Μorning Post 2

Του Ακη Δήμου

Αγαπητέ μου Αντώνη,

Ανέκαθεν ήμουν πολύ επίμονος τύπος. Για να στο πω διαφορετικά, είμαι από κείνους τους χαρακτήρες που, όποτε τους δείχνεις την πόρτα, ρωτάνε αν είναι από καρυδιά ή από μαόνι, ενώ εκείνο που τους λένε στην πραγματικότητα είναι να την κάνουν αθόρυβα, διαφορετικά θα βρεθούν στο πεζοδρόμιο με συνοπτικές διαδικασίες. Το λέω αυτό για να καταλάβεις γιατί σου ξαναγράφω, παρόλο που δεν απάντησες στο προηγούμενο γράμμα μου. Πλην δεν σου κράτησα κακία (επίμονος είμαι, όχι μικροπρεπής). Έχει κι αυτός τα δικά του, είπα, θ’ ανέβει στην Έκθεση και θα τα πούμε από κοντά. Αλλά φευ! Δεν ήταν γραφτό ένα τετ α τετ, έτσι όπως έτρεχες να αναγγείλεις τη σωτηρία μας, κι όπου έτρεχες εσύ σταμάταγε η κυκλοφορία, ξυρισμένοι οι δρόμοι από κίνηση, πεζοί και αμάξια στη ζώνη του Λυκόφωτος. Μονάχα 4500 αστυνομικοί ντυμένοι «Ράμπο το πρώτο αίμα» κυκλοφορούσαν ανάμεσά μας και μας κάρφωναν από μακριά με βλέμμα σκυθρωπό και ονειροπόλο μαζί, τόσο έντονα που μπερδευόσουν για τις προθέσεις τους κι έβγαινες κατευθείαν στην παραίσθηση.

Η Άννα, για παράδειγμα, που μόλις χώρισε(λέει)με τον παντρεμένο εκπαιδευτικό της, άρχισε ξαφνικά, κοιτώντας έναν απ’ τους Ράμπο σου, να αλαλάζει: είδες τα μάτια του; Ίδια με του δικού μου!! Και μπορεί εγώ να μην είδα τα μάτια του Ράμπο (φόραγε κι αυτό το παρμπρίζ και ήταν δύσκολο να εστιάσω – εξάλλου ούτε «του δικού της» τα μάτια είδα ποτέ μου), ωστόσο η Άννα τον πλησίασε και μιλήσανε και μας είπε μετά ότι τον Ράμπο τον λένε Οδυσσέα ή Ορέστη (ή Οιδίποδα;) αλλά όπως και να τον λένε χέστηκε γιατί πρώτον τον είχαν φέρει απ’ τα Γιάννενα, και πού να τρέχει το χειμώνα μες στα βουνά σαν την Αστέρω, και δεύτερον ok. αυτός (ο Ράμπο) ναι μεν συμφώνησε να της δώσει το τηλέφωνό του αλλά μήπως να του έδινε κι η Άννα το τηλέφωνο του Δημήτρη, που ήταν μαζί μας; (αλλά σα να μην ήταν, αφού είχε πιάσει μια γωνία κι έτρωγε τα νύχια του με το βλέμμα στο πουθενά σαν την Μαργκό Τενενμπάουμ). Μετά την κρυάδα, που λες, η Άννα – που είναι ακόμα κολλημένη με τον καθηγητή και μάλλον το μετάνιωσε που τον έστειλε για τακούνια τώρα που αρχίζουν οι πενθήμερες απεργίες και θα ‘χαν λίγο χρόνο παραπάνω να βρεθούνε – μας διαβεβαίωσε εκεί, πίσω από κάτι σιδεροσωλήνες στην παραλία που είχαμε στρατοπεδεύσει περιμένοντας ν’ ανοίξει το Κέντρο, ότι αποκλείεται να ξαναγυρίσει στον ξένο σύζυγο και πρώην (τόνισε) εραστή της. Θα μείνει μόνη και θα γίνει η Λένα Μαντά του Θερμαϊκού γράφοντας ένα μυθιστόρημα με τίτλο «Τα ‘δωσα όλα σ’ έναν δάσκαλο» (δεν θα πει «καθηγητή» για να μην καρφωθούνε) και θα το αφιερώσει στον Φώτη Κουβέλη που ξέρει τι θα πει να είσαι ο τρίτος άνθρωπος σ’ έναν γάμο, φαντάζομαι το πιάνεις το υπονοούμενο. Τότε ο Δημήτρης συνήλθε από τη νάρκωση και, κοιτώντας με την άκρη του ματιού του (και χωρίς νύχια απ’ το φάει φάε) τον ενδιαφερόμενο Ράμπο, της είπε ότι στο υπό συγγραφή μυθιστόρημά της θα ταίριαζε καλύτερα ο τίτλος «Τα ‘δωσα όλα σ’ ένα φρόκαλο». Εσύ τι λες με ρώτησε; Κι εγώ είπα να το βγάλει «Τα ‘δωσα όλα στη Δ.Ε.Η.», για να πιάσει και τις ασθενέστερα εισοδηματικά ερωμένες (εκτός από επίμονος και μεγαλόψυχος, είμαι και εμπορικό πνεύμα, όπως βλέπεις). Στο σημείο αυτό η Άννα αποχώρησε τσαντισμένη και πετάχτηκε στου «Αβέρωφ» (αυτό το γράμμα περιέχει τοποθέτηση προϊόντων) να φέρει τίποτα πάστες να βάλουμε στο στόμα μας, πριν καβαλήσουμε τους σιδεροσωλήνες και βγούμε στον Λευκό Πύργο.

