Μικρές σημειώσεις για μεγάλα πράγματα VΙΙ: Vedi Napoli e poi muori

Η μανιβέλα έδωσε κίνηση στα 200 κυβικά της κόκκινης βέσπας στο κέντρο της Θεσσαλονίκης και οι δυο μικρόχοντρούλες ρόδες άρχισαν να κυλάν.

Το γκάζι ήδη γνωστό πως δεν θα ξεπεράσει τα 100 χλμ/ ώρα και ειδικά στις ανηφόρες θα φλερτάρει με τα 50! Ανούσιες στάσεις μέχρι να φτάσω στα Γιάννενα όπου θυμήθηκα τα παλιά στο υπέροχο σπίτι της Κικής. Δυόμιση χρόνια διευθυντής στο ΔΗΠΕΘΕ Ιωαννίνων και τώρα απλά περαστικός τουρίστας με βέσπα.

Η σύνδεση και η αποσύνδεση με έναν τόπο είναι κάτι το μαγικό γιατί συμβαίνει απότομα και χωρίς να το συνειδητοποιήσεις. Το πλοίο στην Ηγουμενίτσα γέμιζε σιγά σιγά ενώ οι τηλεοράσεις έπαιζαν παιχνίδια του EURO.

Αυτοσχέδια κρεβάτια από άβολες καρέκλες και η προσμονή να μεγαλώνει.

Το ταξίδι για την Νάπολη έχει ξεκινήσει.

Το πράγμα άρχισε να δείχνει από την αρχή προς ποια κατεύθυνση θα πάει.

Η αναμέτρηση είχε ήδη αρχίσει.

Την άφιξη στο Μπάρι διαδέχτηκε η επίσκεψη στην πόλη Αλταμούρα και μετά στην Γκραβίνα της Πούλια.

Τα επόμενα χιλιόμετρα ήταν η πρώτη μάχη με τον εαυτό. Η κυκλικότητα του ψυχισμού επέτρεψε για λίγο την τοποθέτηση των εσωτερικών σημείων να παρασταθούν ως εξωτερικά αντικείμενα. Ενορμήσεις εν είδει παραστάσεων, αισθητηριακότητα και ανήλιες γωνίες του σκεπτού τώρα προβάλλονταν ως εξωτερικά στιγμιότυπα προβαλλόμενα στο visor του κράνους.

Η αναμέτρηση αυτή δόθηκε εν μέσω απέραντων κατακίτρινων χωραφιών στην περιοχής της Πούλια. Εκεί όπου αρνούμενος να ακολουθήσω το google maps βρέθηκα κάτω από τον καυτό ήλιο ανάμεσα σε απέραντες έρημες ξανθιές εκτάσεις.

Ο επαρχιακός δρόμος με τις τρυπημένες από σφαίρες ταμπέλες που ενίοτε γινόταν και χωματόδρομος μ’ έβγαλε σε ένα μικρό σταυροδρόμι. Το gps μ’ είχε παρατήσει. Εκεί βρέθηκα πρώτη φορά μόνος μπροστά σε μια απόφαση. Εκεί πετάχτηκαν ολοζώντανες οι νεκρές σκέψεις και το αίμα άρχισε να βράζει.

Ή εσείς ή εγώ. Ο ήλιος να μην αστειεύεται για τον αναβάτη και η βέσπα ελλείψει ψυγείου -αερόψυκτο δίχρονο μηχανάκι- να έχει υπερθερμανθεί οδήγησαν τη μάχη σε ισόπαλο αποτέλεσμα. Με το ντεπόζιτο γεμάτο αποφάσισα το δρόμο της επιστροφής σε μια auto strata. Αυτά τα πρώτα λεπτά που διήρκησε η καυτή διαδρομή ήταν αυτό που λένε ένα πρώτο εσωτερικό ταξίδι στη ψυχή. Μια πρώτη βουτιά σε μπερδεμένες καταστάσεις ανάμεσα σε επιβίωση και παρελθόν.

