Μια μέρα ελπίδας

Λέξεις: Πάνος Μαυρίδης

Για την μητέρα μου, ΕΛΠΙΔΑ

Ιστορική μέρα ήταν η προχθεσινή. Ήταν μια μέρα συγκίνησης. Μια μέρα ανυπομονησίας. Μια μέρα δικαίωσης. Ξύπνησα αρκετά νωρίς λόγω μαθήματος, αλλά οι σκέψεις μου ήταν στη δίκη. Ανοίγω τη τηλεόραση, αφού γύρισα από τη βόλτα με τον σκύλο μου… Και τότε ξεκίνησε :”Η Μάγδα Φύσσα βρίσκεται στο Εφετείο”.

Τελειώνει το μάθημα και ανεβάζω το live της πορείας με εκατοντάδες άτομα έξω από το Εφετείο. Έφυγα για τη Πλατεία Μιαούλη που είχε συγκέντρωση. Μέσα σε αυτή τη δίλεπτη διαδρομή, ο δρόμος έξω από το Εφετείο είχε γεμίσει. Χιλιάδες άτομα είχαν πλημμυρίσει τους δρόμους, περιμένοντας να αποδοθεί δικαιοσύνη.

Ώρα 11:20. Ένοχος ο Ρουπακιάς για τη δολοφονία του Παύλου. Ανατρίχιασα στον απόηχο των χειροκροτημάτων και των συνθημάτων. Άρχισαν να με κατακλύζουν συναισθήματα. Δευτερόλεπτα αργότερα ένοχοι άλλοι πόσοι για τα εγκλήματα που έκαναν.

Λίγη ώρα μετά, κάτω από τον ήλιο και τη ζέστη, παρακολουθώντας και ακούγοντας συνάμα τα ζωντανά γεγονότα, ήρθε η απόφαση που με λύγισε:

“ΕΠΟΜΕΝΗ ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΟΥ ΤΡΙΜΕΛΟΥΣ ΕΦΕΤΕΙΟΥ. Η ΧΡΥΣΗ ΑΥΓΗ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΗ ΟΡΓΑΝΩΣΗ!”

Η τρίχα κάγκελο, τα δάκρυα έσταζαν απ’ όλους. Κόσμος να πανηγυρίζει την απόφαση σαν γκολ στο ’90. Και ακόμα εντονότερα! Ιστορική στιγμή.

Μετά τη πορεία, με κλειστή σχεδόν φωνή, η φιγούρα της Μάγδας Φύσσα μετά την απόφαση είναι απίστευτη. Γεμάτη πάθος, με φωνές δικαίωσης, συνθημάτων και αγκαλιών σε μερικά από τα χιλιάδες “παιδιά” της, όπως τα χαρακτηρίζει η ίδια, καταλαβαίνει κανείς ότι είναι η αρχή του τέλους για τον φασισμό.

Η σημερινή μέρα ενέπνευσε χιλιάδες παιδιά για να συνεχίσουν να στηρίζουν τα πιστεύω τους, το μέλλον τους με τις δικές τους πορείες, δίνοντας τους δικούς τους αγώνες. Η σημερινή μέρα έδωσε την εντύπωση πως υπάρχει ελπίδα για αλλαγή. Ότι υπάρχει ελπίδα για κάτι καλύτερο σε πολλούς τομείς.

Όσο χάζευα στο ίντερνετ κατά τη διάρκεια της ημέρας πετύχαινα στιγμές από τις πορείες σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη. Ανατρίχιασα σε κάθε στιγμιότυπο. Και αντίκρυσα πολλούς οικογενειακούς φίλους να κοινοποιούν σκέψεις χαράς. Σαν γιορτή. Γιατί έτσι ήταν η προχθέσινη μέρα.

Το 2020 δεν είναι η καλύτερή μας χρόνια… Σκεπτόμενος αυτή τη πρόταση, έρχομαι να σας δώσω τροφή για σκέψη. Το 2020 είναι μια χρονιά που στιγματίστηκε λόγω της πανδημίας αλλά και άλλων γεγονότων. Κι όμως. Μας έφερε πιο κοντά στα πρόσωπα που αγαπάμε, απομακρύνοντάς μας αρχικά από αυτά. Μας έκανε να εννοούμε το λεγόμενο :”…και υγεία να ‘χουμε πάνω απ’όλα μωρέ…” Μας έκανε να νοιαζόμαστε για τον συνάνθρωπό μας λίγο περισσότερο. Μας έκανε να επαναστατήσουμε. Πότε είδατε τελευταία φορά τόσο κόσμο να κυνηγάει τα δικαιώματά του στους δρόμους;

Και τώρα… Μας έφερε ενότητα, δικαιοσύνη, ελπίδα για κάτι καλύτερο.

Όσο προσπαθούμε κάθε μέρα να γινόμαστε καλύτεροι, τόσο περισσότερο θα αλλάζει η ζωή μας προς το καλύτερο.

Η προχθεσινή μέρα λοιπόν ήταν απίστευτη.

Μοναδική.

Ιστορική.

Συγκινητική.

Ανεπανάληπτη.

ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΘΩΟΙ.

Ο ΠΑΥΛΟΣ ΖΕΙ ΤΣΑΚΙΣΤΕ ΤΟΥΣ ΝΑΖΙ.