Με τούτα και με κείνα, Αντώνη μου, δεν συναντηθήκαμε τελικά και περιορίστηκα να σε καμαρώσω από την τηλεόραση (σ’ αυτή την ομιλία που ο Αλέξης, ως αποκλειστικός εκπρόσωπος του ορθού λόγου, χαρακτήρισε «παραλήρημα»). Και ομολογώ πως, έτι μία φορά, εντυπωσιάστηκα έτσι όπως σε επαινούσες από μόνος σου τόσο για την έξοδό μας οσονούπω στις αγορές (εννοώντας, αν κατάλαβα καλά, ότι, αναχωρούντος εσού, θ’ ανοίξει η Τσιμισκή και θα πεταχτούμε μέχρι το «Berskha» για φούτερ) όσο και για το πρωτογενές μας πλεόνασμα, το οποίο θα πιάσει το 70 ο/ο, πράγμα που δε μου φαίνεται απίθανο αφού το Δημόσιο δεν πληρώνει κανέναν και πουθενά, κι εγώ αν δεν πλήρωνα τους λογαριασμούς μου πρωτογενές πλεόνασμα θα είχα και θα το διαφήμιζα.

Μετά, σε είδα που κοίταξες βαθιά στα μάτια τον Μητροπολίτη Άνθιμο και είπες τέλος σε κείνους που τα βάζουν με την Ορθοδοξία και ο Ποιμένας μας σου ‘κλεισε το μάτι χαϊδεύοντας ανεπαίσθητα την ποιμαντορική του ράβδο. Και σκέφτηκα ότι τώρα είναι η στιγμή να υλοποιήσεις την πρόταση εκείνου του βουλευτή των Ανεξάρτητων Ελλήνων –μου διαφεύγει τ’ όνομά του – που σου ζήτησε ένα τετραγωνικό στη Βουλή για να χτιστεί εικονοστάσι «με μια καντήλα κι έναν κηροστάτη σε μια γωνιά, τίποτα περισσότερο», προκειμένου να εκτελούν οι βουλευτές τα θρησκευτικά τους καθήκοντα, ενδεχομένως και να ψάλλουν οι πιο καλλίφωνοι. Και αφού, λέω εγώ τώρα, εκείνος ο Ανεξάρτητος Έλληνας αναλαμβάνει προσωπικά όλα τα έξοδα για το εικονοστάσι της Βουλής, μήπως εσύ, απ’ το πρωτογενές σου πλεόνασμα πάντα, να δώσεις κάτι για να τοποθετήσουμε από μια καντήλα κι ένα κηροστάσι στις πολυκατοικίες που μένουμε να προσευχόμαστε κι εμείς; Καντηλοκέρια θα σου προμηθεύσει ο Δημήτρης που, πριν ξεκινήσει την ψυχανάλυση, πηγαινοερχόταν στο Όρος κι έφτιαχνε, έχει φορτία ολόκληρα. Επίσης, η χήρα του διπλανού διαμερίσματος θα αναλάβει την τροφοδοσία μας με καρβουνάκια, έχει μεγάλο απόθεμα. Νυχθημερόν καίνε τα καντήλια σπίτι της κι όσα δεν καίνε τα ‘χει σκεπάσει με σεμεδάκια, τα βλέπω με τα μάτια μου όποτε της πάω τα κοινόχρηστα (όποτε, λέω). Την κατανυκτική αυτή εικαστική εγκατάσταση σπάει μόνο μια φωτογραφία του Ράιαν Γκόσλινγκ, πράγμα που στην αρχή με προβλημάτισε κάπως για τη σύνδεση της ευσέβειας με το σεξ απήλ, αλλά κατόπιν το ανέλυσα και κατέληξα ότι ο Γκόσλινγκ πρωταγωνιστούσε στην ταινία «Only God forgives» και η χήρα, μέσα στο ελαφρύ εγκεφαλικό της, έχει μπερδέψει τις λατρείες – είδες που τελικά όλα συνδέονται;

Anyway, ξανασκέψου, σε παρακαλώ, την πρότασή μου για τις καντήλες, γιατί μας βλέπω όλους πιο μέσα στην Κόλαση απ’ όσο είμαστε, έτσι που έχουμε παραδοθεί στις έκνομες ηδονές και στις κραιπάλες και δίνουμε το πρωτογενές μας υστέρημα από δω κι από κει, βγάζοντας τα μάτια μας με παντρεμένους καθηγητές και χαμηλόμισθους Ράμπο. Κι αν δεν ήσουν κι εσύ Πρωθυπουργός, και μάλιστα ο καταλληλότερος, σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις, θα ‘χαμε σβηστεί απ’ το χάρτη, νομίζεις δεν το ξέρω; Το ξέρω και το εκτιμώ, ασχέτως αν ο Δημήτρης ιδρώνει να με πείσει ότι οι δημοσκοπήσεις είναι μπούρδες και καταλληλότερος για Πρωθυπουργός είναι μόνο ο ίδιος (ο Δημήτρης) αλλά μην πολυδίνεις σημασία, η ψυχανάλυση του έχει ανεβάσει την αυτοεκτίμηση στα Ιμαλάια, σε λίγο θα μας ζητήσει και να τον χειροκροτάμε κάθε φορά που θα ρεύεται.

