Μισώντας μια χώρα

του Γιώργου Τούλα

Είμαι πεπεισμένος πια πως υπάρχει ένα είδος υπαλλήλων στο δημόσιο τομέα, ένα είδος ανθρώπων, που μισούν τόσο πολύ τη δουλειά τους, που η αδυναμία τους να διαχειριστούν αυτό το μίσος, τους κάνει να γίνονται εκδικητικοί απέναντι στον πολίτη, στον συναλλασσόμενο. Προσπαθώ δέκα μέρες τώρα με αλλεπάλληλες επισκέψεις στο ΙΚΑ να πάρω έναν αριθμό μητρώου για τα μέλη της οικογένειας μου. Πηγαίνω και ξαναπηγαίνω στον γκισέ και κάθε φορά ένα νέο χαρτί-δικαιολογητικό λείπει διότι απλά ένας υπάλληλος δεν μπήκε στον κόπο από την πρώτη στιγμή να μου σημειώσει σε ένα χαρτί όλο το σύνολο των πιθανών και απίθανων δικαιολογητικών που μπορεί να απαιτήσει η γραφειοκρατία του συστήματος. Σαν και μένα υπάρχουν κάθε πρωί εκεί δεκάδες ασφαλισμένοι, χιλιάδες σε όλη τη χώρα. Που χάνουν εκατομμύρια πολύτιμες ώρες γιατί απλά κάποιος δεν Κάνει σωστά τη δουλειά του, το αυτονόητο.

Σήμερα το πρωί στην ουρά μπροστά μου ήταν μια ηλικιωμένη γυναίκα ρώσικης καταγωγής. Είχε έλθει για πολλοστή φορά και κείνη κρατώντας ένα πάκο χαρτιά στα χέρια. Από τα πιο πιθανά μέχρι τα πιο απίθανα δικαιολογητικά. Δεν της έλειπε πια τίποτε. Λίγο πριν τελειώσει η δουλειά της της ζητήθηκε να συμπληρώσει μια δήλωση ότι δεν είναι ασφαλισμένη και ζητά να ασφαλιστεί στον άνδρα της. Ξέρεις ελληνικά, τη ρώτησε υπαινικτικά ο υπάλληλος; Εκείνη είπε δειλά ναι και ξεκίνησε να το συμπληρώνει, δυο γραμμές όλες και όλες. Με κάτι γράμματα που έμοιαζαν με ρώσικα. Αυτά δεν είναι ελληνικά της είπε με προσβλητικό ύφος ο υπάλληλος πίσω από τον πάγκο. Η γυναίκα με σκυμμένο το κεφάλι, δακρυσμένη προσπαθούσε. Την πρόσβαλε και πάλι. Αναγκάστηκα να της το συμπληρώσω εγώ με τη δική του παραίνεση. Η γυναίκα έφυγε ταπεινωμένη μουρμουρίζοντας, ξέρω ελληνικά.

Όλα αυτά επειδή κάνεις δεν της το είχε πει την προηγούμενη φορά ώστε κάποιος άλλος να της το έχει ήδη συμπληρώσει. Και να μην υποστεί την ταπείνωση.

Σήμερα το πρωί ένιωσα οργή, θλίψη και αποστροφή. Ένιωσα πως αυτή η χώρα με το πέρασμα του χρόνου σου γεννά το μίσος, την απαξίωση για τα πάντα. Γιατί απλά σε ένα σάπιο, άρρωστο σύστημα υπάρχουν και άνθρωποι που το υπηρετούν με το χειρότερο τρόπο.

*Το περιστατικό συνέβη στο ΙΚΑ της Εθνικής Αντιστάσεως. Θα μπορούσε να είχε συμβεί παντού.