Το περί δικαίου αίσθημα

Όταν έχεις μια υπόθεση που έχει συγκλονίσει μια χώρα.

 Όταν έχεις έναν κατηγορούμενο που έχει πανίσχυρους φίλους, ένα δικηγόρο που τσαμπουκαλεύεται τους πάντες και τα πάντα, που έχουν κάνει τα πάντα για να μας πείσουν ότι είναι αθώα περιστερά, που προσπάθησαν λυτοί και δεμένοι, κανάλια και πολιτικά πρόσωπα να μας επιβάλλουν την άποψη ότι είναι αθώος, που η υπουργός που τον διάλεξε αρνούνταν να τον παραιτήσει, που η πρωθυπουργική οικογένεια και παντοδύναμοι παράγοντες της οικονομίας φωτογραφίζονταν ευτυχισμένοι μαζί του παρά το σάλο που είχε ξεκινήσει, που το δικαστήριο αποφάσισε, όπως αποφάσισε ότι είναι βιαστής κατ΄επανάληψην και τον καταδικάζει, όσο τον καταδικάζει σε φυλακή, έχεις την ευθιξία να πραγματοποιήσεις την απόφαση. 

Για τα μάτια του κόσμου έστω. Να αποδείξεις μια φορά ότι κάτι λειτουργεί επαρκώς. Να δικαιώσεις την κοινή γνώμη που βοά και όχι την αίσθηση ενός πελατειακού κράτους με διαλυμένες και ελεγχόμενες κρατικές εξουσίες. 

Ενός κράτους υπηρέτη. 

Και όμως ακόμα και αυτή την ύστατη στιγμή δεν θα το βάλεις κάτω. Θα τον στείλεις με αναστολή μέχρι το Εφετείο σπίτι του και θα φτάσεις την οργή στα άκρα. Στο μη παρέκει. 

Πόσο ακόμα αυτή η χώρα θα περηφανεύεται που μιμείται τις μπανανίες; Πόσο ακόμα θα μας πληγώνει κάθε μέρα;