Μην με ενοχλήσετε το βράδυ, θα είμαι σε συναυλία…

Το καλοκαίρι έχει μπει πια για τα καλά. Μπορεί να διανύουμε τις πρώτες μέρες του Ιουνίου, αλλά ο υδράργυρος “δείχνει” ήδη Ιούλιο. Οι συναυλίες έχουν ξεκινήσει και γίνονται ανάρπαστες ήδη απ’ όταν ανακοινώθηκαν.

Φοιτητές εν μέσω εξεταστικής ρυθμίζουν το πρόγραμμά τους για να προλάβουν αυτήν την τρίωρη γιορτή, εργαζόμενοι τελειώνουν τη δουλειά και τρέχουν στα θέατρα και τους χώρους όπου γίνονται οι συναυλίες.

Η συναυλία είναι ένας τελείως διαφορετικός τρόπος διασκέδασης, που φαίνεται να έχει γίνει απαραίτητος στη ζωή του σύγχρονου ανθρώπου. Αν πας σε μια συναυλία, θα δεις ανθρώπους λες και δεν έχουν καμία έγνοια. Υπάρχει μια χαλαρότητα, μια καλή ενέργεια, βλέπεις χαμόγελα. Και, μήπως, αυτό είναι και το μυστικό της επιτυχίας τους;

Όλοι οι καλλιτέχνες, διαχρονικά, συμφωνούν σε ένα πράγμα: Προτιμούν τις συναυλίες από το μαγαζί που μπορεί να εμφανίζονται τον χειμώνα. Και αυτό αποδίδεται συνήθως στην αλληλεπίδραση με τον κόσμο. Μουσικοί και κοινό μπλέκονται με έναν περίεργο αλλά γοητευτικό τρόπο, υπάρχει δράση και αντίδραση, υπάρχουν τα γλυκά απρόοπτα που συνήθως γεννούν δυνατές στιγμές.

Κι ο κόσμος, τρέχει σαν υπνωτισμένος να κλείσει εισιτήριο. Προτεραιότητα είναι η συναυλία, τίποτα άλλο. Αλλάζουν ωράρια στη δουλειά, παίρνουν μέχρι και άδειες. Στις συναυλίες, το μυαλό αδειάζει. Είσαι εσύ, ο καλλιτέχνης και το “συνάφι” σου. Μπλεγμένοι όλοι ανά μεταξύ μας, ποτά πέφτουν πάνω σου, γίνεσαι χάλια. Αλλά δε σε νοιάζει. Είναι η στιγμή σου, η στιγμή που είσαι πάλι παιδί. Είναι η στιγμή που για τρεις ώρες ή όσο κρατάει τέλος πάντων το πρόγραμμα, δεν υπάρχει νοίκι, ρεύμα, δουλειά, άγχος. Κλαις, γελάς, κλαις γελώντας, γελάς κλαίγοντας κ.ό.κ. Είναι μια συμπιεσμένη μορφή, ένα .zip του υπολογιστή που έχει μέσα όλα τα συναισθήματα. Νευριάζεις με τον δίπλα που δε σκέφτεται ότι σε ενοχλεί. Το ξεπερνάς, λες “άστο μωρέ, σε συναυλία είμαστε, ας το ζήσουμε όπως είναι”.

Παγώνει ο χρόνος. Δεν ξέρεις πότε πρόλαβες και άκουσες 3 δίσκους και 10 singles. Τελειώνει και φωνάζεις “κι άλλο, κι άλλο” και γραφικά, η μπάντα ξανανεβαίνει στη σκηνή. Δε θες να τελειώσει με τίποτα, σαν να μη θες να πας σπίτι. Να ξαναμπείς στους κανονικούς ρυθμούς, στο τρέξιμο, την πίεση, την θολούρα. Για ένα τρίωρο, όλα είναι καθαρά.

Η συναυλία είναι ιδέα

Οι συναυλίες κρατούν το λάβαρο της ποιότητας στη μουσική. Εκεί νιώθεις ότι ακούς πραγματικά μουσική, δεν είσαι σε ένα κέντρο που το πλαίσιο και τα περιθώρια είναι στενά, που άλλοι παράγοντες μπορεί να επηρεάζουν το κλίμα. Στη συναυλία δεν είσαι πελάτης, είσαι ακροατής. Είναι από τα λίγα πράγματα που κρατούν έναν ρομαντισμό στη μουσική στην Ελλάδα. Τη στιγμή που μεσουρανεί ο επεξεργασμένος ήχος μέτριων και κακών φωνών και η φωνή έχει περάσει σε ένα δεύτερο επίπεδο, με πρώτο αυτό της εμπορικότητας, οι “αντί-σταρ” πλέον, αντιστέκονται, βγαίνουν με όπλο τη φωνή και το ταλέντο, τραγουδούν και σε αφήνουν άναυδο. Μάθαμε να εντυπωσιαζόμαστε όταν ο τραγουδιστής έχει φωνή. Κι αυτό είναι κάπως τρομακτικό.

