ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ σε Όσκαρ σκηνοθεσίας και Χρυσό Βατόμουρο

Τι είδαμε πάλι το περασμένο Σαββατοκύριακο στην κεντρική πολιτική σκηνή και στην έρμη τη Θεσσαλονίκη μας, που κάθε χρόνο τέτοια εποχή βρίσκεται υπό το φως των προβολέων λόγω ΔΕΘ;

Είδαμε από τη μία πλευρά, μία ταινία βασικώς ξενέρωτη και βαρετή, αλλά σκηνοθετημένη με μεράκι, συντονισμό και συνέπεια. Από την άλλη όμως, μερικά τόσο τραγελαφικά γεγονότα πoυ δεν τα έχει ξαναζήσει η μεταπολιτευτική Ελλάδα και άνετα διεκδικούν τον τίτλο του Χρυσού Βατόμουρου.

Ας ξεκινήσουμε όμως από το Όσκαρ σκηνοθεσίας. Μπορεί άνετα να απονεμηθεί στο κυβερνητικό επιτελείο της Νέας Δημοκρατίας. Μια πολύ ωραία «παράσταση», με άφθονους χειροκροτητές και έναν πρωταγωνιστή που χωρίς ιδιαίτερο ιδρώτα έφτασε στο επιθυμητό αποτέλεσμα, ελλείψει αντιπάλου. Ποιο ήταν το αποτέλεσμα; Να τελειώσει η ΔΕΘ χωρίς απώλειες, με ατάκες που κανείς δε θα θυμάται, για να συνεχιστεί η ζωή όπως την είχαμε συνηθίσει.

«Απαλή σαν σκηνοθετημένη», όπως χαρακτήρισε η Μαρία Καρυστιανού την ερώτηση για τα Τέμπη, που τέθηκε στον πρωθυπουργό, με χθεσινή της ανάρτηση. Σε οικονομία κλίμακος, έτσι ακριβώς μπορεί να χαρακτηριστεί ολόκληρη η συνέντευξη στο Βελλίδειο.

Φάνηκε πραγματικά μία πολύ άνετη διαδικασία για τον πρωθυπουργό. Εύκολη «λεία». Από τις πλέον χαλαρές που έχουμε παρακολουθήσει ποτέ, με αποκλεισμό συγκεκριμένων αντιπολιτευτικών μέσων, αλλά και πολλών μίντια της Θεσσαλονίκης. Μόλις τρία ρώτησαν. Δυστυχώς, ακόμη και το αυτονόητο δικαίωμα του λόγου, της έκφρασης, της διατύπωσης συγκεκριμένων και δύσκολων ερωτημάτων, τίθεται εν αμφιβόλω, στις μέρες μας.

Εσείς τι λέτε, οι ερωτήσεις περνάνε από… κόσκινο; Δεν υποτιμάμε φυσικά τη ρητορική δεινότητα του πρωθυπουργού, ωστόσο πάντα υπάρχει τρόπος, κυρίως από το περιβάλλον, για ένα επιχειρούμενο δίχτυ προστασίας ώστε να μην ειπωθεί κάτι που μπορεί να εκθέσει και να κοστίσει δημοσκοπικά (άλλωστε οι αριθμοί δεν είναι και πολύ καλοί για το κυβερνών κόμμα και είμαστε ακόμη στην αρχή της δεύτερης τετραετίας). Στόχος: Απλά να μη χάσουμε.

Η διάσπαση έχει πάει σε άλλο επίπεδο…

Αλλά εδώ που τα λέμε τι να προβληματίσει τον κ. Μητσοτάκη; Όταν -ευλόγως- ρωτήθηκε για την απουσία Καραμανλή και Σαμαρά από την ομιλία του στο Βελλίδειο (την είχε σκεφτεί προφανώς από πριν την πιθανότητα τέτοιας ερώτησης, οπότε είχε έτοιμη την ντρίπλα μιας και λάτρης του ποδοσφαίρου), είπε ότι τα προβλήματα ενότητας να μην τα ψάχνουν στη ΝΔ, αλλά σε άλλα κόμματα (βλέπε ΣΥΡΙΖΑ).

Σε αυτό είχε δίκιο. Στη ΝΔ έχουν πολλούς και ισχυρούς λόγους να μένουν ενωμένοι, ακόμη κι όταν διαφωνούν. Στο ΣΥΡΙΖΑ όμως; Εκεί άνετα απονέμεται στο Χρυσό Βατόμουρο! Στο κόμμα της αξιωματικής (ακόμη) αντιπολίτευσης κανείς δεν έχει καταλάβει γιατί μαλώνουν όλοι μεταξύ τους, μιας και ούτε εξουσία νέμονται, ούτε δημόσιο χρήμα «διακινούν» και διαχειρίζονται.

Εκεί απλά δεν γουστάρουν ο ένας τον άλλον, εκεί ο εγωισμός είναι πια τόσο μεγάλος που δεν δέχεται, ελλείψει μιας προσωπικότητας κοινής αποδοχής, ότι κάποιος θα είναι πιο πάνω και θα αποφασίζει για το σύνολο ή θα προσπαθήσει να εκφράσει τους ψηφοφόρους της Αριστεράς.

Εκεί η διάσπαση έχει περάσει πια σε άλλο επίπεδο, καταργώντας κάθε νόμο φυσικής και χημείας, αλλά και αισθητικής! Λόγου και έργου.

Εκεί η κάθε (διαφορετική) άποψη είναι και πολιτικό μανιφέστο και μπορεί να προκαλεί ακόμη και τη δημιουργία νέου κόμματος.

Και φυσικά αν είσαι ψηφοφόρος του ΣΥΡΙΖΑ, δεν ξέρεις ποιου το μέρους να πάρεις, πολύ απλά δεν μπορείς να προβλέψεις ποιος θα υποστηρίζει ποιον όχι αύριο, αλλά σε λίγες ώρες!

Δεν ξέρεις αν ο Κασσελάκης θα μείνει τελικά ή θα φτιάξει το δικό του κόμμα, ώστε να επιστρέψουν όσοι έφυγαν επειδή ο Νίκος Παππάς, που είχε συμμαχήσει με τον νυν πρόεδρο, πλέον δεν τον θέλει.

Και αρκετοί είναι αυτοί που διερωτώνται, μήπως, όσο αυτή η ιλαροτραγωδία συνεχίζεται, τόσο μεγαλύτερο δείχνει (και είναι) το κενό του Αλέξη Τσίπρα; Στόχος: Διαλύστε τα όλα για να δούμε τι θα μείνει (και ποιος θα γυρίσει).

Και στο τέλος μια σκέψη:

Μήπως τελικά, αν το γενικεύσουμε παρατηρώντας και την στάση των υπολοίπων κομμάτων, που το καθένα ταλανίζεται από τα προβλήματά του αλλά είναι και σαν να ζει στον κόσμο του στοχεύοντας μόνο στο να εξυπηρετεί το δικό του κοινό και να ικανοποιεί τους ψηφοφόρους του, είμαστε στην εποχή που η επικοινωνία και η στρατηγική και η ενορχήστρωσή τους, παίζει τον καθοριστικότερο ρόλο, σε σχέση με την ουσία της πολιτική;

Μιας που το πώς θα βγει ο μήνας, πώς θα πληρώσεις τα φροντιστήρια των παιδιών σου και τους φουσκωμένους λογαριασμούς ενέργειας, είναι το τελευταίο που απασχολεί τους τριακόσιους;