Μήνυμα κοινωνικόν

Του Αλέξανδρου Σαλαμέ

Έρχονται στιγμές που και το να μιλάς σε πνίγει.

Αυτές οι στιγμές που επιλογή από επιλογή δε σου κάνει διαφορά.

Στιγμές που η ζωή σου και καλά να είναι από μπάλωμα σε μπάλωμα αισθάνεσαι πως πάει.

Εκεί είναι που πρέπει να γίνεις ανυπάκουος.

Να δεις με άλλο βλέμμα όλα αυτά που έχεις γύρω σου.

Να δεις με άλλα μάτια και τους ανθρώπους που σε περιβάλλουν.

Ακόμα και αν είναι οι ίδιοι οι γονείς σου.

Η εποχή μας είναι σκληρή. Και ακόμη πιο σκληροί οι άνθρωποι.

Είναι κρίμα να χάνουμε χρόνο με ανθρώπους και καταστάσεις που μας διαλύουν.

Σε ανθρώπους που μας αγαπούν πρέπει να είμαστε δίπλα.

Με πράγματα που αγαπάμε πρέπει να ασχολούμαστε και ας μη μας αποφέρουν όσα ονειρευόμαστε.

Και το χρόνο που μας περισσεύει να τον δίνουμε στους ανήμπορους.

Γιατί κάθε άνθρωπος που βοηθάμε είναι και ένα μικρό κομμάτι στο παζλ μιας καινούργιας κοινωνίας.

Ανυπακοή λοιπόν και ας προσπαθούν όλοι να μας πείσουν ότι η καλύτερη λύση είναι να ακούς και να κάνεις.

Ανυπακοή και τώρα και για πάντα.

(Το τραγούδι που άκουγα γράφοντας τα “Δρόμικα”)