Η συναυλία είναι ρομάντζο. Πόσες φορές έχουμε ακούσει για το ιδανικό σενάριο να γνωρίσεις το έτερον ήμισυ σε μια συναυλία. Έχετε ήδη ένα κοινό, το μουσικό γούστο. Ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου, που έρχεται στις 10 Ιουλίου στο Θέατρο Γης, μαζί με τον Οδυσσέα Ιωάννου δημιούργησαν πέρσι την μουσικοθεατρική παράσταση “Κοινή Ησυχία”. Πρωταγωνιστές, ένα ζευγάρι που γνωρίστηκε σε συναυλία του Βασίλη και, παρά τα μεταξύ τους προβλήματα, ο ρομαντικός τρόπος γνωριμίας τους πάντα τους υπενθύμιζε πόσα τους ενώνουν σε αντίθεση με ό, τι τους χώριζε.

Είναι η ατμόσφαιρα, είναι τα φώτα, είναι οι μουσικές, οι ερμηνείες, τα αστεία, τα σοβαρά΄. Είναι όσα κατατίθενται πάνω στη σκηνή από μια ομάδα που έχει δουλέψει σκληρά για ένα αποτέλεσμα που θα ανταμείψει εμάς. Είναι σχεδιασμένο για εμάς. Κι εμείς, το τιμούμε όσο καλύτερα μπορούμε.

Μια μέση συναυλία ισούται με περίπου 3 ώρες δουλειάς για τον Έλληνα πολίτη. Δεν είναι εύκολο. Αλλά ο κόσμος πάει στις συναυλίες, γεμίζει τα στάδια, τιμά τους καλλιτέχνες. Μια – δυο μπύρες στο χέρι, καλή παρέα, διάθεση και γίνεσαι ένα με όλους τους προβληματισμένους της Ελλάδας. Αλλά εκεί δεν είστε αυτό. Γιατί, “όλα στραβά γινήκανε, και όλα είν’ ωραία”. Κλείνοντας, δε θα μπορούσε να είναι άλλο το τραγούδι από την “Συναυλία” σε μουσική του Νίκου Αντύπα και στίχους της Λίνας Νικολακοπούλου που τραγούδησε η Χάρις Αλεξίου και επανεκτέλεσε το 2022 μαζί της η Νατάσα Μποφίλιου.

“Συναυλία” στίχοι:

Δώσ’ μου ένα τσιγάρο Να σταθώ να πάρω εισιτήριο Δίπλα στα ζευγάρια Τα δεκαοχτάρια, τι μυστήριο

Ίδια είν’ η χαρά Όπως μια φορά

Δεν υπάρχει άλλο Τι να βγάλω, ποιο διάζωμα Να ‘μαι εγώ με σένα Κι όλα ανεβασμένα, παιδομάζωμα

Θέλω να στο πω Πόσο σ’ αγαπάω Και να με κρατάς Όπως θα κοιτάς

Εγώ στα νιάτα μου ξημέρωνα Ελλάδα, Ευρώπη, Αμερική Ό,τι αγαπούσα τ’ αποθέωνα Αρκεί να ήσουνα εκεί

Τραγούδια, στάδια, συγκροτήματα Καρδιά μου αγάπη μου γλυκιά Μας φάγαν όλα μας τα χρήματα Αλλά μας έμεινε η ροκιά

Σ’ έβλεπα απ’ το πλάι Κι έλεγα γελάει και σήμερα Τ’ άγρια ξεγελάει Που ‘ρθανε να διώξουν τα ήμερα

Θέλω να στο πω (σ’ αγαπώ, σ’ αγαπώ) Και θα στο χρωστάω Που ό,τι μου ζητάς Είναι έρωτας

Εγώ στα νιάτα μου ξημέρωνα Ελλάδα, Ευρώπη, Αμερική Ό,τι αγαπούσα τ’ αποθέωνα Αρκεί να ήσουνα εκεί

Τραγούδια, στάδια, συγκροτήματα Καρδιά μου αγάπη μου γλυκιά Μας φάγαν όλα μας τα χρήματα Αλλά μας έμεινε η ροκιά