Ας είναι. Δεν ξέρω αν πρόλαβες να πάρεις μια εικόνα της Θεσσαλονίκης έτσι όπως έχει ομορφύνει και πλουτίσει συνεχίζοντας να καλλιεργεί (και να διαφημίζει) κουλούρια, τρίγωνα Πανοράματος και άλλα εδώδιμα και αποικιακά όπως το νεογέννητο σύστημα κοινόχρηστων ποδηλάτων που προσφάτως εγκαινίασε ο Δήμαρχος και φωτογραφήθηκε κιόλας ως «αστικός ποδηλάτης», αν και μόνο πλάτη και λίγο σαν έτοιμος να πέσει. Αλλά, ok. είπαμε, ας του δώσουμε λίγο χρόνο, όταν γίνουν οι ποδηλατόδρομοι θα μάθει να ισορροπεί και θα φωτογραφηθεί ανφάς. Το θέμα είναι ότι έχουμε πλέον ποδήλατα, τα οποία καβαλάμε και περνάμε την ώρα μας με σλάλομ ανάμεσα σε παρκαρισμένα ΙΧ, διερχόμενα ΙΧ, παιδάκια με τυρόπιτα, παιδάκια με παγωτό, υπερήλικες με Π, υπερήλικες με μπαστούνι, ξέχειλους κάδους σκουπιδιών, άδειους κάδους σκουπιδιών (που ζέχνουν), λαμαρίνες που κρύβουν το Μετρό (άλλος καημός αυτός), κορίτσια που μοιράζουν φυλλάδια, αγόρια που μοιράζουν χαμόγελα και τα 101 αδέσποτα σκυλιά της Δαλματίας σε έκτακτη συμμετοχή. Κοντολογίς: μπορεί ποδηλατώντας να παίζεται αν θα φτάσεις στη δουλειά σου αλλά ξυπνάει ο ακροβάτης μέσα σου και, αν συνεχίσεις την προπόνηση, μπορείς άνετα να προσληφθείς στο Cirque du Soleil. Άσε που αν όλο αυτό το σύστημα «ποδήλατα χωρίς δρόμους» το βγάλουμε σε video game, θα το μοσχοπουλήσουμε και θα ανακάμψει οικονομικά ο Δήμος που, επί του παρόντος, ψωμολυσσάει.

Δεν ξέρω, αγαπητέ Αντώνη, πώς σου φαίνονται όλ’ αυτά, εμένα πάντως η καθημερινότητα σ’ αυτήν την πόλη με σαστίζει (κι όταν δε με σαστίζει, με διαλύει). Μονάχα τα ηλιοβασιλέματα με σώζουν, αλλά πόσο να κρατήσει ένα ηλιοβασίλεμα; Κι ούτε μπορώ να βρω πότε και πού έγινε το λάθος και πηγαινοέρχομαι χωρίς λόγο μιλώντας ακατάσχετα μόνος μου σαν την Κέιτ Μπλάνσετ – Τζασμίν. Να φταίει που δεν εμφανίζεται πουθενά η Μπίλιω Τσουκαλά να μας ενημερώσει για τα τεκταινόμενα στο χώρο του πολιτισμού; Που το μισό Δημόσιο πηγαινοέρχεται, ένεκα η κινητικότητα, σαν μπαλαρίνα με μηνίσκο; Που έκλεισε το café pub Επαφή στη Θερμοπυλών; Που ο Βαγγέλης κάλεσε όλο το ΠΑΣΟΚ τις προάλλες πιούνε μια μπύρα εις μνήμην του κόμματος; Ή που ένα κιλό σπαλομπριζόλες κοστίζουν όσο ένα νοίκι (γιατί τα δικά μας τα ζώα τρώνε μόνο γρασίδι, καμαρώνει ο χασάπης. Κι αναρωτιέμαι: πόσο κάνει τέλος πάντων το γρασίδι; Αν είναι, να πάω να κουρεύω εγώ το γκαζόν στον κήπο ενός γνωστού μου στο Πανόραμα και να του φέρνω).

Ειλικρινά, δεν ξέρω. Μπορεί να φταίνε όλ’ αυτά, μπορεί και τίποτα. Απλώς να μ’ αρέσει να μιλάω στο βρόντο και να μου απαντάνε κι άλλοι πολλοί, στο βρόντο και κείνοι. Είναι μια πρωτόγνωρη εμπειρία, όπως και να το κάνεις. Για το καινούργιο ζει πάντα ο άνθρωπος, το παλιό τον σκοτώνει.

Άλλα δεν έχω προς το παρόν να σου γράψω.

Να έχεις έναν καλό χειμώνα, εύχομαι. Για τον δικό μου διατηρώ, όπως κατάλαβες, κάποιες επιφυλάξεις.