Μιλήστε σε αγνώστους

Λέξεις: Στεφανία Δεληπούλιου 

Γνωρίζω πως πάω αντίθετα με τις αρχές που έχεις μάθει ως τώρα, αλλά το κάνω γιατί σε θεωρώ ολοκληρωμένο άνθρωπο που δε θα ξεγελαστεί από γλυκά, καραμέλες και σοκολάτες όταν του προσφερθούν. Σου ‘χουν μείνει κατάλοιπα από τις ατάκες της αθάνατης και υπερπροστατευτικής Ελληνίδας μάνας, δε θα διαφωνήσω μαζί της, αλλά κάποιες φορές καλό είναι να απογαλακτίζεσαι. Υπάρχουν έξω σ αυτό το κόσμο που μέρος του είσαι κι εσύ, άνθρωποι που έχουν τόσα πολλά να μοιραστούν αλλά κανέναν να τους ακούσει.

Το «όλα για κάποιο λόγο γίνονται» ταιριάζει απόλυτα στην ιστορία μου.

Ακυρώσεις στο πρόγραμμα της καθημερινότητας, νεύρα και κενός χρόνος με τοποθέτησαν στο μπαρ που δουλεύει μια φίλη. Μόνη μου γιατί η φίλη δούλευε αλλά ταυτόχρονα και με γυναικοπαρέα δική της, ξέρεις ήδη που θα κινηθεί η συζήτηση, μαλλιά νύχια και λίγο sex and the city της επηρεασμένης γενιάς μας. Βαρετό. Δεν είχε περάσει αρκετή ώρα και βλέποντας τη φίλη να κατευθύνεται δίπλα μου για να πάρει παραγγελία εντόπισα μια καινούργια παρουσία στο μπαρ.

Ένας κύριος μεγάλος σε ηλικία, παππούς μου σίγουρα, επιβλητικός και καλοντυμένος. Όλα ήταν αρμονικά πάνω του, απ’ το ρυτιδιασμενο πρόσωπο, τα κατάλευκα πυκνά μαλλιά μέχρι το στυλ του. Όλα εκτός απ’ τα γαλανά, σπινθηροβόλα μάτια του, που είχαν τη περιέργεια και την όρεξη ενός μικρού παιδιού. Δεν άργησε να μου πιάσει τη κουβέντα, φαινόταν άλλωστε ότι ήθελε να μιλήσει. Ήταν μόνος του στο μπαρ, υπό άλλες συνθήκες θα τον έλεγα περίεργο, αλλά έτσι δεν θεωρώ το ίδιο κι εμένα που μουν μόνη εκεί..?! Όχι, το βλέμμα του και οι κινήσεις του πρόδιδαν ηθικό άνθρωπο κι όχι κάποιον που ψάχνει άλλου είδους συντροφιά.

Τα εισαγωγικά τα περάσαμε πολύ γρήγορα. Και η ανθρώπινη ιστορία άρχισε να εκτυλίσσεται. Ξεκινήσαμε απ’ τα νησιά του Αιγαίου πήγαμε στη πολύ μακρινή τότε Αμερική όπου ο πρωταγωνιστής έγινε καπετάνιος. Χειριζόταν μεγάλα εμπορικά πλοία βγάζοντας παραπάνω από αρκετά χρήματα για την εποχή. Με τα πλοία του γυρίσαμε όλο το κόσμο, κάναμε στάσεις σ όλες τις ηπείρους, αναλύσαμε χαρακτηριστικά λαών και κουλτούρων. Μέχρι και το τρίγωνο τον Βερμούδων διασχίσαμε γιατί όπως είπε “οι έλληνες είναι όμορφα τρελοί”, ήταν νέοι, με άγνοια κινδύνου και τα λεφτά ήταν πολλά.

Σε μικρή ηλικία και με αρκετό χρηματικό απόθεμα παράτησε τα καράβια, σπούδασε φυσικές επιστήμες και ταξίδεψε σ όλη την Ευρώπη. Σ όλη αυτή τη διαδρομή ήμουν κι Εγώ δίπλα του, με μεσάτα φορέματα μέχρι το γόνατο, μεγάλα κοκάλινα γυαλιά, μαντήλι γύρω απ το κεφάλι και δερμάτινες φθαρμένες αποσκευές. Οδήγησα τ αγαπημένα μου κλασσικά μοντέλα αμαξιών από πρώτο χέρι, η μυρωδιά του λαδιού κάι ο ήχος των μηχανών τους ηταν κάτι παραπάνω από γνώριμα. Κάθισα στο ίδιο τραπέζι με τους επιφανείς κι ευκατάστατους της εποχής, εγκληματίστικα γρήγορα. Μέχρι που μετά από λίγο λέγαμε αστεία, πίναμε λίγο παραπάνω, καπνίζαμε παντού γιατί μπορούσαμε, τζαγαραμε σε πολυτελείς βίλες και μοιραστήκαμε εξοχικά για τις διακοπές μας…

Χτύπημα στη πλάτη μου. “θα γυρίσεις λίγο σε μας να τα πούμε;;” “Ναι, σε λίγο τελειώνω τη συζήτηση..” δε θα εξηγούσα κάτι παραπάνω δε θα καταλάβαινε κανείς μάλλον.. Χρονικά έλειπα περίπου μια ώρα κι όμως ήταν μια ολόκληρη ζωή. Πίσω στο άδειο μπαρ με τον καπετάνιο λοιπόν. Μου περιέγραφε την οικογένεια του, το πόσο ευτυχισμένος ήταν με τα παιδιά κι εγγόνια του. Αρχικά έκανα ερωτήσεις για να εξακριβώσω αυτά που έλεγε μετά από λίγο ήμουν μέρος της αφήγησης. Ακόμη και ψέμα να ήταν όλη αυτή η ιστορία ήταν πολλή όμορφη για να τη χαλάσω.

Ένιωσα για λίγο πρωταγωνίστρια σε έργο του Κρίστοφερ Νόλαν (interstellar, inspection, νησί τον καταραμένων κ.α) όπου το φαινόμενο της ιστορίας μέσα σε ιστορία είναι το αγαπημένο του. Αλήθεια πιο πολλά κοινά είχα με εκείνη τη ζωή, λες και τη ζούσα δεύτερη φορά. Ενα de javu διαρκείας. Ο καπετάνιος έτσι όπως εμφανίστηκε απ το πουθενά έτσι χάθηκε στιγμιαία. Κι εγώ έμεινα στο ίδιο σκηνικό να μυρίζω καλό ουίσκι και καπνό, ν ακούω σ “ένα μπαρ το ναυάγιο βρέθηκα να τα πίνω μ έναν Άγιο..” Αρλέτα. Πόσο ταίριαζε το τραγούδι σ αυτή τη διαδρομή, η μήπως αυτό με ώθησε να ταξιδέψω..;