Μια βραδιά στου Φίστα

Του Γιώργου Τούλα

Το κείμενο αυτό δεν θα είναι πολύ αντικειμενικό. Διότι το Δημήτρη Φίστα στον οποίο αναφέρεται τον εκτιμώ και τον αγαπώ για πολλούς λόγους. Βρέθηκα μια νύχτα στην Παρτιτούρα του, το νέο ‘’μαγαζί’’ του στο κέντρο. Σε μια εποχή που ακόμα και η νύχτα περνάει την καταιγίδα της κρίσης και σαρώθηκαν οι βεβαιότητες, οι συνταγές, οι πίστες, οι φίρμες, τα κλαμπ και τα λοιπά δημοφιλή η απόπειρα μιας επιστροφής στις ανάγκες της παρέας είναι στοίχημα. Ο Φίστας λοιπόν το έβαλε και το κέρδισε. Όπως ακριβώς το είχε κερδίσει με τη δημιουργία του Ακροάματος το 1986 και του ‘’Κόκκινου φιλιού στο στόμα’’. Για τη Θεσσαλονίκη οι νύχτες που ξημερώσαμε στα μαγαζιά του Δημήτρη ήταν νύχτες γεμάτες μεράκι, αισθήματα, κέφι και ξεφάντωμα του παλιού καιρού. Με απίστευτο σεβασμό στο ελληνικό τραγούδι και ένα ένστικτο που τον βοήθησε να στήσει μυθικά προγράμματα που συνδύασαν τα καλύτερα της εποχής τους με ξεχασμένα διαμάντια του εξήντα και του εβδομήντα αλλά και επίμονες προσπάθειες να αποτιθεί φόρος τιμής στα τραγούδια του Θεοδωράκη που πάντα πιάνει τόπο. Και είναι αυτό το στοιχείο της έκπληξης που έκανε πάντα τα προγράμματα των μαγαζιών του τόσο πετυχημένα. Η αβίαστη ικανότητα τους να σε κάνουν να τραγουδάς όλο το βράδυ. Ταυτόχρονα έχει μια σπουδαία ικανότητα να ανακαλύπτει ωραίες φωνές στην πόλη και να τις παντρεύει σε σχήματα που αγαπιούνται. Και τέλος η παρουσία του. Καταλυτική όλα αυτά τα χρόνια. Ένας άνθρωπος ορχήστρα που γίνεται η ψυχή των μαγαζιών του και δεν διστάζει να πάρει το μικρόφωνο χωρίς ποτέ να ισχυριστεί πως έχει φωνή τραγουδιστή και να ανεβάσει το κέφι στον ουρανό με κορυφαία στιγμή το all time classic ‘’Απορώ με την καρδιά μου’’ που αποτελεί τον ύμνο του.

Ο Δημήτρης μαζί με το Σταύρο Μαρτίνιδη και τους Χατζηδιάκους νομίζω ότι είναι οι άνθρωποι στους οποίους χρωστάμε τις ωραιότερες νύχτες μας. Νύχτες που ξημερώθηκαν με χαμόγελα ευτυχίας.

Προχθές το βράδυ στην Παρτιτούρα τραγουδώντας ένα παλιό της Μοσχολιού, από αυτά που δεν παίζουν πια τα ράδια ένιωσα μια γλύκα μαγική. Σε ένα τραπέζι ανθρώπων που οι ηλικίες ξεκινούσαν από τα είκοσι και φτάναν τα πενήντα, που όλο το βράδυ, μοιράζονταν την ίδια αγαλλίαση και κέφι, σε μια εποχή που το κέφι ή είναι επιτηδευμένο ή απουσιάζει εντελώς ο Φίστας τα κατάφερε. Και για αυτό του χρωστώ αυτό το κείμενο σαν ευχαριστώ. Γιατί καταφέρνει πάντα να ενώσει ηλικίες, γενιές, οικονομικές τάξεις, επώνυμους φίλους του και ανώνυμους φοιτητές, μιλώντας σε όλους με την ίδια ζεστασιά και στήνοντας ένα νήμα που συνδέει τόσες δεκαετίες το ελληνικό τραγούδι με τους αποδέκτες του. Χωρίς να ξεπέφτει ποτέ στη φτήνια και στο σκυλάδικο. Σπουδαίο πράγμα.

Διαβάστε επίσης: Ένας θρύλος που τον έλεγαν Ακρόαμα