Μόλις ξημέρωσε κόπασε η καταιγίδα και αμέσως έπιασε ψιλή βροχή…
Η Γκέλυ Δούμπη επισκέφτηκε την Ειδομένη και μας δείχνει εικόνες.
Λέξεις-Εικόνες: Γκέλη Δούμπη
me husband, she my wife…
Έβρεχε δυνατά το μεσημέρι της Παρασκευής. Με φώναξαν από μακριά και πόζαραν τρυφερά -θαρρείς και ήμασταν σε γιορτή. Το πλάνο μιας χαράς ακατάβλητης, ανίκητης, που διεκδικεί ένα στίγμα αναλλοίωτο μέσα στο χρόνο. «Me husband, she my wife», μου είπε γελώντας. «From Bagdad.» Δεν έχει δρόμο για αυτούς, λένε. Ούτε πατρίδα για να καλοδεχτεί τα όνειρά τους.
τι χρώμα έχει η μυρουδιά του θανάτου;
Σκοτεινό. Σαν γκρίζο σύννεφο που γλείφει το χώμα. Που βάρυνε, έπεσε στη γη και σέρνεται πάνω απ’ τις λάσπες, γλιστράει ανάμεσα σε τρύπια καταλύματα της συμφοράς και ποτίζει με υγρασία κουρασμένα κορμιά. Σαν πινέλο θαμπής απόγνωσης που αποχρωματίζει τη ζωή. Μυρίζει βαριά πλαστικό που καίγεται, βρεγμένες σανίδες και μουσκεμένα ρούχα που γίνονται προσάναμμα ζωής. Μυρίζει, όμως, θάνατο.
να νοιώθεις ευτυχισμένος
«Αν μεθάς με το κρασί,
να νοιώθεις ευτυχισμένος.
Αν καθίσεις κοντά σε κάποια με ρόδινα μάγουλα,
να νοιώθεις ευτυχισμένος.
Αφού στο τέλος του κόσμου υπάρχει ανυπαρξία.
Κι αν δεν υπάρχεις, σαν να υπάρχεις, να νοιώθεις ευτυχισμένος.»
«δεν είναι κάτι που φαντάστηκες ποτέ ότι θα έκανες μέχρι που η λεπίδα χαράζει απειλές στο λαιμό σου…»
Και ξαφνικά, στριμώχνεις τα υπάρχοντά σου σε ένα μπόγο, με τις πατημασιές σου συνθλίβεις τα όνειρά σου, την αγάπη σου την σκεπάζεις με πλαστικές σακούλες, την ψυχή σου την απλώνεις σε σχοινιά για να στεγνώσει –βρέχει, όμως, και μουσκεύει πάλι.
