Να προστατέψει η δικαιοσύνη τον εαυτό της

Η χορήγηση του ανασταλτικού αποτελέσματος της εκτέλεσης της επί της έκτισης της ποινής απόφασης έφεσης μέχρι την εκδίκαση του εφετείου είναι κάτι το οποίο ανήκει στην κρίση του δικαστηρίου.

Κρίση με την έννοια της διακριτικής ευχέρειας και όχι απλά τη δέσμευση του από τα άρθρα του κώδικα. Θα μπορούσε κάλλιστα και να μην.

Κατά τη γνώμη μου, θα έπρεπε κιόλας με βάση τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της πράξης, τον αριθμό των πράξεων του Λιγνάδη κ.α.

Ωστόσο έκρινε διαφορετικά. Αυτό, όμως, σημαίνει ότι η απόφαση του είναι αναγκαστικά εκτεθειμένη στην οργή, την κριτική, τον αντίλογο. Το ότι προέρχεται από δικαστήριο δεν σημαίνει ότι φέρει φωτοστέφανο ορθότητας.

Ειδικά, όταν είναι στη διακριτική ευχέρεια, μπορεί να αφήσει τη σκέψη και το δημόσιο λόγο να πάει στις δεύτερες σκέψεις για τη δικαιοσύνη εν γένει. 

Σκέψεις που με το σόου του γνωστού ποινικολόγου, τα διάσημα πλυντήρια των καναλιών, την ντεμέκ άγνοια, αλλά διορισμό του Λιγνάδη από το Κράτος, μπορούν εύλογα να προκύπτουν.

Δεν οφείλουμε εμείς να υπερασπιζόμαστε την τιμή της δικαιοσύνης, επειδή λέγεται έτσι.

Ας το κάνει μόνη της.