Μικρές επαναλήψεις

Αυτό το κείμενο θα γίνει ευκολότερα κατανοητό από όσους πέρασαν ή περνούν τα καλοκαίρια τους στο ίδιο πάντα μέρος. Σε όσους έχουν δηλαδή μια βάση καλοκαιριού. Υπάρχουν πράγματα που στα μάτια των ταξιδιωτών, όσων λατρεύουν το άστυ το κατακαλόκαιρο ή των περιστασιακών τουριστών, μοιάζουν ακατανόητα, μια ρουτίνα χωρίς τέλος. Τα ίδια ακριβώς πράγματα όμως στην καθημερινότητα των παραθεριστών, γιατί αυτός είναι ο όρος που χαρακτηρίζει το είδος για το οποίο θα σας μιλήσω, είναι το άλας της ζωής. Είναι ακόμα και ο λόγος της εννιάμηνης αναμονής, από την ώρα που θα κλείσουν το σπίτι της θάλασσας μέχρι το επόμενο καλοκαίρι.

Οι μικρές επαναλήψεις του καλοκαιριού στα παραθαλάσσια μέρη, στο Βραχάτι, τη Γερακινή, τα Καμένα Βούρλα ή τον Άγιο Γιάννη το Θεολόγο, είναι η προίκα όσων βρέθηκαν ως κληρονόμοι ή απλά πάσχισαν να αποκτήσουν με δάνεια το ποθητό εξοχικό, για να γίνουν μέλη αυτής της μεγάλης κοινότητας των ανθρώπων του θέρους. Η ζωή σε αυτά τα μέρη που συνήθως ερημώνουν το χειμώνα ξεκινά πάντα με το περίφημο άνοιγμα των σπιτιών. Σε συγκροτήματα με εξωτικά ονόματα όπως Σερμέλη, Αμφιτρίτη ή Ακτή Χαβάη. Μια γυναίκα θα αναλάβει το ξαράχνιασμα, καθώς τα ζωύφια του χειμώνα έχουν κάνει αποικίες, θα αερίσει τις ντουλάπες και θα αποδιώξει τη χαρακτηριστική μυρωδιά του χειμώνα από τα πάντα. Θα ακολουθήσουν μάστορες επιδιόρθωσης, όσων άφησε πίσω της η εχθρική εποχή του χειμώνα. Καμιά σπασμένη κεραία, υγρασίες στα ντουβάρια, καμένα φώτα στις αυλές. Κλαδιά πεσμένα από αέρηδες, φράχτες που έριξαν στο πέρασμα τους κυνηγημένα ζώα ή και άνθρωποι τα τελευταία χρόνια, που βρίσκουν καταφύγιο για ύπνο εντός τους. Ένα ποδήλατο ξεφούσκωτο στην άκρη του μπαλκονιού. Τρύπια βατραχοπέδιλα από αχινούς.

Τα σπίτια του καλοκαιριού είναι καταδικασμένα σε μακροχρόνια μοναξιά και λάμπουν σαν ολόφωτα διαστημόπλοια μονάχα για ένα γεμάτο τρίμηνο πριν πέσουν και πάλι στην αδράνεια. Είναι σπίτια με ημερομηνίες λειτουργίας. Την προετοιμασία διαδέχονται οι προμήθειες που κάθε χρόνο μοιάζουν βγαλμένες από το ίδιο καρνέ σημειώσεων. Με μικρές προσθήκες ίσως, να πάρω μια νέα τράπουλα η παλιά ξέφτισε, να αλλάζαμε το ύφασμα στα φερ φορζέ, δεν είναι πια της μόδας τα κλαρωτά, ήρθαν τα ριγέ.

