Μήπως τελικά αυτό είναι η κανονικότητα;

Τελικά μήπως αυτό είναι η κανονικότητα που όμως την βρίσκουμε δια της πλαγίας οδού, εξ ανάγκης και όχι από επιλογή;

Να έχουμε τα βασικά για να ζούμε, να δουλεύουμε τόσο όσο, να είμαστε με τις οικογένειες ή τους αγαπημένους μας και να φροντίζουμε ο ένας τον άλλο, να κοιμόμαστε όσο χρειαζόμαστε και να ξυπνάμε όταν θέλουμε, να διαβάζουμε, να απολαμβάνουμε την τέχνη, να ασκούμαστε, να κάνουμε δουλειές που τις είχαμε εκχωρίσει επί πληρωμή σε άλλους, να τρώμε στο ίδιο τραπέζι όλοι το φαγητό που φτιάξαμε ή μας περίσσεψε;

Να μειωθούν όλοι οι ρύποι, από άσκοπες παραγωγές, από άσκοπες μετακινήσεις, να ζήσουν κι άλλα είδη, που δεν τολμούσαν να εισχωρήσουν στον θορυβόδικο κόσμο μας. Φυσικά, λείπει η επαφή με φίλους και γνωστούς, λείπουν οι αποδράσεις και υπάρχει φόβος που όλα τα παραπάνω τα σκιάζει.

Αλλά θα ήθελα να μπορούσαμε να κατεβάζαμε ταχύτητες σε όλη τη γη, για 2-3 μήνες το χρόνο και να γυρνούσαμε στα βασικά. Χωρίς την εξωτερική απειλή και χωρίς το φόβο. Και να ισχύει για όλους ανεξαιρέτως, για μειονότητες, φυλακισμένους, ξεριζωμένους.

Η δική μου ευτοπία ή απλώς ουτοπία