμπήσω την τσάντα μου για να βγάλω το πορτοφόλι μου».«Καλά, άντε πέρνα», λέει ο οδηγός!
«Μην πετάξεις το εισιτήριο γιατί μπορεί να σε αλλάξουμε λεωφορείο». «ΟΚ», απαντώ. Αρχίζουν τις συζητήσεις μεταξύ τους και στα τηλέφωνα για το ποιος θα μαζέψει και από ποιο χωριό ποιον. Λες και μιλούσαν για πράγματα και όλα αυτά με δυνατές φωνές, λες και ήταν μόνοι τους. Εσύ θα μαζέψεις από εκεί, ο άλλος από εδώ κλπ κλπ.
Και μετά άρχισε το μαρτύριο της μουσικής. Μα τι τραγούδια! Σε ρυθμό σκύλο – ποπ. Μα πού τα βρίσκουν; Γιατί δεν ξέρω κανένα;
Κάνω υπομονή και βάζω ακουστικά. Πάλι ακούγονται, αλλά όπως μου είπε ένας φίλος μου ψυχίατρος στο τηλέφωνο, «ε, κοίτα να μάθεις και τίποτα». ΟΚ, έμαθα: «Ξημερώματα δίνεις δικαιώματα» – Το καλύτερο ήταν, τα άλλα δεν μπόρεσα να τα συγκρατήσω. Όσο προσπαθούσα να μάθω τα τραγούδια, άρχισαν να παγώνουν τα πόδια μου. Ωχ, θα πάθω χιονίστρες, σκέφτηκα. «Παρακαλώ, μπορούμε να χαμηλώσουμε την ΨΥΞΗ;», ρωτώ.
«Δεν χαμηλώνει», μου απαντούν. «Υπομονή», ξαναλέω στον εαυτό μου. Φτάνουμε στα Μουδανιά, κάνει στάση για να πάρει κόσμο και ανάβει τσιγάρο ο οδηγός. Σαν να μην τρέχει τίποτα και χωρίς φυσικά να κατέβει από την θέση του. Κατεβαίνω επιδεικτικά για να δείξω τη δυσαρέσκεια μου. Λέω για την παγωνιά, για το τσιγάρο, αλλά μόνη μου τα είπα μόνη μου τα άκουσα. Αυτοί με κοίταξαν απλώς σαν να είμαι ένα παράξενο ξωτικό. Είχε και αρκετούς τουρίστες που δεν ξέρω βέβαια τι σκέφτηκαν. Μάλλον θα νομίζουν πως αυτή είναι η Ελλάδα και έτσι είναι οι Έλληνες. Ωραία εικόνα για να την μεταφέρουν όταν θα επιστρέψουν. Κρίμα…
