Μια ζωή εδώ: Καραμπέτ Καλφαγιάν

Της Εύης Καρκίτη 

Η οικογένεια Καλφαγιάν δέθηκε με την πόλη της Θεσσαλονίκης με στενούς, ακατάλυτους δεσμούς. Ο Καραμπέτ Καλφαγιάν, με έντονη πάντα παρουσία στα κοινά, άριστος γνώστης των ελληνικών θεμάτων και ακατάβλητος μαχητής των αρμενικών ζητημάτων, αποκαλύπτει τους λόγους που τον έκαναν να αγαπήσει αυτή την πόλη τόσο πολύ.

– Η Θεσσαλονίκη έχει µια ευωδιά δική της. Έχει µια δική της γεύση. Πουθενά δεν την βρήκα αυτή την αίσθηση όπου και να ταξίδεψα στον κόσµο. Ίσως αιτία είναι η µεγάλη ταραχώδης ιστορία της. Ίσως οι άνθρωποι που πέρασαν από αυτό τον τόπο και άφησαν µε τις ζωές τους το αποτύπωµά τους. Είναι µια πόλη ζωντανή, ουσιαστική, συναρπαστική.

– Λατρεύω τα µνηµεία της Θεσσαλονίκης. Τα βλέπω ως ζωντανούς µάρτυρες όλων εκείνων που πέρασαν από εδώ. Ο πατέρας µου που υπήρξε για χρόνια πρόεδρος της αρµενικής παροικίας µε προετοίµαζε καλά πριν µε πάρει µαζί του και τα επισκεφτούµε . Το συνέχισα και εγώ µε τα δικά µου παιδιά. Τους προετοίµαζε και τις Κυριακές κάναµε ξεναγήσεις που ήταν ξεναγήσεις στην Ιστορία της πόλης. Μέχρι σήµερα είναι αδύνατο να συγκρατήσω τη συγκίνησή µου όταν βρίσκοµαι στον Πύργο του Τριγωνίου. Πάντα σκέφτοµαι πως αν ζούσα σε ένα διαφορετικό τόπο, όλες αυτές τις συγκινήσεις που καθόρισαν την ζωή µου θα τις είχα στερηθεί.

– Σε στιγµές µεγάλης έντασης, στενοχώριας αλλά και περισυλλογής συνήθιζα να κατεβαίνω στο Λευκό Πύργο. Ήταν υπέροχα κυρίως όταν φυσούσε µπουκαδούρα. Η µπουκαδούρα της Θεσσαλονίκης έχει τον δικό της χαρακτήρα. Με αναζωογονούσε. Και µου άρεσε ακόµη πιο πολύ όταν στην καθαρή ατµόσφαιρα µπορούσα να δω µέχρι απέναντι. Την χιονισµένη κορυφή του Ολύµπου.

– Είµαι απόφοιτος του Αµερικανικού Κολεγίου και ευτύχησα να έχω σπουδαίους δασκάλους όπως τον Γεωργοπαπαδάκο, τον Παπαχατζή, τον Μπακαλάκη. Ο καλός δάσκαλος είναι µια από τις µεγαλύτερες εύνοιες που µπορεί να σου δείξει η ζωή. Είναι εκείνος που θα δει µια τάση ή ένα χάρισµα που έχεις και µπορεί να το κάνει να ανθίσει.

– ∆εν θέλω σε καµιά περίπτωση να υποτιµήσω τη νέα γενιά, νοµίζω όµως ότι οι άνθρωποι της δικής µου γενιάς ήταν πιο ροµαντικοί. Μπορούσαµε να καθίσουµε στην Αχειροποίητο, να τη θαυµάσουµε και σιωπηλοί να αναγνωρίσουµε την τέχνη των ανθρώπων που τη σµίλεψαν και να βγάλουµε συµπεράσµατα για τη ζωή τους, τις σκέψεις τους, την καθηµερινότητά τους. Αυτό θα το κάνει δύσκολα ένας νέος στις µέρες µας.

– Έζησα µια ζωή χωρίς στερήσεις αλλά ποτέ δεν υιοθέτησα την τάση και την ψυχολογία του “πλουσιόπαιδου”. Η αγωγή από την οικογένειά µου αλλά και οι εµπειρίες µου από την ζωή µου έδειξαν ότι δεν είναι η οικονοµική ευχέρεια που δίνει την χαρά αλλά η αλληλεγγύη και η συνεννόηση.

– Μέχρι το 1994 υπήρξα επίσηµος αντιπρόσωπος της ανεξάρτητης Αρµενίας, µετά τη διάλυση της ΕΣΣ∆. Από τη θέση αυτή αλλά και από άλλες πρωτοβουλίες, κάθε φορά που θα ζητούσα τη βοήθεια για των Ελλήνων για αρµενικά ζητήµατα, ότι και αν ήταν αυτό, κυβέρνηση, ίδρυµα, φορέας, ιδιώτης, ποτέ µα ποτέ δεν µου αρνήθηκαν. Αντιθέτως έκαναν ότι µπόρεσαν και µερικές φορές πιο πολύ και από αυτό που µπορούσαν για να µε βοηθήσουν.

– Πληγώνοµαι σήµερα όταν ακούω νέους να λένε ότι θέλουν να φύγουν από τη χώρα. Όχι, πρέπει να µείνουν εδώ. Έναν τόπο τον αγαπάµε στις καλές και τις κακές εποχές του. Υπήρξαν και άλλοτε δυσκολίες και πέρασαν. Θα περάσουν και αυτές. Χρέος µας είναι να προετοιµαζόµαστε µε τη ψυχή και την δουλειά µας για τις µέρες που θα έρθουν. Πάντα στο χέρι µας είναι το να τις κάνουµε καλύτερες.

*Φωτογραφία: Γιώργος Τούλας