Να ρωτάω πώς λέγεται η πόλη…

του Ιορδάνη Κουμασίδη

(Σ’ εχω βρει και σε χάνω ν. 7)

Πρόβλημα πρώτο: Ποτέ δε μπόρεσα να φανταστώ μέχρι τέλους την ιδανική πόλη. Πάντα κάτι διαφεύγει στη φαντασιακή κατασκευή μου. Παλεύουν η θάλασσα με το βουνό, ο πρωινός ήλιος με την απογευματινή γκριζάδα, οι μουσικές με τη σιωπή, οι μελαχρινές με τις ξανθιές.

Πρόβλημα δεύτερο: πώς να φτάσεις σε αυτή την πόλη; Δεν εννοώ τον γενικό τρόπο, αλλά το μεταφορικό μέσο. Με νυχτερινό τρένο, παραζαλισμένος με λεωφορείο, με δανεικό αυτοκίνητο φίλου που δεν τον νοιάζει να του το γυρίσεις; Μήπως όμως καλύτερα με μισό πατίνι ή να πέσεις από το ουρανό σχίζοντας το άσπρο αποτύπωμα που αφήνουν πίσω τους τα αεροπλάνα;

   Προσγειώνομαι στη Θεσσαλονίκη λοιπόν. Δε γνωρίζω κανένα ιδιαίτερο τοπωνύμιο. Καμία μυρωδιά. Κανέναν άνθρωπο, κανένα σκαλοπάτι. Είμαι έτοιμος για την ιδανική αφήγηση. Με σκοπό σε μερικά λεπτά να γίνω σαρξ εκ σαρκός της.

   Ξεκινώ από την καταγραφή των πραγμάτων που ανθίζουν. Πρέπει να γίνει γρήγορα, αυτές οι στιγμές κρατάνε λίγο. Στη συνέχεια αυτών που σαπίζουν διαρκώς δίχως να φτάνουν στο οριστικό στάδιο της σήψης. Βρίσκω τα δεύτερα πολύ περισσότερα.

   Πέφτω με τα μούτρα στο φαγητό. Αξίζει. Θανάσιμο -μακροπρόθεσμα- αμάρτημα λαγνείας.

   Πέφτω με τα μούτρα στην ιστορία. Κίτρινες σελίδες που ποτέ δεν θα απασχολήσουν τους ξερόλες τις γειτονιάς.

   Πέφτω με τα μούτρα στη λογοτεχνία. Πνίγομαι από το λάμδα (διπλό, παρότι αρχικό) ως το άλφα (καταληκτικό παρότι εναρκτήριο). Λόγια λόγια λόγια. Συναισθήματα συναισθήματα συναισθήματα.

    Πέφτω με τα μούτρα στα κορίτσια. Λόγια λόγια λόγια. Συναισθήματα συναισθήματα συναισθήματα.

   Πέφτω τελικά με τα μούτρα στη θολή θάλασσα.

   Γιατί;

   Επειδή το σχέδιο θα ολοκληρωθεί μόλις καταμετρήσω κάθε σταγόνα της.

Φινάλε:

  Λένε πως όταν λείψεις ένα διάστημα από την πόλη -ή την ερωμένη σου- ανανεώνεται το πάθος. Εγώ πάλι δε σχολιάζω αυτές τις κοινοτοπίες. Γιατί ξέρω πως το πάθος μου δεν είναι τίποτα.

  Παρά ένα ημερολόγιο αναχωρήσεων.

*Η φωτογραφία είναι του Θανάση Σταθόπουλου