Μου ζήτησαν να θυσιαστώ… αλλά εγώ ήθελα να ζήσω…
Γράμμα από τον «Άγνωστο στρατιώτη»
Αγαπητοί μου συμπατριώτες
Μετά από δεκάδες χρόνια σιωπής, αποφάσισα να σας μιλήσω. Αρχικά να σας συστηθώ. Είμαι ο «Άγνωστος Στρατιώτης». Που μόνο άγνωστος δεν είμαι φυσικά…
Κατάγομαι από την Σπάρτη αγγειοπλάστης στο επάγγελμα, γεννήθηκα στην Πέλλα και ήμουν γιος ροδακινοπαραγωγού αλλά σπούδασα γιατρός, μεγάλωσα στην Κόρινθο και δίδασκα σε δημοτικό, είμαι Σερραίος ( και ωραίος) και εργάστηκα ως μηχανικός. Άφησα τα κοκαλάκια μου στις Θερμοπύλες, τα Γαυγάμηλα, την Τριπολιτσά, στο Σκρα, το Τεπελένι, το Ρούπελ, τη Λευκωσία.
Έπρεπε να θυσιαστώ… Μου είπαν να θυσιαστώ… Με έπεισαν να θυσιαστώ… Εγώ όμως ήθελα να ζήσω, να φτιάχνω αμφορείς, να διδάσκω, να σώζω ζωές, να χτίζω και να ονειρεύομαι για το μέλλον μου.
Τα τελευταία χρόνια άφησα την Άνω Καρδιτσομαγούλα αφού ονειρευόμουν να ξεφύγω από την επαρχιώτικη μιζέρια. Σπούδασα αρχιτέκτονας, απέκτησα ΜΒΑ & δύο Μaster, μιλάω τρεις γλώσσες και ζω στη Θεσσαλονίκη (που αλλού;). Αγάπησα τρελά τη συγχωριανή μου την Έλλη. Θέλουμε να παντρευτούμε, να κάνουμε παιδιά, ταξίδια με 19.99€, να απολαμβάνουμε θέατρο, πολιτιστικές εκδηλώσεις, συναυλίες. Τι όμορφη που είναι η ζωή! Αν σήμερα γινόταν επιστράτευση θα βρισκόμουν, στον Έβρο, στην Κύπρο, στο Αιγαίο… θα έπρεπε να θυσιαστώ … Όμως εγώ θέλω να ζήσω…
Αγαπημένοι μου συμπατριώτες,
Να ξέρετε πως προβληματίζομαι πολύ… Όχι για εμένα. Εγώ έκανα το καθήκον μου και ξόφλησα τα γραμμάτια που χρωστούσα… Ήθελα τόσο πολύ να ονειρευτώ, να σχεδιάσω και να ζήσω τη ζωή μου. Τη δική μου ζωή… Αλλά την πάτησα σε ένα σικέ παιχνίδι…
Εγώ και οι χιλιάδες άλλοι «Άγνωστοι στρατιώτες», προβληματιζόμαστε για εσάς όμως… Όταν μαζευόμαστε στον κήπο του παραδείσου και αφού έχουμε άπλετο χρόνο, συζητάμε για εσάς συμπατριώτες μου.
Πως αντέχετε βρε καρντάσια, να συμπεριφέρεστε μεταξύ σας, όλο και πιο πολύ με τόση κακία, μίσος, ειρωνεία, υποβιβασμό και ταπείνωση του «αδύναμου»; Σκέφτεστε ακόμη και πως θα τη «φέρετε» στο φίλο, συνεργάτη, σύντροφο, σύζυγο.
Δε σας προβληματίζει η διχόνοια που πλημμυρίζει τις καρδιές σας; Δεν σας τρομάζει η λεκτική και σωματική βία στα σπίτια, στους δρόμους, στα θέατρα…; Δεν κουραστήκατε να είστε μονίμως θυμωμένοι, να γκρινιάζετε και να μιζεριάζετε ακόμη και για τα ασήμαντα;
Δεν κοκκινίζετε από ντροπή όταν σκέφτεστε ποιον περίτεχνο τρόπο θα βρείτε για να ‘’γελάσετε’’ το κράτος αλλά και τον πελάτη σας; Δεν σας αγχώνει που λέτε όλο και πιο συχνά ψέματα; Ακόμη και στον εαυτό σας…;
Έτσι θέλετε να ζήσετε το υπόλοιπο της ζωής σας; Αυτό αξίζετε…;
Και εμείς θέλαμε να ζήσουμε συμπατριώτες… Αλλά «έπρεπε να θυσιαστούμε…»
Καλή αντάμωση
Για την αντιγραφή
Πάνος Γεωργιάδης
