Μόνο σιωπή

Η εικόνα αυτή θα μπορούσε να είναι τραβηγμένη από ταινία καταστροφής, αυτές που βλέπει κανείς ένα καλοκαιρινό βράδυ σε ένα θερινό σινεμά. Είναι τραβηγμένη όμως στο Μάτι της Αττικής, χθες το απόγευμα. Χωρίς εφέ και σκηνικό φτιαγμένο. Χωρίς προσπάθεια καμιά  για να γίνει φοβιστική. Είναι ένα απόγευμα Δευτέρας, ένα ελληνικό καλοκαίρι, είναι ένα κλικ μονάχα σε ένα κινητό που εμπεριέχει χιλιάδες λέξεις. Και ένα τίτλο. Μια ακόμα εθνική τραγωδία.

Στα social media, στα κανάλια, στα υπουργικά γραφεία και σε κείνα της αντιπολίτευσης λένε, λένε, λένε. Οι άνθρωποι έχουν να πουν πάντα. Λόγια παραπανίσια. Η εικόνα αυτή έχει όμως το δικό της ήχο. Δεν χρειάζεται άλλον. Έχει τον ήχο της σιωπής. Τον ήχο της κατάρρευσης κάθε βεβαιότητας, τον ήχο του απέραντου πόνου. Της ζωής που ανυπεράσπιστη μπροστά στις φλόγες γίνεται στάχτη.

Όλα τα άλλα θα ειπωθούν τις επόμενες μέρες. Προς το παρόν ας σωπάσουμε για λίγο και ας στρέψουμε το βλέμμα, την έγνοια και την προσπάθεια μας σε αυτούς τους ανθρώπους που έχασαν τους δικούς τους, που έχασαν τα πάντα, που είδαν τις ζωές τους να αναποδογυρίζονται. Και ας προσευχηθούμε, ο καθένας σε ότι δυνατό πιστεύει οι αριθμοί της τραγωδίας να μην μεγαλώσουν και άλλο.