Μια βροχερή Τρίτη σε ένα συσσίτιο
Το μάτι μου έπεσε σε μια γυναίκα που με το ζόρι κουβαλούσε το σακί με τις πατάτες, τα κολοκύθια, τα ζυμαρικά, μούσκεμα από το νερό που έπεφτε.
Κοντά στη βόρεια πύλη της ΔΕΘ τα πρωϊνά της εβδομάδας γίνονται συχνά συσσίτια τροφίμων. Για απόρους. Άνθρωποι κάθε ηλικίας έρχονται σιωπηλοί, με τα πόδια, κουβαλώντας καρότσια, ή με αυτοκίνητα, περιμένουν υπομονετικά στην σειρά, παίρνουν ότι τους δώσουν, οπωρικά, φρούτα, λαχανικά, μακαρόνια. Γεμίζουν τις τσάντες που φέρνουν μαζί τους και αποχωρούν, το ίδιο διακριτικά όσο ήρθαν.
Παππούδες και γιαγιάδες αλλά και εγγόνια, άνεργοι και χαμηλόμισθοι, φιγούρες αξιοπρεπείς που σπάνια λυγίζουν.
Σήμερα το πρωί στο ίδιο συσσίτιο μια δυνατή βροχή έπεφτε στο προαύλιο και σκέπαζε με το θόρυβο του νερού και τις χοντρές σταγόνες της τη θλίψη του τοπίου.
Με μια εφημερίδα στο κεφάλι, ή μια σακούλα για την προστασία περπατούσαν στην καταιγίδα φορτωμένοι τα μικρά δώρα μιας βροχερής μέρας.
Το μάτι μου έπεσε σε μια γυναίκα που με το ζόρι κουβαλούσε το σακί με τις πατάτες, τα κολοκύθια, τα ζυμαρικά, μούσκεμα από το νερό που έπεφτε.
Κάποια στιγμή το κουτί σκίστηκε, κάποια πράγματα σωριάστηκαν στο έδαφος. Η γυναίκα έσκυψε να τα μαζέψει. Έσκυψα και γω να τη βοηθήσω και τότε πρόσεξα ένα δάκρυ στο μάγουλο της. Σας ευχαριστώ μου είπε με αμηχανία και έφυγε βιαστικά μέσα στη βροχή, φορτωμένη, βρεγμένη και απελπισμένη.
Με πήραν και εμένα τα ζουμιά και βγήκα στην πολύβουη Εγνατία και γω αμήχανος.
