Μιλάτε λιγότερο, θα μας υποχρεώνατε…
Μήπως ήρθε η ώρα οι προύχοντες που μιλούν σε τελετές να περιορίσουν λίγο την πολυλογία τους και να αναφέρονται σε ουσιαστικά πράματα;
Κατά τη διάρκεια της φετινής τελετής έναρξης του 66ου Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης ένοιωσα τα βλέφαρα μου να γέρνουν βασανιστικά.
Έχοντας παρακολουθήσει σχεδόν 40 τελετές έναρξης ομολογώ πως δεν αντέχω καθόλου πια τους μακροσκελείς, γραμμένους σαν σχολικές εκθέσεις ιδεών γυμνασίου, λόγους των πολιτικών που πιστεύουν ότι ο κόσμος έχει το κουράγιο να ακούει οκτάλεπτα παραληρήματα, που γράφουν συνήθως άσχετοι άνθρωποι, λόγοι που εξυμνούν το σινεμά από ανθρώπους που δεν πάνε σινεμά. Που μόλις σβήσουν τα φώτα να αρχίσει η ταινία της έναρξης, εν προκειμένω του Τζάρμους, θα φύγουν τρέχοντας, γιατί απλά δεν τους αφορά.
Ξέρω επίσης, επειδή έχω εργαστεί για χρόνια σε αυτό το Φεστιβάλ και έχω υπάρξει επίσης μέλος του Διοικητικού Συμβουλίου και έχουμε συζητήσει σε δεκάδες συσκέψεις πώς μπορεί μια τελετή να γίνει πιο ενδιαφέρουσα με περιορισμό των βαρετών λόγων, ότι δίνεται πάντα μια οδηγία προς ναυτιλομένους, οι ομιλίες να περιοριστούν στα απαραίτητα.
Και όμως, αντί να ειπωθούν λίγα και ουσιαστικά, οι εκάστοτε πολιτικοί επιλέγουν να μιλήσουν με καλολογικά στοιχεία και πλατειάζοντας για όλο το σινεμά, χρησιμοποιώντας και παραδείγματα ταινιών που υποτίθεται αγάπησαν, ενώ είναι φως φανάρι πώς δεν είναι δικά τους λόγια.
Θα ήταν εξαιρετικά χρήσιμο, τον καιρό της εικόνας και της ταχύτητας, τον καιρό που οι θεατές δεν αντέχουν, να χάνουν χρόνο ακούγοντας ανούσια πράγματα αυτές οι ομιλίες, που επιβάλλονται εθιμοτυπικά μόνο, να γίνουν σύντομες και ουσιαστικές. Τόσο όσο. Να αναφέρονται σε όσα μπορεί και πρέπει να ακούσει κανείς, να δικαιολογούν απόλυτα την παρουσία τους με χρήσιμο τρόπο.
