Μονοθεματικές ζωές

Του Γιώργου Τούλα 

Είναι μέρες τώρα που η Ελλάδα συζητά στα fb, στα sites, στα παράθυρα, στα αστικά για το Ποτάμι. Πιο πριν συζητούσε για τη Χρυσή Αυγή, μεθαύριο θα μιλά για τη Eurovision. Αργότερα κάτι άλλο θα κάτσει. 

Παρακολουθώ συχνά τις μονοθεματικές συζητήσεις σε απευθείας μετάδοση. Σε κάθε δελτίο, σε κάθε κανάλι. Σε έκτακτα, τακτικά δελτία, σε ειδικές εκπομπές. Η υπόλοιπη επικαιρότητα εξαφανίζεται από παντού. Ένα και μόνο θέμα καλύπτει τα πάντα. Όποιο δελτίο παίξει ή προσπαθήσει να παίξει, και κάτι άλλο στη διάρκεια του, καταποντίζεται στους αριθμούς. Η μονομανία είναι ένα από τα κύρια χαρακτηριστικά της ζωής στην Ελλάδα τις τελευταίες δεκαετίες. Στα πάντα. Στην τηλεόραση ας πούμε, αν τα τούρκικα, τα βραζιλιάνικα, τα ριάλιτι ενταχθούν στο πρόγραμμα ενός καναλιού, γίνονται επιταγή σε όλα. Στη διασκέδαση αν η επιτυχία ενός Ελληνάδικου είναι μεγάλη τα κλαμπ θα πεθάνουν και οι πάντες θα λικνιστούν στο ρυθμό του λαϊκοπόπ. Στις γειτονιές, αν ένας φούρνος κάνει σουξέ, η πόλη θα γεμίσει φούρνους. Λίγα, πολύ λίγα χρόνια πριν, τότε που κυκλοφορούσε χρήμα η ομοιογένεια ήταν η αρχή και το τέλος των πάντων. Ίδια αυτοκίνητα, ίδιες τσάντες με λογότυπα, ίδια εστιατόρια, ίδιες πόζες στις φωτογραφίες. Μίμηση πράξεως σπουδαία και τελεία. Η διαφοροποίηση μοιάζει αδιανόητη, η απόσταση από το συρμό καταδικασμένη. Οι τάσεις, οι μόδες, οι κουβέντες, όλα είναι πάντα μαζικά. Μονόπατα πάει η Ελλάδα, μια από δω, μια από κει. Και οι κάτοικοι της μοιάζουν πολλές φορές ανυπεράσπιστοι, παραδομένοι σε αυτές τις μονομανίες, αδύναμοι να διαλέξουν κάτι άλλο. Απλά επικροτούν. Αν, λέω αν αποφασίσουμε να πάμε λίγο κόντρα στην ομοιογένεια, μήπως η ζωή γίνει λίγο πιο ενδιαφέρουσα και λιγότερο ελεγχόμενη;