Όμως… Η Νάπολη όλο και ερχόταν πιο κοντά έως ότου η προσμονή έδωσε τη θέση της στη λαχτάρα. Ο Βεζούβιος το έλεγε ξεκάθαρα. Έχεις φτάσει. Επιτέλους ένιωθες αλμυρό αέρα. Έχοντας ήδη στο στομάχι μου αρκετά κορνέτι η βέσπα με έβαλε στην παραδεισένια κόλαση των δρόμων της Νάπολη. Οι όμορφοι και επικίνδυνοι δρόμοι είναι εδώ, κάτω από τα πόδια μου και εδώ οι οδηγοί παίζουν ένα ψυχιατρικό παιχνίδι.

Σ’ αυτό το μοναδικό ρόλερ κόστερ έχει εμφανιστεί το χαμόγελο. Ο πρώτος στόχος επετεύχθη.

Ήρθα στην πόλη που ονειρευόμουν με το μέσο που αγαπώ πιο πολύ.

Η Νάπολη δεν περιγράφεται, βιώνεται μόνο περπατώντας την. Εδώ δεν είσαι τουρίστας, είσαι ένα με όλους του άλλους. Μιλάς δυνατά, νιώθεις ακραία, ζεις. Η Νάπολη είναι μια πόλη αυθεντική, βρώμικη, φτωχή, ζωντανή, πανέμορφη. Δεν προσποιείται πως είναι κάτι άλλο, εδώ τα πράγματα είναι αληθινά, ήτοι ανθρώπινα.

Η φαινομενολογία των πραγμάτων εδώ παύει να ισχύει γιατί δεν υπάρχει κάποιο κρυμμένο νόημα όπου απαιτείται να έρθει στην επιφάνεια. Όλα είναι στην επιφάνεια, οι κόρνες, τα βρισίδια, το φλερτ. Εδώ παίζεις εντός της έδρας σου, γιατί εδώ αισθάνεσαι πως όσο είσαι έξω δυναμώνεις γιατί όλοι είναι έξω.

Το σκορ γέρνει προς το μέρος μου μέχρι την τελική μάχη. Μια φαινομενική ήττα στην πλατεία Vanvitelli μεταλλάχθηκε ευθύς σε οξεία συνειδητοποίηση. Πάμε παρακάτω. Η μάχη των μαχών θα δοθεί στο νησί απέναντι.

Στον τόπο για τον οποίο πολλά έχουν γραφτεί, βρίσκεται ο προσωπικός μου στόχος. Το Κάπρι με περιμένει και η βίλλα Μαλαπάρτε υπομένει στωικά επάνω στο βράχο του αέρηδες και τα βλέμματα των περιπλανώμενων τουριστών. Εκεί είναι ο τόπος της μάχης εκεί στη σκηνογραφία της ταινίας Η Περιφρόνηση του Αρί Γκοντάρ.

Έφτασα επιτέλους και τώρα από ψηλά χαζεύω τα χαρακτηριστικά σκαλοπάτια που οδηγούνε στην οροφή της βίλας.

Εκεί που η Μπριζίτ βίωσε την περιφρόνηση, εκεί ανάμεσα στο βράχο, τον καυτό ήλιο, την Πομπηία, το γαλάζιο εκεί το παρελθόν πήρε τις αρμόζουσες διαστάσεις. Νικητής πλέον πήρα το δρόμο της επιστροφής. Σορρέντο, Ποζιτάνο, Αμάλφι.

Τα βραβεία της νίκης μου αυτή η υπέροχη ακτογραμμή, η οποία απαιτεί μια βέσπα για να γίνει φαντασμαγορία. Τα φυσικά τούνελ και οι απανωτές στροφές χαρίζουν στο μάτι όλο το μπλε του κόσμου. Πλήρης μπαίνω στο καράβι της επιστροφής. Τίποτα δεν είναι το ίδιο πλέον. 1.500 χιλιόμετρα εσύ με τον εαυτό μέσα σ’ ένα κράνος. Επιστροφή εκεί που ξεκίνησαν όλα, στο bar Στόρι στην Ολύμπου.

Το ταξίδι τ΄ άλλαξε όλα για πάντα.

Νάπολη σ ’ευχαριστώ.