Και μετά από τη δεύτερη κιόλας μέρα της εγκατάστασης ξεκινά αυτό που έναν ολόκληρο χρόνο έμοιαζε τόσο μακρινό και ποθητό μαζί. Η μέρα ξεκινά πάντα με τις ίδιες καλημέρες στους γείτονες, τις αιώνιες διαπιστώσεις, πόσο μεγάλωσαν μέσα σε ένα χρόνο τα παιδιά, τα εγγόνια, τα σκυλιά, ο φοίνικας στην αυλή, μια ρυτίδα που προστέθηκε στο πρόσωπό της αλλά ποτέ δεν θα της το πεις, απλά το πρόσεξες. Οι κουβέντες, στους χωματόδρομους που οδηγούν στα συγκροτήματα, στη θάλασσα το πρωί και το απόγευμα, στις μεγάλες αυλές με το χορτάρι, στο φούρνο του χωριού, είναι σχεδόν ίδιες και πάντα περιέχουν μια ασφάλεια και μια γαλήνη που σου λείπει στην πόλη. Είμαστε εδώ, είμαστε γείτονες, είμαστε όμορφα και κυρίως είμαστε και φέτος.

Από τις κουζίνες αναδύονται οι ίδιες γοητευτικές μυρωδιές από φρέσκες ντομάτες που μαζεύτηκαν σε κήπους ή αγοράστηκαν από τον πάγκο την κυρίας Στάσας, που πάντα μας κρατάει τα καλύτερα κηπευτικά, χωρίς λιπάσματα, από ταψιά με ιμάμ που ξεθάρρεψαν και βγήκαν από το φούρνο, από ψάρια που ψήθηκαν στην αυλή στα κάρβουνα και αγοράστηκαν το ίδιο πρωί φρέσκα από τη δική μας θάλασσα. Μικρές συμβάσεις που ξέρουμε κατά βάθος πως χρόνια δεν ισχύουν, καθώς καμία θάλασσα εκεί γύρω δεν έχει τόσο φρέσκο ψάρι και κανένας κήπος δεν μεγάλωσε τα κολοκύθια του χωρίς να ρίξει κάτι στα ζιζάνια. Αλλά….

Τα μεσημέρια ο ύπνος έχει την ιερότητα ενός μυστηρίου. Οι ώρες της κοινής μας ησυχίας. Τα παιδιά θα κάνουν την αναγκαστική σιωπή της σιέστας, τα τζιτζίκια θα συνεχίσουν απτόητα το αιώνιο τραγούδι, οι πιο τολμηροί θα αψηφήσουν τα έντομα και θα ξαπλώσουν στο χορτάρι. Στο απογευματινό μπάνιο οι καφέδες θα κουβαληθούν από τα σπίτια μαζί με τάπερ με φρούτα, οι ομπρέλες θα μπουν με την ίδια σειρά  στην παραλία και η βάρκα που λέγεται Τρεις Σωτηρούλες θα χρησιμεύσει ως εξέδρα για βουτιές, με την μεγάλη Σωτηρία να μαλώνει τις μικρές να μη χτυπήσουν.

Το βράδυ θα στρωθούν μπιρίμπες και λευκά κολλαρισμένα πουκαμισάκια θα φορεθούν για να υποδεχτούν τους συνδαιτυμόνες. Καθώς θα ψάχνεις στη ντουλάπα ένα ζακετάκι για την ψύχρα θα πέσεις πάνω σε μια ξεχασμένη κίτρινη νιτσεράδα. Το καρπούζι πρέπει να χει πάντα τη σωστή θερμοκρασία πριν σερβιριστεί, καθώς το βραδινό φαγητό είναι συνήθεια παλιά και ξεχασμένη.

Που και που καμιά στραπατσάδα με ντομάτα και αυγά από κότες που εκτράφηκαν υποδειγματικά(!) εκεί τριγύρω, θα σπάσει τη μονοτονία της υγιεινής ζωής. Ένα φωτισμένο παπόρι θα περάσει την ίδια ώρα. Ανεμιστήρες θα γυρνάνε μανιασμένα από ταβάνια και καμιά τηλεόραση μπορεί να ξεχαστεί ανοιχτή παίζοντας ειδήσεις που δεν αφορούν κανέναν.

Στο τέλος του καλοκαιριού, λίγο πριν μπουν τα νάιλον στα ξύλινα κουφώματα για προστασία από το χειμώνα και κλείσουν οι γενικοί διακόπτες, διστακτικά θα αποχαιρετηθούμε, ελπίζοντας όλοι και του χρόνου εδώ.