Μια βαθιά υπόκλιση για την Έφη

Την Έφη πρωτοείδα στη σκηνή, φοιτητής στο πρώτο έτος, τη σεζόν 1984-1985. Έπαιζε τη Φρόσω, στη Βεγγέρα του Καπετανάκη. Τη θρυλική παράσταση της Πειραματικής. Εκείνη τη μέρα σκέφτηκα για πρώτη φορά πως η παλιά σχολή των μεγάλων κωμικών ηθοποιών είχε βρει συνεχιστές. Την κωμική της φλέβα επιβεβαίωσα στο Σώσε. Το 2002, το άγνωστο για μας έργο του Μάικ Φρέιν γίνεται η καλτιά της σεζόν. Πήγα τρεις φορές και έφυγα κλαίγοντας από τα γέλια. Είχα μάθει ότι την τελευταία μέρα θα γκρεμίσουν τα σκηνικά και έγινε κυριολεκτικά το Σώσε. Η Έφη έπαιζε τότε την Ντόλυ Ντάλας. Έδινε ρέστα. Όπως και όλοι τους.

Την είδα δεκάδες φορές έκτοτε. Χωρίς να μου αρέσουν όλες οι ερμηνείες τους και με την αίσθηση ότι μερικές φορές μια επανάληψη του ίδιου θιάσου έμοιαζε να την εγκλωβίζει ερμηνευτικά.

Πάντα πίστευα πως το κωμικό της στοιχείο είναι το δυνατό της χαρτί. Και πάντα πίστευα ότι στο ‘’Απόψε τρώμε στης Ιοκάστης’’ του φίλου μου Άκη Δήμου έκανε το ρόλο της ζωής της. Τη χάρηκα πολύ και πέρσι στη Βασίλισσα της ομορφιάς του Ιρλανδού Μάρτιν Μακ Ντόνα. Το κατάμαυρο χιούμορ του την έκανε να απογειώσει το ρόλο.

Χθες βράδυ όμως, βλέποντας της παράσταση του ΚΘΒΕ, Με λένε Σωτηρία πείστηκα πως ο ρόλος που η Έφη Σταμούλη μας επιφύλασσε για δώρο ζωής ήταν αυτός με το βίο της Σωτηρίας Μπέλλου. Έχοντας ζήσει μια μυσταγωγία μιάμισης ώρας, υπό την καθοδήγηση ενός αγαπημένου κοριτσιού του θεάτρου στη σκηνοθεσία, της Χριστίνας Χατζηβασιλείου, ανεβαίνεις στην παγωμένη νύχτα της Σταυρούπολης έχοντας την αίσθηση πως στη σκηνή δεν είδες απλά μια ηθοποιό. Είδες το πνεύμα της Μπέλλου να ξεδιπλώνει το δράμα της ζωής του.

Η Έφη Σταμούλη είναι μια μεγάλη ηθοποιός. Και είναι μια σπουδαία ηθοποιός για ένα επιπλέον του ταλέντου της λόγο. Ο λόγος είναι πως σε μια πόλη που καρατερίστες δεν υπήρξαν, που μεγάλες και μεγάλοι στο σανίδι δεν έμειναν, αλλά μετακόμισαν στην Αθήνα των πολλών ευκαιριών, εκείνη και τα άλλα κορίτσια της Πειραματικής που μεγάλωσαν μαζί με την ιστορική σκηνή της πόλης (η Ελένη Δημόπουλου και η Μένη Κυριάκογλου για παράδειγμα), έμειναν εδώ και δοκιμάστηκαν, πιστές σε αξίες και σε ένα θέατρο ρεπερτορίου, που μπορεί να μην ήταν πάντα η τελευταία λέξη της μόδας ή της πρωτοπορίας, ήταν όμως πίστη σε ιδανικά και αξίες ικανές να σε πείσουν πως ναι, της Θεσσαλονίκης της άξιζε να έχει δικό της θέατρο. Ότι έκανε για δεκαετίες και η Λίνα Λαμπράκη στο ΚΘΒΕ.

Και χθες βράδυ όση ώρα την έβλεπα στη σκηνή να παλεύει με τους δαίμονες της Σωτηρίας σκεπτόμουν πόσο σπουδαίο είναι όλο αυτό το δώρο της στην πόλη. Αυτή η αυταπάρνηση της. Πρόπερσι είχα την ευκαιρία να τη ζήσω και από την πλευρά της σκηνής. Βρεθήκαμε μαζί σε μια παράσταση, το Ορυχείο Ίψεν, Ένας εχθρός του λαού συναντά το λαό, που έστησαν δυο νέοι άνθρωποι. Εκεί λοιπόν βλέποντας τον τρόπο που άκουγε και κυρίως εντάσσονταν σε μια παράσταση εντελώς διαφορετική από το θέατρο που εκείνη υπηρετούσε, από κάθε άποψη σκέφτηκα για πρώτη φορά πως η γενναιοδωρία ενός μεγάλου ηθοποιού είναι αυτή ακριβώς η έλλειψη υπεροψίας και ύφος παντογνώστη.

Είμαστε τυχεροί που έχουμε σε αυτή την πόλη την Έφη Σταμούλη. Είμαστε τυχεροί που δεν την κέρδισε η Αθήνα όπως δεκάδες άλλες περιπτώσεις ταλαντούχων ηθοποιών. Που έμεινε εδώ και απέδειξε πως για να λάμψεις δεν χρειάζεσαι τους προβολείς των μεγάλων σκηνών. Σε μια πόλη που τσιγκουνεύεται τα καλά λόγια κάποιοι άνθρωποι δεν τσιγκουνεύονται το αντίδωρο του ταλέντου. Κατεβείτε τα σκαλιά της Μονής Λαζαριστών και θα με θυμηθείτε.

Διαβάστε ακόμη Η Έφη Σταμούλη είναι η Σωτηρία