Μιλώντας για τον ΕΟΠΑΕ
Πώς οι δομές εξάρτησης κινδυνεύουν να αναπαράγουν το ίδιο το πρόβλημα
Λέξεις: Ν.Α
Ένας θεραπευτικός οργανισμός δεν μπορεί να θέτει εργασιακό πλαίσιο όλο και πιο γραφειοκρατικό για τους θεραπευτές του.
Δεν μπορεί αυτούς που εκπαιδεύτηκαν, και από το ίδιο το δημόσιο χρήμα, στην ψυχοθεραπεία και τον κοινωνικό σχεδιασμό να τους μετακινεί σε θέση επίβλεψης για το πού θα “βαρέσει” ο χρήστης.
Ή κι ακόμη όταν τους αφήνει σε θέση θεραπείας να επιβάλει να ασχολούνται με γραφειοκρατία ανεπανάληπτη και να μην έχουν διαδικασίες και λόγο σε θέματα δικτύωσης, προβολής, θεραπευτικής πρότασης.
Η αλλαγή δεν προκύπτει μαγικά στους εξαρτημένους και τις οικογένειές τους. Έχει κόπο, απαιτεί χρόνο, προϋποθέτει διαδικασίες, χρειάζεται όραμα, σεβασμό στους ανθρώπινους πόρους, κοινούς στόχους σε όσους εργάζονται για αυτήν και σχέδιο δράσης με μελέτη και γνώση και συνέργεια.
Η πρόσληψη νέου προσωπικού χωρίς φροντίδα εκπαίδευσης και ενσωμάτωσης, πολύ συχνά τοποθετώντας τους σε θέσεις ευθύνης με την πρόθεση ίσως ότι έτσι θα επέλθει η αλλαγή, τι σηματοδοτεί; Εργαλειοποίηση του πιο νέου προσωπικού και απαξίωση του παλιότερου.
Πραγματικά είναι άξιος λόγου ως κοινωνικό πείραμα ο τρόπος που οργανώνεται ο νέος οργανισμός. Και το τελικό διακύβευμα δεν είναι η τύχη του προσωπικού. Σε ελεύθερη αγορά ζούμε.
Το διακύβευμα είναι αυτό που σημειώνουν συνάδελφοι σε άρθρο τους («Το παραμελημένο κοινωνικό κεφάλαιο στις εξαρτήσεις», 19/10/24, «Εφημερίδα των Συντακτών»), και αυτό που αφορά συνολικά στην εποχή μας.
Η απαξίωση του κοινωνικού κεφαλαίου.
Και αρχίζω να υποψιάζομαι ότι η τόση εμμονή στη γραφειοκρατία και τον έλεγχο σε συνδυασμό με τη μείωση βλάβης είναι σαν μια προσπάθεια να μη λείψει το πρόβλημα, να παραμείνει η εξάρτηση που δίνει ρόλους διακριτούς.
Χωρίς θύμα, πώς θα υπάρξει ο ΣΩΤΗΡΑΣ;
Και ο θύτης γίνεται ο ίδιος ο άνθρωπος, η συλλογικότητα ή η διαδικασία που πρότεινε/προτείνει την αλλαγή.
Κάποιοι συνειρμοί από άλλες εποχές είναι άραγε επικίνδυνες σκέψεις ή καθρέφτης μιας βιωμένης εργασιακής καθημερινότητας;
’”Από την κόλασή μου, σου φωνάζω: εικόνα σου είμαι, κοινωνία, και σου μοιάζω” η σύγχρονη κραυγή των τριών ρόλων στο “δραματικό τρίγωνο”.
Μόνη προοπτική που βλέπω στη φάση αυτή να κρατήσουμε τις ελεύθερες αλάνες λόγου και σχέσης.
Ευγνώμων για τους συναδέλφους μου που ψηλώνουν το βλέμμα μου.
*Τα στοιχεία της Ν.Α. βρίσκονται στη διάθεση της parallaxi
**ΕΟΠΑΕ: Εθνικός Οργανισμός Πρόληψης και Αντιμετώπισης Εξαρτήσεων
