One man show…

Είναι Σάββατο βράδυ, 7 Σεπτεμβρίου. Ένα τυπικό Σαββατόβραδο εγκαινίων ΔΕΘ. Θα μπορούσε να είναι άνετα το 2000. Τα φαινομενικά χαρακτηριστικά είναι απολύτως ίδια. Έχει προηγηθεί μια ομιλία από αυτές τις γουστόζικες, τις πρωθυπουργικές, που τάζονται λαγοί με πετραχήλια, ενώ το πλήθος των επί χρήμασι χειροκροτητών χειροκροτά με πάθος, μερικά πάρτι μιντιακής παραζάλης, μέσων που γιορτάζουν την ατέλειωτη παρακμή της πόλης κάθε Σεπτέμβρη με περισσή χαρά και ενθουσιασμό γιατί τους τιμούν πολιτικοί οι οποίοι όλον τον υπόλοιπο χρόνο απουσιάζουν από την πόλη και την αληθινή ζωή της, σε κάποια σπίτια επώνυμων (νάχαμε να λέγαμε) Θεσσαλονικιών στήνονται τραπέζια, όσων δεν φαλήρισαν δηλαδή τις επιχειρήσεις των γονιών τους και δεν πέταξαν στο Θερμαϊκό το παλιό χρήμα με αυτοκαταστροφική χάρη.

Λίγο πριν τέλειωσαν και οι πορείες, το καθιερωμένο αγωνιστικό καθήκον, πιο βουβό από ποτέ, πιο κουρασμένο από ποτέ. Όσοι περπάτησαν το έκαναν με πόδια κουρασμένα, καρδιές απεγνωσμένες, διάθεση στα τάρταρα. Έτσι για να…

Εκεί γύρω στα μεσάνυχτα αρχίζουν να ανεβαίνουν οι selfies από τα μπουζούκια. Οι πιο εναλλακτικές πίστες παίρνουν φωτιά. Βουλευτές, πρώην  υπουργίσκοι, παράγοντες τριτοκλασσάτοι του κόμματος διαγκωνίζονται στο στριμωξίδι να ρίξουν μια γυροβολιά, κάτι παλιές κοσμικές που έχουν ξεπέσει με εκκωφαντικές προσθετικές στήθους και χειλιών απαθανατίζονται ψευτοαπαστράπτουσες. Βογγγάνε τα σόσιαλ Τα φλας κάνουν πάρτι. Κέφι, γλέντι και χαρά. Στην υγεία των κορόιδων.

Η νύχτα κυλά με μπουκάλες που ανοίγουν και γαρύφαλλα που σκορπάνε. Η νύχτα που θυμίζει λίγο όχι τις παλιές άπλες αλλά την τελευταία νύχτα της Βαβυλώνας. Κοντά στα ξημερώματα τρεκλίζουν γύρω από πολυτελή αυτοκίνητα, να προλάβουν να κοιμηθούν κάνα τρίωρο για να δουν τη συνέντευξη τύπου, σενιαρισμένοι.

Σε πιο εναλλακτικά στέκια αριστεροί σε παράκρουση συζητάνε καπνίζοντας με μανία στριφτά τσιγάρα και iqos. Ανταλλάσουν μηνύματα αγωνίας. Το μαγαζί έχει γίνει νούμερο επιθεώρησης. Το μέλλον άγνωστο. Η ίντριγκα ανταγωνίζεται την κωμωδία τύπου Σεφερλή. Η νύχτα εδώ βγαίνει πιο δύσκολα. Μέχρι και ο Γκλέτσος θέλει να τους πάρει το κατάστημα. Κόλαση.

Σε κάτι άλλα εστιατόρια, λίγο πιο κυριλέ, οι Πασόκοι της πόλης έχουν τα δικά τους δράματα. Μαζί με εισαγώμενους από την Αθήνα Πασόκους ποντάρουν σε άλογα. Βάζουν στοιχήματα, μετράνε δυναμικές. Θα κερδίσει ο δικός τους ή η διορισμένη υποψηφιότητα εκ δεξιών που προσπαθεί να παραδώσει το κόμμα μονόπατο;

Η Κυριακή βρίσκει την πόλη έτοιμη να ρωτήσει. Τουλάχιστον τους πρόθυμους, αυτούς που τους δίνεται κάθε χρόνο ο λόγος μαζί με την ερώτηση σε σκονάκι. Ένα σόου που βαφτίζεται συνέντευξη τύπου δεν πρόκειται φυσικά να βγάλει ειδήσεις. Εξυπηρέτηση γίνεται. Και ο ερωτώμενος, που έχει καταλάβει ότι με το χάος που συμβαίνει στα άλλα μαγαζιά παίζει μπάλα, προς το παρόν, ολομόναχος και ας τρίζουν τα θεμέλια του δικού του μαγαζιού που οι δημοσκοπήσεις το δίνουν πια με το ζόρι στο 24%, θα μιλήσει περί ανέμων και υδάτων, θα αποφύγει να ερωτηθεί και να απαντήσει σε κάθε λογική απορία που ακόμα και η ανάγνωση της δημοσκόπησης και των αριθμών της θα καλούσε έναν δημοσιογράφο να ρωτήσει.

Το πολιτικό σύστημα σείεται συθέμελα και όσοι το υπηρετούν σφυράνε κλέφτικα. Η συνέντευξη τύπου θα τελειώσει και φέτος, τα αεροπλάνα θα γεμίσουν κόσμο, η πόλη έδωσε ρέστα για άλλη μια χρονιά ως καταναλώτρια σανού και ερωτική, από αύριο θα μετρά πληγές μονάχα.

Ο καιρός θα περάσει μέχρι τον επόμενο Σεπτέμβρη, μονάχα που ο καιρός βαίνει πλέον καλώς εναντίον μας. Και εναντίον τους. Μια βουβή καταιγίδα συγκεντρώνεται μπροστά μας. Ετοιμάζεται να πάρει εκδίκηση από την ανομβρία τόσων χρόνων. Να σαρώσει τα πάντα στο πέρασμα της. Δίνοντας πρωταγωνιστικό ρόλο πάνω στην απόγνωση σε τσαρλατάνους που εκμεταλλεύονται την αναμπουμπούλα για να γίνουν λύκοι.

Το one man show αυτού του Σαββατοκύριακου θα γίνει σε λίγο η παρέα των λύκων. Και αυτό το ξέρουν όλοι. Απλά σφυρίζουν αδιάφορα…