Μόνο όσοι αγαπάμε και μας αγαπούν
Τι αξίζει τελικά σε όσα ζούμε
Εικόνα: pexels
Καθώς ο καιρός ζορίζει, οι μέρες γίνονται απελπιστικά ίδιες, μέρες δύσκολες γεμάτες αδιέξοδα, οι αληθινές σιωπές διαδέχονται τις ψηφιακές κραυγές και την οργή που φουντώνει, καθώς η παγκόσμια τρέλα της αυτοκαταστροφής γίνεται το μότο μιας αδιαχείριστης πραγματικότητας του πλανήτη που φλερτάρει ανεξήγητα με τον όλεθρο, όταν όλα σκοτεινιάζουν γύρω, το μόνο όπλο για να αντέχει κανείς είναι οι αγκαλιές των δικών μας ανθρώπων, αυτών που είναι πλάι μας, που ευλογηθήκαμε να πορευόμαστε μαζί τους.
Oι αληθινοί συνοδοιπόροι μας, οι επίκτητες οικογένειες που επιλέξαμε για να ναι μαζί μας στα καλά και στα δύσκολα, αυτοί που μαζί τους δοκιμάστηκαν αντοχές, που δόθηκαν χωρίς μεγάλα λόγια εχέγγυα πίστης, αφοσίωσης και έγνοιας ουσιαστικής.
Αυτοί που αγαπάμε και μας αγαπούν χωρίς ναι μεν και αλλά, αυτοί είναι η αληθινή περιουσία μας, είναι τις μέρες που δεν έχεις από που να πιαστείς εκείνες οι σωτήριες ανακουφιστικές χειρολαβές που ξέρουμε πως αποτελούν τα ωφέλιμα φορτία της ζωής που αξίζε τον κόπο που παλέψαμε και πάλεψαν για να χτίσουμε το μαζί της ύπαρξης.
Σε κείνους επιστρέφουμε και κείνοι σε μας επιστρέφουν τέτοιες μέρες, για να μοιραστούμε την αγάπη, τη σωσίβια λέμβο ενός φουρτουνιασμένου κόσμου.
*Το editorial του τεύχους 300 της parallaxi
