Mother do you think they’ll try to break my balls?

*O τίτλος είναι στίχος από το τραγούδι Mother των Pink Floyd 

Πριν αρκετά χρόνια στην Παύλου Μελά υπήρχε ένα κατάστημα επίπλων που πουλούσε ένα τραπεζάκι σαλονιού στο οποίο μια μαύρη γυναίκα κρατούσε με το κεφάλι της το μάρμαρο που πάνω του θα ακουμπούσε ο ιδιοκτήτης του τραπεζιού τον καφέ ή ότι άλλο ήθελε. Μια μέρα, ήμασταν νέοι και θρασείς ακόμα, βλέπουμε ένα ζευγάρι να το κοιτάζει με προσοχή και περίσκεψη, σαν να του άρεσε. Πλησιάζουμε και τους λέμε όλο θράσος: Ωραίο δεν είναι; Ναι απαντούν εκείνοι μας αρέσει πολύ! Αν το πάρετε τους λέμε η μαύρη γυναίκα θα ζωντανέψει και θα σας φάει ζωντανούς! Έφυγαν τρέχοντας.

Τα χρόνια πέρασαν και πριν πέντε χρόνια σε μια κοσμική παραλία ένας κάθιδρος νεαρός υπάλληλος, σε 40 βαθμούς ντάλα μεσημέρι, έκοβε βόλτες πέρα δώθε κουβαλώντας κρύες πετσέτες, από ψυγείο, για να δροσίζονται οι θαμώνες. Ήταν τόσο μεγάλη η αντίθεση, το παιδί στα όρια της λιποθυμίας και οι high ξαπλωμένοι στις ξαπλώστρες να δροσίζουν τα πρόσωπα τους. Φρίκαρα.

Διαβάζω από προχθές εκατοντάδες σχόλια χρήσιμων ηλιθίων που μαλώνουν όσους είναι συμπονετικοί με το νεαρό σερβιτόρο της Ρόδου αποκαλώντας τους ”επαγγελματίες ευαίσθητους” και κατηγορώντας τους ότι θα τινάξουν τον τουρισμό στον αέρα κάνοντας τόσο θόρυβο για περιστατικά όπως αυτό.

Θα χρειαστεί να γυρίσουμε στις αρχές του διαφωτισμού μάλλον ξανά, τότε που ο Ρουσσώ υποστήριξε ότι η ισότητα υπήρχε στη φυσική κοινωνία και καταργήθηκε, όταν δημιουργήθηκε ο θεσμός της ιδιοκτησίας και της εξουσίας.

Με κάθε αφορμή θα πρέπει να θυμόμαστε την έγχρωμη μοδίστρα, τη Ρόζα Παρκς, που την 1 Δεκεμβρίου 1955, στο Μοντγκόμερυ της Αλαμπάμα, αρνήθηκε να δώσει τη θέση της στο λεωφορείο σε έναν λευκό που απαιτούσε από κείνη να σηκωθεί για να καθίσει εκείνος ως ανώτερος.

Γιατί όσο και αν μοιάζει να θεωρούνται αυτονόητα όλα αυτά, το να φτάσει ένα παιδί 20 χρόνων να θεωρεί ότι μπορεί να εκχωρεί την προσωπική του αξιοπρέπεια, για λίγα ή πολλά ευρώ, κάποιων ξιπασμένων ανθρώπων, που θεωρούν ότι με το χρήμα τους μπορούν να τσαλακώνουν την ανθρώπινη ύπαρξη, είναι τραγικό.

Είναι η ίδια συνομοταξία που ερμηνεύει στα πληκτρολόγια τα της Γαλλίας λέγοντας πώς οι εξεγερμένοι επιλέγουν την περιθωριοποίηση και είναι οι επαγγελματίες άεργοι των επιδομάτων. Για το ότι οι χώρες τους καταληστεύτηκαν από τις δυνάμεις των αποικιοκρατών και καταδικάστηκαν να ζουν στη φτώχεια τόσοι λαοί και να βλέπουν τα παιδιά τους να μεταναστεύουν, κουβέντα. Όσο τους κόβει. Προφανώς και αγνοούν επιδεικτικά ότι αυτή την εποχή στη Γαλλία γυρίζει τις πλάτες της στις αρχές της Γαλλικής Επανάστασης (1789-1815) όπου με το σύνθημα “Ελευθερία, Ισότητα, Αδελφοσύνη” άνοιξε νέους δρόμους σκέψης σε ολόκληρη την Ευρώπη.

Όλα όσα συμβαίνουν αυτές τις ημέρες και μας σοκάρουν είναι κομμάτι της νέας σάπιας αντίληψης περί δικαιωμάτων. Που αποκτούν ελαστική πλέον μορφή όσο το χάσμα ανάμεσα στον ακραίο πλούτο και την ακραία φτώχεια μεγαλώνει στον κόσμο. Το παιδί στα γαλλικά προάστια θα ξεσηκωθεί κάποτε, όπως και ο νεαρός σερβιτόρος όταν θα αντιληφθεί μια μέρα ότι τα λίγα ευρώ παραπάνω τσαλάκωσαν την περηφάνια του για πάντα. Όλο αυτό θα οδηγήσει σε δικαιολογημένο θυμό και βία.

Όλα τα άλλα που γράφουν οι χρήσιμοι ηλίθιοι του συστήματος είναι να χαμε να λέγαμε. Είναι η απόδειξη ότι οι πρόθυμοι ενός κόσμου που βουλιάζει σε μια αδιανόητη ανισότητα θα είναι το προσωρινό του σωσίβιο. Όσες απορίες και αν εκφραστούν στα τηλεοπτικά πάνελ γιατί δεν πηγαίνουν οι νέοι να εργαστούν σε τόσες χιλιάδες θέσεις εργασίας η απάντηση θα είναι πάντα 8 λέξεις: Γιατί οι συνθήκες εργασίας και διαβίωσης είναι απαράδεκτες. 

**Εικόνα: pexels.